Mój mały manifest...

...z okazji Dnia Kobiet

-Oj, sąsiadko, trza dupę szykować, bo widzę, stary z kwiatkami do domu wraca... 
-A co to sąsiadko, wazona w domu nie macie...??? 

Ten dowcip, z resztą wytrawny i doskonały, jak młode tuskulańskie wino, usłyszałam kilka lat temu i nie mogę od tego czasu oprzeć się wrażeniu, iż stanowi on doskonałą ilustrację tego, co z dniem kobiet zrobiła komunistyczna tradycja. Chąc, czy nie chcąc, nadal jesteśmy w niej osadzeni, gdyż, chodząc już od lat w tym dniu po małych prowincjonalnych miasteczkach, obserwuję zaiste niecodzienne widoki, jakby żywcem wyjęte z minionej epoki. W tym dniu bowiem, nie tylko kulturalny mężczyzna, ale i każdy menel przemieszcza się od rana, dzierżąc w dłoni kwiat. Tu czas się zatrzymał. Każdego roku, obserwuję ze zdziwieniem, jak chłopaki spod gryfowskich arkad (tzw arkadiusze), co z flaszką nie rozstają się we dnie i w nocy, w tym dniu w drugiej ręce niosą mniej lub bardziej śniętego tulipana. Z kwiatkiem idą bracia- Dziad Kulawy i Dziad Brodaty. Nawet typek, który sądząc po zapachu i wyglądzie, trzy dni domu swego i swej baby nie widział, pakuje tulipany do bagażnika przy rowerze.

Jako, że mieszkam już 10 lat pośród gór, kwiatków, motylków, ptaszków, robaczków, szczeniaczków, to wrażliwa się jakaś taka zrobiłam. Widok taki napełnia mnie bowiem wzruszeniem i wprowadza w melancholijny nastrój. 

Mówię zatem do Chłopa, który od zawsze bojkotuje ten dzień:

-Zobacz kochanie, W TEN DZIEŃ, to nawet menel niesie kwiatka swojej kobiecie-mówię to, mając nadzieję, iż zrozumie aluzję.

-Ale ten kwiatek, to jest tylko inwestycja. Wyda parę złotych na tulipana, baba mu wybaczy, wieczorem flaszkę postawi, bo jakże się nie napić z okazji Dnia Kobiet, a może i da coś jeszcze, nie wymigując się, że „głowa boli”.

I tak Chłop odziera mnie z romantycznego nastroju.

8 marca- dzień, kiedy nawet mamuny przypominają sobie, że mają swoją drugą połowę, tak naprawdę nie pochodzi z tradycji PRL-owskiej, ale jest hołdem składanym pokoleniom kobiet, które walczyły o swoje prawa, ginęły za swoje przekonania i marzenia. To wspomnienie o czasach, gdy strajkujące kobiety zamykano w fabrykach, gdzie zaraz potem, tajemniczo i „przypadkowo” wybuchały pożary pochłaniające ich życie. W owe przypadki wierzę tak samo, jak w to, że koronni świadkowie i klawisz, co się nimi „opiekował”, w sprawie Olewnika, sami z siebie, bez udziału osób trzecich, popełniali samobójstwa. Musiało zatem zginąć parę setek niewinnych ludzi, aby światu otwarły się oczy na problemy przez setki lat ignorowane i upychane po kątach.

Czasy PRL-u wypaczyły tę pamięć, zbarbaryzowały, upodliły i sprowadziły go do dawanego w tym dniu goździka, rajstop, pieluch dla dzieci, czy śpioszków. Oto kobieta cały rok pracująca na dwa etaty (zarobkowo i w domu), stawająca przed świetem w kolejce po chleb czy mięso, borykająca się z surrealistycznymi dla nas problemami, w ten jeden dzień miała poczuć się wyjątkowo. Jak to wyglądało w większości domów i gospodarstw?

W tym dniu legalnie i obowiązkowo kobieta, w zamian za goździka, stawiała wieczorem flaszkę i jak codziennie, kładła głowę w oparach, ulatniającego się z nieświeżego oddechu małżonka, etanolu. Taki los.

Pomimo, iż wiem, z jaką radością witają ten dzień niektóre kobiety, ja osobiście odczuwam niesmak. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że dziesiątki lat sowietyzacji tak ukształtowały mentalność ludzi w tym kraju, że nie zauważamy absurdu w dawaniu kwiatka komuś tylko dlatego, że jest płci odmiennej.

Nie chcę otrzymywać kwiatów i życzeń tylko dlatego, że nie mam penisa! Chcę zasłużyć na to, aby ludzie życzyli mi dobrze każdego dnia w roku, nie dlatego, że jestem kobietą, ale z tego powodu, jakim jestem człowiekiem.

Te dzielne kobiety sprzed stu i więcej lat zrobiły milowy krok w przełamywaniu stereotypów związanych z płcią. Wiele jeszcze przed nami. Nadal żyję w świecie, który nie do końca mi się podoba.

