Popitka z zagrychą.

O tym, że nie cierpię wszelkich prac, związanych z typowymi, tradycyjnie przypisywanymi kobietom, zajęciami w gospodarstwie domowym, pisałam już na początku mojej przygody z blogowaniem, w poście „Nie jestem kurą domową”. Prędzej ruszę z jakimś remontem, malowaniem, dekoracjami, niż z robieniem przetworów. Nawiasem mówiąc, sąsiad obiecał mi dziewiętnastowieczną wiejską szafę, oczywiście pomalowaną jakimś lakierem, więc już sobie ostrzę pazurki (wiertarkę) i doczekać się nie mogę, gdy wpadnie w moje łapska. 

Okazuje się jednak, że nie jest ze mną tak źle i w sensie tych przetworów.  Eksperymentować z jedzeniem lubiłam od zawsze, od zawsze też jestem na tyle leniwa, że jeśli brak mi motywacji, to po prostu temat zawieszam. Wystarczy jednak lekko kopnąć mnie w zadek, abym motywację znalazła i cieszyła się tym, co robię. W perspektywie bowiem mam ogromną satysfakcję z własnoręcznie zrobionych produktów, zaoszczędzone kilka złotych w portfelu, a jeśli nawet coś wyjdzie drożej lub tyle samo, co w sklepie, to przynajmniej wiem, co jem. Do pełnej samowystarczalności nie dojdę nigdy i nawet nie mam takich ambicji, lecz mogę lepiej, niż do tej pory, wykorzystać możliwości, jakie daje mi życie na wsi.

Z produktów, z których jesteśmy w tej chwili najbardziej dumni, są oczywiście wina. Cieszy mnie w tym temacie fakt, że przy ich produkcji, spełniam rzadką rolę zaledwie pomocnika szefa w kuchni. Miło jest czasem odpocząć od roli suki alfa we własnym domu.

Pieczołowicie, pod dyktando Chłopa, ostrożnie zlewam napój bogów do butelki docelowej.

Po pierwszym odruchu zwrotnym, jaki niesprawiedliwie, całkiem subiektywnie, popełniłam względem tuskulańskiego gronowo- jabłkowego, nauczyłam się nie oceniać młodego wina po smaku wprost z baniaka, ale przewidywać jego przyszłe walory. Po warunkiem, że owe walory doczekają swojej szansy. Następne wino, jakie zlaliśmy i którego spróbowałam, jak już odstało i zostało schłodzone, było to równie wytrawne wino, lecz z całych gniecionych winogron. Nie będę rozwodzić się nad jego boskim smakiem i aromatem, aby nie sprawić wrażenia osoby popadającej z jednej skrajności w drugą, w każdym razie smak doceniłam. Chętnie urąbałabym się i znów zaległa pod płotem, ale po prostu szkoda mi było niszczyć to, co za kilka miesięcy będzie napojem godnym bogów.

Gdzieś zginął mi projekt etykiety. Nie wiem, czy to widać, więc napiszę:

Wyśmienite gronowe wytrawne wino tuskulańskie

"Nawet z martwego zrobi jurnego".

Trzecie i ostatnie wino, to takie, co do którego mieliśmy bardzo wiele wątpliwości. Powstało z czystego soku z wielu odmian jabłek, rosnacych w naszym, bardzo wiekowym sadzie.

Fragment 0,6 hektarowego sadu. Tyle dało się dzisiaj złapać obiektywem. W styczniu udało mi się pobielić te moje 120 drzewek. Zajęło mi to 2 dni. Może nie są pobielone "od linijki", ale fajnie wyglądają w tych "białych kalesonach" :-)

Latem, prócz jabłek, w sadzie można spotkać różnego gatunku Rusałki :-)

Nic, tylko rwać. Jabłka oczywiście :-)

Ze starych odmian jabłoni, jakie zidentyfikowałam, są malinówki (absolutny hit), antonówki (wielkie, jak piłki do siatkówki), papierówki, reneta, gloster. Nie muszę chyba dodawać, że sad nasz pestycydu, czy herbicydu nie poczuł na sobie przez ostanie kilkadziesiąt lat, jeśli w ogóle kiedykolwiek. Nigdy też w naszym jabłku nie znalazłam robaka.

Wracając do wina. Jego butelkowanie przebiegało w atmosferze niepewności, czy wyjdzie nam z tego wino, czy jakiś syf, który nadawać się będzie jedynie na destylat. Wbrew naszym obawom, okazało się, że to jedyne wino, które wyszło półsłodkie. W dodatku takie pyszne, że mam ochotę napisać, że jest najlepsze ze wszystkich trzech rodzajów. Ale jakże wino jabłkowe może być lepsze od gronowego? Ot i zagadka egzystencjalna.

Chłop przy pracy w kuchni, widok niecodzienny. 

