Dzwonkowa Droga. Jak zostałam trędowatą.

Jest środa 7 rano. Za oknem zimny poranek, plus 6 stopni. Mamy ustanowiony prawem dzień wolny od pracy z okazji święta którejś tam kolejnej Matki Boskiej. Polacy nie dbają o to jakiej, ważne, że nie trzeba wstawać o świcie i iść w kierat. Człowieka wyrywa z głębokiego snu dźwięk budzika. Człowiek otwiera oczy i wie, że ma wybór. Wstanie i spędzi ten dzień tak, jak zaplanował, lub przewróci się na drugi bok i zostanie w łóżku, a wieczorem odpali grila. 

Tę drugą opcję obrali chyba ci, którzy przyjmując zaproszenie na szlak Drogą Dzwonkową nie pojawili się o godzinie 10-tej rano pod Ostrzycą.

Jest środa, siódma rano, zimny późnoletni poranek. Słyszę budzik. Przez chwilę walczę z ogarniającą mnie chęcią przewrócenia się na drugi bok. W mózgu pojawia się zalążek myśli- rzecz rzadka o tej porze :-) Nie mogę zawieźć czyjegoś zaufania! Wstaję i po chwili znów zaczyna mi się wszystko chcieć. Chcę spędzić ten dzień w Drodze...

Pod Ostrzycą pojawiamy się z Karoliną o 9 rano. Karola ze zwichniętą w kostce nogą, mnie coś strzyka w kolanie. Trędowaci też zdrowi nie byli, jak przemierzali ten szlak co tydzień, aby uczestniczyć we mszy. Nie czeka na nas żaden ksiądz, bo my przeżywamy własne misterium. Każdy swoje.

Riannon Hood :-)

Jednym z punktów przedstawienia było ubranie się w najbardziej podłe ciuchy, aby możliwie wiernie odtworzyć ówczesne realia. Zabrałam więc swoją ukochaną kultową koszulkę, która w latach 90-tych objechała na mnie wszelkie death metalowe koncerty. Niegdyś wzbudzająca zazdrość i podziw u współuczestników koncertów, dziś imitowała odejście mięsa od kości u trędowatej.

Wejście na Ostrzycę sobie odpuściłyśmy. Mamy do przejścia wiele kilometrów. Nie warto nadwyrężać chorej nogi. Mam blisko i w każdej chwili mogę tutaj wrócić.

Kiedy stawiamy się na miejsce zbiórki okazuje się, że jesteśmy tylko we dwie i Roman- pomysłodawca i organizator przejścia.

Rozczarowanie, które maluje się na jego twarzy trwa chwilę. Ten teatr ma trójkę aktorów i trójkę widzów. Trzy, pięć, czy trzydzieści osób... nie ważne. Show must go on...

Nie było w nas poczucia złości, czy niechęci wobec tych, którzy się nie stawili. Każdy ma prawo tak spędzić swój wolny dzień, jak chce. My wybraliśmy Drogę i było nam ze sobą i z Drogą bardzo dobrze.

Naszym punktem odniesienia była Ostrzyca w wielu odsłonach i z różnych perspektyw. Tak jak we środę nam, przed wiekami służyła wędrowcom za punkt orientacyjny na Szlaku Jakubowym, Via Regia i na Drodze Dzwonkowej idącej najciemniejszymi zakątkami lasu. Byle daleko od ludzkich ścieżek.

Rozmawialiśmy o turystyce, naszych wizjach przyszłości i życzeniach. Staraliśmy się nie narzekać na współczesne czasy i przedmioty, które unieruchamiają ludzi w obrębie własnych domów (komputer, telewizor). Każdy ma prawo spędzać swój wolny czas, jak chce. 

Zadziwia mnie zawsze to, że ludzie mają tendencję do mówienia innym, jak mają żyć, podczas gdy  najwięcej problemów sprawia im własne życie. Skupiliśmy się bardziej na tym, jak dać ludziom alternatywę.

Wnioski, jaki nasuwają mi się po tym Spotkaniu w Drodze są takie, że trzeba współpracować, bo samemu niewiele się zdziała. A żeby współpracować, czasem trzeba iść na kompromisy i pozwolić innym współuczestniczyć w swojej wizji. Rzucić pomysł na projekt i wymagać jego realizacji- to nie zadziała. Aby zbierać plony własnej pracy, trzeba najpierw je posiać w umysłach innych i przyglądać się z odrobiną zrozumienia, jak tam sobie kiełkują i żyją własnym życiem.

Przy okazji odkryliśmy, że jak niemal wszędzie w tym regionie, infrastruktura związana z turystyką mocno kuleje. Mimo tego, że mieliśmy pośród naszej trójki miejscowego (Roman) i przewodnika sudeckiego (Karola), zgubiliśmy czerwony szlak kilkukrotnie. Okazało się, że nikt już nie dba o oznakowanie szlaków- nie ma na to funduszy, leśnicy zaś radośnie wycinają las wraz z oznaczonymi drzewami.  

Prowadziła nas Ostrzyca, a potem samo Słońce...

Kiedy Droga Dzwonkowa pokryła się z Via Regia, z odcinkiem którym szliśmy 30 czerwca, ucieszyłam się, że będziemy mogli dokończyć tę trasę. Wówczas szliśmy w morderczym upale i w miejscowości Dworek po prostu wymiękliśmy i sprowadziliśmy busa. W minioną środę dokończyłam tamten etap. O tym, że do samego Lwówka nie ma dojścia, bo pola są zaorane i ogrodzone pod zwierzęta, na śmierć zapomniałyśmy. Mimo to przedarłszy się przez las, doszłyśmy na własnych nogach do Lwówka Śląskiego, żegnając po drodze Romana, który ruszył w stronę przeciwną.

To był jeden z tych dni, kiedy spotykasz na Swojej Drodze kogoś wyjątkowego. Jeszcze trochę, jeszcze niech będzie nas odrobinę więcej, a zaczniemy być bardziej widoczni. Wyślemy wtedy na emerytury tych, którzy podpierając się dyplomami i tytułami z uniwersytetów marksistowsko-leninowskich, stoją wciąż na czele naszych gmin, powiatów i męczą nas swoją wizją życia z minionej epoki.