Nie sposób zaprzeczyć, iż kobiety i mężczyźni różnią się nie tylko wyglądem zewnętrznym, ale i sposobem postrzegania rzeczywistości, zachowaniami, które tworzą pomiędzy nimi tę cudowną chemię. Nie oznacza to jednak, że możemy wartościować, uważać za mniej lub bardziej uprzywilejowaną tę czy drugą płeć.

Z okazji Dnia Kobiet, zrobiłam sobie listę spraw, które mnie autentycznie uwierają i wracają jak bumerang przy różnych okazjach. To taki mój mały, prywatny manifest:

Gdyż NIE CHCĘ żyć w kraju, gdzie:

1. Kobiety- z woli boga- podporządkowane są mężczyznom.Wszak już w świętej księdze Genesis napisano: Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą”. Nie świadczy to o niczym innym ponad to, że Biblię pisali mężczyźni i że większość ludzi nie ocknęła się jeszcze z mitycznego postrzegania rzeczywistości.

2. Problem nierówności płci pod względem prawa sprowadza się do parytetów. Wolę, aby rządzili krajem mądrzy mężczyźni, niż głupie kobiety tylko dlatego, że musiały „z łapanki” znaleźć się na listach wyborczych. I vice versa. Wolę, aby o przyszłości tego kraju decydowały mądre kobiety, niż głupi mężczyźni tylko dlatego, że mieli większą siłę przebicia.

.

3. Gdzie kobiety wraz z dziećmi muszą opuszczać domy przed swoimi oprawcami i tułać się po przytułkach, podczas gdy ich kaci chodzą w majestacie prawa po ulicy i mieszkają w ich wspólnym domu.

4. Gdzie łamie się podstawowe prawo człowieka do stanowienia o swoim życiu, instytucjonalnie dyskryminując kobiety w ciąży, odmawiając im możliwości podjęcia decyzji o legalnej aborcji, tym samym odmawiając im prawa do bezpiecznej aborcji.

5. Gdzie kobietom, które śmią mówić o swoich prawach oraz piętnującym stereotypy, zamyka się buzie, przyklejając pogardliwą łatkę „feministka”.

6. Gdzie obowiązuje podwójna moralność wobec płci. To, że mężczyzna pije i leży w rowie jest normalne, ale za to kobiecie to już nie wypada!

7. Gdzie mężczyzna, mający tysiąc kochanek, nazywany jest „macho”, „kogucik”, a kobieta, która miała sześciu mężczyzn w swoim życiu, nazywana jest „puszczalską”. Nie chcę też żyć w kraju, gdzie same kobiety źle się z tym czują, tylko dlatego, że nie udało im się znaleźć za pierwszym razem tego jedynego.

8. Gdzie kobiety, spełniające się w życiu zawodowym, gardzą kobietami, które spełniają się jako matki i gospodynie domowe. Gdzie takie kobiety nazywane są pogardliwie kurami domowymi, pomietłami i określane innymi niewybrednymi epitetami.

9. Gdzie gospodynie domowe gardzą kobietami na stanowiskach, spełniającymi się poprzez wykonywanie swojego wymarzonego zawodu. Gdzie poczynania takich  kobiet traktowane są jako „zaprzeczenie istoty kobiecości”.

10. Gdzie panowie w krawatach, muchach i w sutannach mówią innym ludziom, jak mają żyć i myśleć, a sami w domowych pieleszach wyczyniają najprzeróżniejsze świństwa (słynna ostatnio historia prokuratora-pedofila).

11. Gdzie ocenia się ludzi po wyglądzie i ubraniu, jakie na sobie mają. Gdzie chłopak z  makijażem wywołuje ostracyzm i budzi agresję. Przypominam, że to ZMP, w latach 50-tych, wylansował współczesny styl konwencjonalny, gdzie każdy musiał wyglądać jednakowo i jak z obrazka, gdzie nie dopuszczalny był kolor i nie było miejsca na indywidualizm. Tu panowie są bardzo dyskryminowani i uważam to za niesprawiedliwe. Jeśli lubisz styl konwencjonalny i nie chcesz wyróżniać się z tłumu, nie ma w tym nic złego. Jeśli natomiast uważasz, że każdy tak powinien wyglądać, uważam, że nie masz prawa tak twierdzić.

12. Gdzie zagląda się ludziom pod kołdrę i mówi o prawie naturalnym, jakim rzekomo podlegają kobiety i mężczyźni łącząc się w „jedyne i słuszne” heteroseksualne pary.

13. Gdzie związek dwóch kobiet publicznie jest piętnowany z wielkim wrzaskiem, a w domowym zaciszu perwersyjnie i z fascynacją omawiany, przeżywany i rozbierny na czynniki pierwsze.

Chciałam kobietom zadedykować piosenkę, którą osoby o kosmatych myślach określają mianem lesbijskiej. To piękny utwór o kobiecej przyjaźni. Zarówno tekst, jak i teledysk są niesamowicie ekscytujące. 

Kasia Nosowska&Renia Przemyk

"Kochana"