Rzekłabym- rozczulający :-)

 Efekt końcowy

Następnym hitem w gospodarstwie, jeśli jeszcze jesteśmy w temacie popitki, jest tuskulański adwokat, jakiego nie znajdziecie nigdzie na świecie. Odkąd robię adwokata sposobem domowym, nie jestem w stanie docenić smaku likierów sprzedawanych w sklepach. Niegdyś trunek ten wyrabiałam dodając do klasycznego przepisu brandy, obecnie receptura tuskulańskiego adwokata owiana jest wątkiem tajemnicy. Uchylę jedynie jej rąbek i napomknę, że owa tajemnica ma subtelny, lecz nadający jej spcecyficzny i niepowtarzalny charakter, aromat tuskulańskich winogron i jabłek. Nie potrzeba nam już brandy.

Adwokat nie doczekał się etykietki, bo klej nie zdołałby zaschnąć na butelce. Znika on bowiem w przeciągu 3 dni. Z podobnych przyczyn nie sposób zrobić zdjęcia trunkowi, lecz obiecuję jutro uzupełnić opisane walory o ilustrację.

Będąc młodą praktykantką, jedną z ważniejszych życiowych mądrości, którą zdobyłam na studiach, było to, że nie ma popitki bez zagrychy. I tego się trzeba trzymać, gdyż tylko żule piją alkohol nie zakąszając.

Wcześniejsze niż zazwyczaj, wiosenne słońce, było przyczyną kilku nowych projektów w dziedzinie własnych prowiantów. Chodząc sobie od bloga do bloga, głównie osiedleńców, co rusz natykałam się na jakieś projekty związane z ogrodnictwem. Cóż, ludzie stanowią dla mnie dużą inspirację, ale nie mam złudzeń. Znając siebie, prędzej rozszczepię atom, niż wyhoduję pomidora od nasionka. Ale szczypiorek... hmm... Mam złe doświadczenia z hodowlą szczypiorku, który próbowała wprowadzić do mojego gospodarstwa mama. Posiała mi go na skalniaku, to zapewne wyplewiłam, albo coś go zagłuszyło. Posiała mi w jeżynach (co to za pomysł w ogóle)- diabli wiedzą, co się mogło z nim stać? Do trzech razy sztuka. Kupiłam zatem skrzyneczkę, nasionka siedmiolatka, czy jak mu tam, przygotowałam miejsce na oknie. Ziemi nie kupiłam wychodząc z założenia, że nie wypada, skoro wokół tyle hektarów. I nie wiem, czy to nie był błąd.

Kilka dni po postawieniu skrzyneczki na kuchennym oknie, z ziemi zaczęło coś wyłazić.

Na opakowaniu nasion było napisane- pikować co ileś tam. Czym, przepraszam, mam coś takiego pikować? Dłutem, czy pilniczkiem???

-Czy ty widziałeś kiedyś wschodzący szczypiorek?- pytam Chłopa.

Uznałam go za znawcę, skoro od czasu do czasu, w dzieciństwie, pomieszkiwał z rodzicami na wsi. W dorosłym wieku pewnych rzeczy się nie przyswaja, więc czuję się usprawiedliwiona, że nie wiem, jak wygląda szczypiorek w stanie larwalnym.

-Nie- powiedział mój ekspert.

-Hm... A nie wiesz przypadkiem, czy młody szczypiorek ma listki?- pytam zaintrygowana wyglądem mojego szczypiorku.

-No, raczej nie- nie uspokoił mnie Chłop, oj, nie uspokoił.

-Może trzeba było kupić ziemię w sklepie, a nie brać z pola? Diabli wiedzą, co w tej skrzynce się czai. Ale wiesz co, na wszelki wypadek nie wyrwę tych roślinek, poczekamy, może stracą listki i zrobi się z nich szyczypiorek. W końcu kijanka nie przypomina żaby, a szczenię po urodzeniu bardziej wygląda na szczura, niż na psa- logicznie wybrnęłam z niewygodnego tematu.

Cztery dni po wzejściu roślinek z listkami, zaczęło wschodzić w skrzynce coś na kształt młodej trawki. Pieczołowicie podlewam moją hodowlę rozcieńczoną serwatką (nie codziennie) i zastanawiam się, czy nie opiekuję się przypadkiem podagrycznikiem, świerząbkiem i perzem.

Przynajmniej mój szczypiorek, czy co ja tam hoduję, ma oryginalną i niepowtarzalną konewkę :-)

Szczypiorek na oknie, a za oknem hektary :-)

Wspomniałam o serwatce i zaraz opowiem, skąd ona się wzięła. Jeszcze miesiąc temu byłam pewna, że zrobienie domowego twarogu, to jakaś kosmiczna technologia, zupełnie mi niedostępna. Nie znam nikogo ze swoich rówieśników, kto ma najbledsze choćby pojęcie o produkcji serów. Wyjaśnienie tego jest proste. Świadomość kulinarną nabyłam w latach 90-tych, kiedy w sklepach można było już kupić wszystko. W latach 80-tych, których marazm i puste półki pamiętam doskonale, byłam dzieckiem, karmionym tym, co mama dosłownie upolowała na mieście. Nie mogę sobie przypomnieć produkcji twarogu w moim domu, choć mama i starsza siostra upierają się, że takowa się odbywała.

