Świąteczna eksplozja.

Niestety, nie jest to przenośnia. Okazuje się bowiem, że od czasu do czasu staję się zagrożeniem dla własnego i cudzego życia oraz mienia. A było to tak:

Obowiązek związany z opieką nad świeżutko urodzonymi szczeniętami, nakazał mi w święta pobudkę przed 5 w nocy. Tak, w nocy! Nie rozumiem, jak ludzie mogą mówić, że to jest 5.00 rano. O tej porze roku, jest to ciemna i głęboka noc.

Zwolniwszy łoże w sypialni, przeniosłam się po omacku, ponieważ jeszcze się nie obudziłam, do gabinetu, aby tam zalec na innym łożu i rzucać okiem na Mantrę i maleństwa. Chłop po nocnym czuwaniu z ulgą zamknął się w sypialni i rozpoczął intensywne odsypianie.

Kiedy zaczęło świtać, przypomniałam sobie, że Chłop coś chyba mówił o sypiącym nocą śniegu. Zwlokłam się z wersalki, wyjrzałam przez okno i ujrzałam to:

A potem to:

Pomyślałam sobie, że to nie jest dobry dzień na świętowanie Dnia Zmartwychwstania Przyrody budzącej się do Nowego Życia. Przyroda bowiem słodko sobie spała przykryta białą kołderką. Słodko spała też Mantra, słodko spały nasze trzy malutkie kluseczki.

Jednym słowem, smacznie i słodko spał cały dom, prócz mnie. I może ja powinnam była ślicznie położyć się na powrót do łóżka, ale nie...

Zachciało mi się zamienić w dobrą żonę- gospodynię i przygotować sobie i Chłopu, mimo niesprzyjających okoliczności przyrody, świątecznie niedzielne śniadanie.

Potrafię dobrze prowadzić domowe gospodarstwo i nawet czasem sprawia mi to przyjemność. Mimo, że okoliczności tych świąt wybitnie nie sprzyjały urządzaniu jakiejkolwiek wymyślnej imprezy, udało mi się upiec starożytną babkę, według przepisu babci Chłopa, zmodyfikowaną o wymyślniejsze bakalie. Dodanie do niej suszonych moreli spowodowało, że owa babka zyskała inny, boski niemal wymiar smakowy. Być może miał na to wpływ fakt, że ostatnimi dniami żywiliśmy się, z braku czasu, czymkolwiek, co w ręce wpadło. Babka świąteczna zatem, po postnych dniach, wydała się niebiańską ambrozją.

Niestety jej walory smakowe zostały docenione przez kogoś jeszcze.

Sięgnąwszy do piekarnika, gdzie babkę zostawiłam na noc, z błogim uśmiechem zapowiadającym miłe i smaczne śniadanie, wyjęłam babkę i... nie pojęłam, co widzę, bo babka bardziej wyglądała na makowiec. A że byłam jeszcze nie do końca dobudzona, trwałam tak w osłupieniu do czasu, kiedy coś ugryzło mnie raz tu, raz tam. Moja babka cała się ruszała! Co więcej, czarna, ruchliwa masa zaczęła posuwać się w moim kierunku. Moją babkę zaatakowały setki, jak nie tysiące mrówek.

Pomyślałam sobie tylko, że miałam rację. To nie jest dobry dzień na świętowanie. Skacząc i dreptając niczym Telimena, próbowałam ratować przede wszystkim babkę, a dopiero potem siebie. Mój Tadeusz słodko spał i nietaktem byłoby go budzić po bezsennej nocy.

Powstrzymałam chęć natychmiastowego wyrzucenia babki razem z blachą przez okno i pokroiłam ją na kawałki. Z tą cywilizacją, jaka przez noc na niej wykwitła, nie było większych szans. Trzeba było użyć jakiegoś sprytnego sposobu i nie mógł być to środek typu mrówkozol, gdyż ten zaszkodziłby babce. 

Ja jestem obrzydliwa, ale Chłop bez problemu zje babkę z mrówką. Zatem babkę było dla kogo ratować. Kawałek po kawałeczku zdmuchiwałam żyjątka nie bacząc, że wchodzą mi w rękawy i rozłażą się po domu. Klnąc, zupełnie nieświątecznie, zastanawiałam się, co za mroki okryły mój umysł, że nie schowałam babki do lodówki, tylko zostawiłam w piekarniku na noc?

Po jakiejś pół godzinie sytuacja była nieco opanowana. Wsadziłam rozkawałkowaną babkę do lodówki i co chwila zerkałam, czy nie wyłazi z niej jakiś zabłąkany partyzant. Owszem wychodził, po czym ulegał eksterminacji i tak w kółko przez następne pół godziny.

Z babką wiązałam spore nadzieje na osobiste śniadanie przed śniadaniem właściwym, bowiem Chłop miał jeszcze na spanie przeznaczone jakieś dwie godziny. Niestety, zostałam pozbawiona posiłku, bo mrówki odebrały mi chęć do spożycia babki. Nie wydało mi się stosowne sięganie w święta po bułki z biedronki, zatem uznawszy, że najgorsze mam za sobą (jakże się myliłam!), nadal o suchym pysku, postanowiłam ugotować na śniadanie kilka jaj.

Wstawiłam sobie jaja, a jakże, wszak nie ma prostszej potrawy do zrobienia niż jaja na twardo, zabrałam kubek z kawą i zamknęłam się w gabinecie z Mantrą i szczeniaczkami.

Na swoje usprawiedliwienie dodam, że widok takich ssących mordek działa hipnotyzująco. Gapiąc się na nie, jak kto głupi w telewizor, zapomniałam o bożym świecie. Z błogiego odrętwienia wyrwało mnie szczekanie pozostawionych za drzwiami psiaków. W popłoch natomiast wprawiło mnie nawoływanie Chłopa, który miał jeszcze przynajmniej godzinę do odespania i w żadnym wypadku sam z własnej woli by nie wstał.

Chłopa obudził huk eksplozji.

Wpadłam zdziwiona do kuchni.

-Czego nie śpisz?- pytam.

-Co to ma być?- odpowiada Chłop pytaniem i wskazuje palcem kuchenkę.

-Co?- kompletnie nie dociera do mnie to, co widzę. A kuchnia przedstawiała sobą widok kompletnie nieświąteczny.

Usiadłam z wrażenia. Jeszcze nigdy nie udało mi się przypalić jajek. Jedno tak eksplodowało, że rozdyźdało się po całej kuchni. Jaskier radośnie penetrował kąty w poszukiwaniu dostępnych kawałków. Przynajmniej jeden domownik zauważył pozytywny aspekt całej tej sytuacji.

- Słyszałem, że coś od pewnego czasu stuka i pyka, myślałem, że robisz coś w kuchni, a tu nagle coś dupnęło. Myślałem, że mi baba wybuchła...

Rzuciwszy okiem na kuchnię, pomyślałam sobie tylko, że to nie jest dobry dzień na świętowanie...