Deja vu, albo jak kto woli, powtórka z rozrywki.

Kiedy wczoraj w południe z Mantry zaczęło podciekać coś o nieciekawej brunatno zielonej barwie, a do wieczora nie pokazały się żadne oznaki że poród lada godzina się zacznie, pomyślałam , że chyba mogę sobie odpuścić nocne oczekiwanie. Na 90 procent rano wylądujemy na cesarskim cięciu. I to być może z tego samego powodu, co w zeszłym roku.

Mimo to, nockę miałam ciężką. Podświadomie oczekiwałam, aż Chłop, który sypia przy Mantrze w gabinecie już od jakiegoś czasu, zbudzi mnie i powie, że się zaczęło.

Rano trafiłam do weterynarza. Był sam, bez swojego współpracownika. Szybko też zorientowałam się, że coś nie gra. Weterynarz był podpity. Tak na wesoło. Nawet się nie zorientowałam, kiedy Mantra znalazła się na stole i została pokrojona. Z odgłosów, jakie z siebie wydawała wynikało, że pijany weterynarz zapomniał dać jej znieczulenia. Myślałam, że umrę słysząc jej wycie. Raptem rach i ciach, pierwszego szczeniaka mieliśmy w rękach. Po czym okazało się, że zapomniałam wziąć miseczki na maluchy. Jak ja je do domu zabiorę?- martwiłam się. Zaczęłam przesukiwać gabinet wetrynaryjny, ale znalazłam tylko jakieś pudła plastikowe przypominające wsady do lodówki. Wtem spojrzałam przez ramię i z osłupieniem spojrzałam na rozbawionego, bredzącego weterynarza, który trzymał w ręku macicę mojej suki. Macica nie była połączona z żadną częścią Mantry. Zdążyłam jeszcze zobaczyć, że w macicy tkwią cztery szczenięta i... obudziłam się zlana potem we własnym łóżku. Świtało.

Z powodu idiotycznego snu, martwiłam się o zabieg, ponieważ ja mam zawsze sny na odwrót. Jeśli śni mi się noc przed jakimś wydarzeniem to właśnie co ma nastąpić, na mur beton impreza się nie odbędzie. Wieszczką jestem jednak bardzo kiepską i na szczęście, po telefonie do weterynarza i omówieniu sytuacji, umówiliśmy się na 10 rano na przyjazd. Byliśmy bardzo zaniepokojeni powtórką z sytuacji sprzed roku i spodziewaliśmy się nawet podobnej diagnozy- skręt macicy.

Weterynarze byli w komplecie, wszyscy oczywiście i jak zawsze trzeźwi. Miseczkę na maluszki wsadziłam do auta, jak tylko otwarłam rano oczy. Postanowiłam, że tym razem nie będę chować się po kątach, tylko stawię czoło moim lękom, czyli będę uczestniczyć w zabiegu, reanimując szczenięta. Dziarsko przygotowałam sobie nitki do wiązania pępowin i cały warsztat do obsługi maluchów. Mantra majaczyła i zawodziła, co było cholernie podobne do mojego snu. Nie zawodziła jednak z bólu, ale z powodu narkozy, którą weterynarze tak dozują, aby nie przedostała się do organizmu szczeniąt. Zazwyczaj hodowcy mówią mi, że po cesarkach odbierają maluchy uśpione narkozą. Nasi weterynarze podają podprogową ilość narkotyku. Suka jest na wpół świadoma, jedynie otępiona. Nie czuje bólu, ale dociera do niej, że coś przy niej gmerają. Zawodzi, bo ma odlot. Nasze maluchy wychodzą podczas cesarki żywotne, ruchliwe i wrzeszczące.

Nie okazałam się jednak dzielna. Kiedy dziarsko chwyciłam nitkę, aby obsłużyć pierwszego malca, od pierwszego spojrzenia wiedziałam, że jest martwy i to nie od dziś. Martwe szczenię i zawodząca obok suka z macicą na wierzchu, to za dużo, jak dla mnie. Upewniłam się, że Chłop da sobie radę (a z jaką naukową dociekliwością i ciekawością badał ten martwy płód!), przeprosiłam i wyszłam. Wychodząc szczypałam się, mając nadzieję, że to znów mi się śni. Nie śniło mi się. Po 10 minutach wiedziałam, że mamy trzech silnych, zdrowych chłopaków. Więcej płodów nie było. Ten pierwszy był również chłopaczkiem. Nie wiadomo, z jakiej przyczyny obumarł. Może odkleił się kilka dni wcześniej od łożyska? Takie rzeczy się zdarzają i nikt nie ma na to wpływu. 

Nie wiadomo, czemu Mantra nie miała akcji porodowej (martwy płód był pierwszy w kolejce do wyjścia, może dlatego), w każdym razie z macicą było tym razem wszystko w porządku. Dwukrotne komplikacje okołoporodowe pod rząd sprawiły, że nie jestem raczej skłonna więcej jej kryć.

Trójka- liczba magiczna, święta :-)

Dzisiaj jestem nieobiektywna i zbyt nakręcona wydarzeniami, aby do końca brać odpowiedzialność za swoje słowa. Chodzi mi o to, że rozważam, czy po dziesięciu latach i dziewięciu miotach odchowanych pod swoim własnym przydomkiem hodowlanym, nie zakończyć karierę hodowcy. Wiem, że porody to tylko jeden z aspektów hodowania, niemniej jednak na tyle ważny, że powinni zabierać się za to ludzie o większej odporności psychicznej. Z drugiej strony, nie zwykłam była rzucać słów na wiatr i może to rzeczywiście pożegnanie z tym rozdziałem w moim życiu? Strasznie mi z tego powodu smutno i okropnie się dziś nad sobą rozczulam, roniąc bez przerwy łzy.

Jednym słowem, dopadła mnie depresja poporodowa.

Moja druga strona osobowości stara się depresję odłożyć na bok i cieszyć się tym, co los nam dał. Mamy trójkę silnych brzdąców. Same Chłopy! Że mały miot? Miałam mniejszy! Kiedyś urodziły mi się dwa szczeniaczki. Tu nie liczy się ilość, ale jakość. Mam nadzieję, że cała trójeczka będzie zdrowo się odchowywać i będzie pociechą zarówno dla nas, jak i przyszłych właścicieli.

Zainteresowani będą mogli śledzić niemal dzień po dniu rozwój naszych maluchów oraz dowiadywać się o kondycję suczki na naszym blogu hodowlanym.

Jeśli już o kondycji Mantry mowa, to jest ona lepsza, niż po naturalnym porodzie. Niemal od razu zainteresowała się michą.

Błyskawicznie też powrócił uśmiech na jej pysio :-)