Nie jestem zwierzęciem medialnym.

Niestety, przekonałam się o tym dobitnie i ostatecznie, uczestnicząc w Jarmarku Wielkanocnym w lubańskiej Galerii Łużyckiej udzieliwszy wywiadów, w tym jednego bardzo durnego, dla dwóch telewizji. Ale o tym za chwilkę.

Zdaje się, że przed samą imprezą popadłam w dziwny stan umysłu, ponieważ przy pakowaniu przedmiotów do pudła, nagle znieruchomiałam i rzekłam:

-A co ja zrobię, jak ktoś będzie chciał coś kupić?

Chłopu i Kasi opadły ręce.

Zapakowaliśmy się jakoś z tym całym majdanem do auta, po czym przystąpiłam do aranżacji stoiska w galerii.

Postanowiłam, że występując jako muzeum, powinnam mieć jakieś muzealne artefakty. W aranżacji wykorzystałam starą dzieżę i maselnicę. Był to bardzo dobry pomysł, ponieważ wszyscy mieli po prostu towar wystawiony na stolikach. My byliśmy oryginalni.

-Kto tutaj jest kierownikiem stoiska? -zapytał dziennikarz jakiejś telewizji, której nazwy nie zapamiętałam lub po prostu nie zwróciłam uwagi.

-Ja jestem- odpowiedziała niżej przedstawiona na zdjęciu, czyli ja. Przed wywiadem byłam uśmiechnięta i entuzjastycznie nastawiona do otoczenia. Po wywiadzie moja mina była, jak widać, zblazowana.

-Czy udzieli nam pani wywiadu dla telewizji?

-Tak, oczywiście- przytaknęłam naiwnie myśląc, że może dziennikarz zapyta o projekt muzeum, czy inne naprawdę istotne sprawy. Przed nami wisiał duży plakat, a na stole leżały ulotki. Myślałam, jak jakaś głupia, że może reporter zapoznał się z tym, kim jesteśmy i co reprezentujemy.

taki plakat zaprojektowałam

Po kilku pytaniach, które zmusiły mnie do opisania tego, co leży na stole (chwalebnym jest fakt, iż telewizja myśli również o osobach niewidomych, bo nie widzę innego sensu w zadawaniu pytań o rzeczy, które prawie każdy widzi) padło pytanie, po którym mnie zamurowało.

-A skąd u pani takie zainteresowania?

Jezu Mario, przecież mam kamerę przed nosem, muszę coś powiedzieć! Moje zaskoczenie trwało krócej niż sekundę, gdyż gdzieś z boku usłyszałam podszept: Taka się już urodziłam.

-Taka już się urodziłam- rzekłam z determinacją i zbladłam usłyszawszy tłumiony chichot Kasi oraz zobaczywszy durną minę reportera, który szybciutko zakończył ze mną rozmowę.

Pytałam Kasi, czy to jej sprawka, ale zarzeka się, że nigdy by czegoś takiego nie podszepnęła. Chyba zacznę wierzyć w istnienie diabła.

Ja pierniczę! Mam nadzieję, że to wycięli, ale na wszelki wypadek nie oglądałam przez cały weekend telewizji, unikając przede wszystkim programów lokalnych.

Nikt też w sobotę nie biegał za mną i nie krzyczał: taka się już urodziłam! :-)

Na jarmarku spełniły się moje obawy, bowiem udało mi się nawet coś sprzedać. Utarg przez 2 dni, to 55 zł  (11 sprzedanych rzeczy). Jako, że wszelki utarg przeznaczam na renowację zabytków, starczy mi na niecałe dwie puszki farby Hammerite, którą używam do malowania i konserwacji pługów konnych. Jak na debiut, to oceniam to nieźle, tym bardziej, że stoiska obok miały podobne utargi.

Prawdziwą furorę zrobiłyśmy z Kasią dziergając na jarmarku frywolitki. Co rusz ktoś się zatrzymywał i pytał, co to jest i jak my to robimy. Dzięki frywolitkom czas nam szybko zleciał.

Oto efekt dwóch dni spędzonych na jarmarku

Ubranko na kolejne, tym razem złote jajo.

Stoisk z dekupażem było sporo. Moje pirografy były za to jedyne w swoim rodzaju. Sprzedałam kilka drewnianych i zdekupażowanych jaj oraz podstawki wypalane. Wzory, które wybierali ludzie, to róże i konie, a dzieci sięgały po zajączki wielkanocne. Mimo, że to od początku do końca rękodzieło, cenę miałam, jak "u chińczyka"- wszystko po 5 zł.

Stoiska i rzeczy prezentowane przez innych biorących udział w jarmarku:

Bardzo ciekawe i oryginalne papierowe kurki i skrobane wydmuszki jaj.

Wydmuszki z jaj gęsich. Pięknie, starannie zrobione.

tzw. część artystyczna

Tu spodobał mi się pomysł na pudełka

I trochę smakołyków. Ich zapach dolatywał do naszego stoiska.

Zwróćcie uwagę na frywolitkową serwetę- piękna!

I jeszcze "wieści z frontu". Mantra od rana ma temperaturę 36,8, co według wszelkich podręczników każe nam się spodziewać akcji porodowej w ciągu najbliższej doby. Już nic nie chce jeść, ale jest bardzo spokojna i cały czas śpi. Dzień spędzę na szykowaniu kojczyka i akcesoriów potrzebnych przy porodzie. Mam nadzieję, że tym razem obędzie się bez interwencji weterynaryjnej i urodzi sama.