Śpię pod płotem.

To się musiało tak skończyć. Jeśli podejmujesz tak ważną życiową decyzję, jaką jest porzucenie wielkomiejskiego stylu życia, musisz z czasem liczyć się, że wieś wchłonie Cię i pociągnie za sobą. Nie ważne, jak długo się temu opierasz, pięć, czy dziesięć lat, nie ważne, jak długo odpędzasz od siebie pokusy. W końcu Cię dopadną i... wylądujesz pod płotem.

Ta historia, zakończona gdzieś pod płotem w małej wsi na krańcach Polski, ma wiele wątków. Zasadniczo rozpoczęła się pewnego dnia na kanapie we Wrocławiu, ale nie cofajmy się, aż tak daleko. Zahaczmy się o jeden, poruszany już  na tym blogu, listopadowy wątek.

Kiedy w moim domu przestało już pachnieć żulem, winne drożdże przez wiele tygodni zawzięcie pracowały na nasze przyszłe upodlenie. Co jakiś czas kontrolowaliśmy proces zatanawiając się jednocześnie, czy już zdechły z głodu, czy utopiły się we własnych odchodach? Od tego bowiem zależy, czy nasze wina będą wytrawne, czy słodkie. Tak już jest świat urządzony, że jedne stworzenia umierają po to, aby inne czerpały radość z życia. „Taka karma”- jak mawia jedna moja znajoma. W tym miejscu też warto przypomnieć inną maksymę- człowiek nie świnia, zeżre wszystko.

I nadszedł wreszcie ten dzień, gdyż już w starych księgach napisano: jest czas siewu i czas zbiorów.

Zanim jednak nadszedł, wybraliśmy się do Gryfowa w poszukiwaniu wężyka do zlania wina z baniaczków. A, że jesteśmy mocno początkujący jako producenci win, trafiliśmy pod zły adres. Sprzedawca w sklepie z artykułami gospodarstwa domowego popatrzył na nas tak, jakbyśmy świeżo spadli z kosmosu, bo któż takich rzeczy nie wie, że wężyki do zlewania wina kupuje się w sklepie motoryzacyjnym.

-Sam tam kupuję-dodał.

Udaliśmy się zatem prosto pod wskazany adres, do znajomego nam już, dzięki licznym naprawom i przeróbkom aut, właściciela sklepu motoryzacyjnego.

-Weźcie ten cieńszy, bo ten gruby, owszem, jest dobry, ale ciągnie syfy- wypowiedział się sprzedawca z miną znawcy i nie było co dyskutować. Zaufaliśmy zawodowcom.

Takie dekorki wiesza mi Chłop na salonach!

Uzbrojeni w wężyk, zaciekawieni rezultatem wielu tygodni hodowania drożdży, bez cienia wyrzutów sumienia, iż przyczyniliśmy się do zagłady prawdziwej cywilizacji, jaka przez ten czas rozwinęła się w trzech baniakach, przystapiliśmy do próby.

-Masz spróbuj- Chłop podaje mi kieliszek- Nie wiem, czy ci będzie smakować, bo jest bardzo wytrawne.

Hm... a więc nasi mali przyjaciele zginęli jednak z głodu przerobiwszy cały dostępny im cukier na alkohol.

Biorę kieliszek do ręki, wącham. Pachnie i wygląda przyjemnie. Biorę malutkiego łyczka.

-Jezus Maria!- jęczę.

Biorę drugiego malutkiego łyczka.

-Matko Boska- mówię oszołomiona

-He he he...- niepewnie rechocze Chłop, nie mając pojęcia, jakież to wzruszenia aktualnie przeżywam. Gorzej, że ja też tego nie wiem.

Riannon podczas degustacji.

Biorę zatem trzeci malutki łyczek i milczę, gdyż zabrakło mi już inwokacji do wszystkich świętych.

-Jezu Chryste- w końcu mnie odblokowało- Nigdy w życiu nie piłam takiego gówna!

Musiałam chyba zapomnieć o Beaujolais Nouveau, które pewnego roku wybitnie się nie udało, a po którym przyrzekłam sobie nigdy więcej nie brać do ust tegoż piekielnego trunku, który siarką i ogniem wypalił mi spojówki i przenicował gałki oczne na drugą stronę.

-A ty jesteś pewien, że nie wyszedł nam ocet?

-Weź sobie nie żartuj- mówi na to mój Znawca Win- To wspaniałe, wytrawne wino, lepszego nigdy w życiu nie kosztowałem. Domowe, nie przemysłowe, bez siarki i ulepszaczy.

Biorę czwarty, troszkę wiekszy łyk.

-Wiesz ty co? Poleży to kilka lat, przegryzie się i faktycznie będzie dobre. Dawaj drugi kieliszek. Jak do jutra przeżyjemy, rozlewamy w butelki!

Przeżyliśmy i słowo ciałem się stało.

Etykietka mojego projektu

Drugi wątek tej historii ma swój początek latem zeszłego roku, kiedy pierwszy raz do ręki wzięłam pirograf. Dostałam lekkiego bzika na tym punkcie pirografując każdą deskę, jaka mi wpadła w ręce. Ciągle było mi mało i szukałam jakiegoś orygnialnego pomysłu. Pirografia nie jest popularną dziedziną zdobnictwa, więc za dużo inspiracji nie znalazłam. Wpadł mi jednak do głowy, tak sam z siebie, fajny pomysł na dekorek do świeżo wyremontowanej i pustej jeszcze sypialni. Postanowiłam wprowadzić sobie do pokoju kawałek wsi i postawiłam nad łóżkiem płot, który wcześniej przez połowę zimy pracowicie wypalałam w rustykalne wzorki.

I tegoż wieczora, na przednówku, kiedy rankiem ponad wezgłowiem łóżka, zawisnął dekor, upodliwszy się dwoma kieliszkami młodego tuskulańskiego wina, zaległam pod płotem.

Z tejże okazji, zapraszam na trochę klasyki

KSU- "Jabol Punk"