Pierwszy ser, tak na próbę, wyprodukowany z kilograma sklepowego mleka. 

Kiedy wyprodukowałam swój pierwszy twaróg, obdzwoniłam rodzinę z uczuciem, jakbym co najmniej odnalazła życie na Marsie, nie znajdując niestety zrozumienia dla mojego entuzjazmu.

-Co ty dziecko, to ja cię nie uczyłam twarogu robić?- dziwi się mama.

-Nie, nie uczyłaś!- odpowiadam.

Zaopatrzona w elektroniczną wersję książki o produkcji serów, jaką przesłała mi nieoceniona Kasia z dalekiego świata, przymierzę się wkrótce do zrobienia jakiegoś śmierdzącego przepoconymi stopami, zgliwiałego sera.

Obecnie Chłop chodzi po mleko do krowy. Obawiam się, że gdybym ja tam poszła, to podarowałabym sobie wszelką produkcję nabiału. Wygląd gospodarza, który obsługuje krowy, budzi obawy bujnego życia w owym mleku. Mleko najpierw pasteryzuję, a potem zaszczepiam bakterie z poprzedniej partii (pierwsze bakterie były zaszczepione ze sklepowego kefiru). Gospodarza od krów też się boję, bo mnie podrywa, a ma z 80 lat. Pewnie pija swojskie trunki, mające znaczny wpływ na wigor. Mimo wszystko, trochę mnie to przeraża. Na Chłopa wprawdzie czyha tam Wieśka Mamunowa, ale że jest to egzemplarz mocno przechodzony (Wieśka, nie Chłop) i zmęczony wykonywanym zawodem wiejskiej jawnodajki, za bardzo się nie obawiam. 

Chłop z pięciolitrową kanką w drodze do domu.

Z tej objętości wyszło nam 830 gram sera, do tego cudowna serwatka, która-o dziwo- nadaje się do picia. Z mleka sklepowego się dla mnie nie nadawała. Trochę śmietanki z masłem też było, ale z 5 litrów, to ilość śladowa.

Tymczasem piekę aromatyczne babki Grażynki. Grażynka, również z dalekiego świata, odkrywa przede mną, dzięki swoim przepisom, nieznane mi do tej pory połączenia smakowe. Mam wrażenie, że to dopiero początek mojej przygody z kulinarnym światem Grażyny i że wsiąknę w niego na tyle głęboko, na ile mi czas, finanse i dostępność produktów pozwolą. Przepis na poniższą babkę możecie znaleźć tutaj.

 Jak widać,kształt, rozmiar nie ma znaczenia.

Kolejnym kulinarnym hitem w moim domu jest żurek owsiany blogerki Agik. Do tej pory myślałam, że żurek można robić tylko z żyta. Dziwne jest też to, że dopóki nie przeczytałam u Agik o owsianym żurku, nawet nie spojrzałam na etykietkę kupowanych w spożywczym gotowców. A tam- więcej mąki pszennej niż żytniej, a najbardziej zaniepokoił mnie enigmatyczny produkt: aromat czosnkowy. Nawet nie napisano „identyczny z naturalnym”, co stwarza podejrzenia, że z naturą nie ma on nic wspólnego.

Żurek owsiany jest smaczniejszy od żytniego, a na pewno od kupnego. Jest troszkę inny w smaku, mnie i osoby, które miałam możliwość poczęstować, zachwycił. Żurek owsiany najlepiej smakuje podany w wypieczonym tuskulańskim chlebku. Proste, szybkie, pożywne, smaczne, w stu procentach naturalne jedzenie. Przepis na żurek, sugestie, dyskusje,  znajdziecie też tutaj.

 Zakwas

Produkt finalny w tuskulańskim chlebku.

Wersja na drugi dzień. Tym razem dodałam do żurku wydrążony wczoraj z chlebowej miseczki miąższ i dodatkowo dołożyłam jajko.

Reasumując: pijemy, jemy, ciężko fizcznie pracujemy, więc nie tyjemy.

Co robimy? Prócz porządkowania obejścia, wycinki rozbujałych chaszczy, wierzb, bzów, leszczyn, postawiliśmy za płotem drogowskaz. Wypalałam go całą jesień. 

Chłop przygotowuje mocowanie słupa

Słup cierpliwie czeka

Słup stanął na tle stodoły i ogrodu skalnego.

Troszkę mam dosyć robienia w sezonie letnim za informację turystyczną dla zagubionych, poszukujących zabytków zmotoryzowanych turystów, którzy pchają się na pobliskie ruiny w poszukiwaniu zamku Rajsko. Na pomoc gminy, w postawieniu jakichś tablic informacyjnych, nie ma co liczyć, postanowiliśmy więc wziąć sprawy w swoje ręce.

 A na koniec niespodzianka dla fanów dolnośląskich stodół i przy okazji zapowiedź przyszłej i niedalekiej w czasie (póki jeszcze rośliny nie zasłaniają widoków), wirtualnej wycieczki po Tuskulum.  Oto nasza własna stodoła połączona ze stajnią (to te czarne drzwi po prawej, blisko rogu budynku).