Ostatni Festiwal Hipokryzji.

Nie będę pisać o cmentarzach, ani o walce kościoła z Wielką Straszną Dynią. Dziś będę pisać o pozorach, kompromisach, traumach, ale przede wszystkim o archetypach, które tkwią w każdym z nas.

Gdzieś spod skorupy codzienności czasem wychodzą na jaw rzeczy, o które nigdy byśmy się nie posądzali.

Nie ważne, jak długo chodzisz w czarnych spranych ciuchach z makijażem a la Alice Cooper, ponieważ gdzieś w głębi, pod ostatnią najcieńszą warstwą owej skorupy tkwi potrzeba spełnienia marzenia, aby choć przez pięć minut zamienić się w księżniczkę, albo aktorkę grającą w jakiejś barokowej sztuce.

To ja :-)

Kilka dni temu na blogu Baby ze Wsi, pod tym postem rozmawiałam o swojej ślubnej sukni. Wpadłam na pomysł, żeby ją pokazać u siebie na blogu, ale czułam jakieś dziwne zażenowanie. W końcu pomyślałam sobie, że przecież między innymi po to mam tego bloga, aby uporać się z kilkoma zgrzytami emocjonalnymi, jakoś je sobie uporządkować w głowie i... żyć z tym dalej. Zaszyłam się wczoraj w ciepły koc i poukładałam swoje myśli.

Nie chciałam brać ślubu kościelnego, ale nie miałam innego wyjścia. Gryzie mnie to po dziś dzień, bo nienawidzę tkwić w hipokryzji.

Miałam 24 lata i nie byłam jeszcze na tyle finansowo samodzielna, aby postawić się mamie. Wiedziałam, że na start potrzebna będzie nam pomoc, nie tylko materialna, ale i moralna. W końcu wiążę się z obcym facetem, nie wiadomo, jak potoczy się życie. Nie warto palić za sobą mostów. Co ja miałam w głowie licząc na wsparcie moralne? Wiem przecież, że mama jest z tych osób, które córkę odstawią na powrót do męża choćby ten pił i ją bił. Bo co Bóg złączył...

Dla mojej mamy (tato nie miał nic w domu do gadania) liczyły się w życiu jedynie pozory. Nie ważne, co czułam, co deklarowałam, czy wierzyłam w Boga czy nie, miałam chodzić do kościoła i już! Tak jakby sama ta czynność miała zapewnić mi zbawienie i zmartwychwstanie w Dniu Ostatecznym. Dziś, kiedy inne dramatyczne sprawy są w naszej rodzinie na pierwszym miejscu, wyszło na jaw, że to nie chodziło o moje zbawienie, tylko o nią samą. „Jak ja się wytłumaczę przed Bogiem, jak was wychowałam”?- mówi. To problem o tak dużym stopniu abstrakcji, że po prostu brak mi słów.

Oczywiście, nie dałam się stłamsić, ale od dzieciństwa, przez młodość po dorosłość szarpałam się o własne zdanie, poglądy, tożsamość. Nie wyniosłam z domu szacunku dla cudzych poglądów, ponieważ moich nikt nie szanował. Od lat sama pracuję nad szacunkiem względem innych, ale pewnych rzeczy nie przeskoczę. Nie mam i nawet nie staram się szanować instytucji, która robi pod sutannę na widok dyni.

Nie sprawiałam żadnych poważnych kłopotów. Byłam bardzo dobrą uczennicą. Wszyscy postrzegali mnie jako grzeczną i poukładaną dziewczynkę. Moi rodzice narzekali jedynie, że za dużo czytam książek (!!!)  Nie paliłam papierosów, nie brałam narkotyków, nie przekraczałam norm obyczajowych. Nigdy nie sprawiłam rodzicom żadnego realnego kłopotu, ale to wszystko się nie liczyło. Ważne było tylko to, że nie chodziłam do kościoła. Po 14 latach od wyjścia z domu powinnam pamiętać tylko te dobre chwile, a ja wciąż mam w głowie ogromne poczucie krzywdy. Nie było dobrych chwil, czy wykasowałam je z pamięci?

Zgodziłam się na ślub kościelny na pewnych warunkach. W końcu miał to być ostatni w moim życiu festiwal hipokryzji. Cóż, jeśli ma to być przerost formy nad treścią, niech tak będzie! Zażyczyłam sobie najbardziej „suto rżniętą” barokową suknię, jaka tylko była dostępna w wypożyczalni i na pół dnia stałam się kimś innym. Mimo wszystko było to pozytywne doświadczenie, które pozwoliło spełnić przykurzone marzenie małej dziewczynki o byciu księżniczką.

Wtedy też zatańczyłam ostatni raz...

Do tańca mam ambiwalentne uczucia. Uwielbiam go i nienawidzę. Kocham patrzeć na profesjonalny taniec współczesny (nawet na be-boy'ów!). Łatwo wchodzę też w emocje tancerzy. Patrzenie na taniec wciąga mnie tak samo, jak słuchanie muzyki. Wkręcam się w niego wszystkimi zmysłami, zatracam się...

Nienawidzę potańcówek typu weselnego, czy u cioci na imieninach. Taki taniec jest dla mnie torturą. Przeżywałam katusze, kiedy ktoś na jakimś weselu, czy podczas dansingów na wczasach spędzanych z rodzicami prosił mnie do tańca. W wieku 10 lat wyglądałam przynajmniej na 15, więc musiałam niekiedy radzić sobie emocjonalnie ze sprawami, na które nie byłam jeszcze gotowa.  

Taniec jest dla mnie bardzo intymnym przeżyciem. Nie akceptuję faktu, że ktoś obcy, często zionący weselnym bimberkiem, wchodzi w strefę, która zarezerwowana jest jedynie dla uczuć i wyższych emocji. Nie mówię tu oczywiście o wariactwach na koncertach (a o dyskotekach nie wspominam, bo na takie nie chodziłam, to było wrogie mojej ideologii), ale o tańcu z dotykaniem, obejmowaniem, patrzeniem sobie w oczy. Wiem, że nie ma nic w tym złego. Taniec jest ważnym elementem kultury i z reguły ludzie akceptują te warunki. Ja nie akceptuję, ale też nie mam potrzeby łamać tego swojego tabu.

Historia zatoczyła małe koło. Miesiąc wcześniej niż odbył się nasz ślub, ukończyłam studia. Jutro wracam na uczelnię, by dalej się rozwijać-przynajmniej taką mam nadzieję. Zmierzę się też ponownie z demonami dzieciństwa tocząc z matką bezustanne spory o celowość chodzenia do kościoła i jej tłumaczenie się przed Bogiem za wychowanie własnych dzieci. Tysięczny raz odpowiem matce na pytanie, ale jaki błąd popełniłam, że was tak źle wychowałam? i tysięczny raz usłyszę, że nie mam racji. Dla ludzi reprezentujących tego typu mentalność zło to nie są narkotyki, tłuczenie po pijaku żony i dzieci, czy pieprzenie się po krzakach z cudzymi chłopami/babami. Największym złem, zasługującym na ogień piekielny, jest nieuczęszczanie do kościoła i spędzanie czasu ze swoim dzieckiem ozdabiając dom w nietoperze i kościotrupy oraz wycinając otwory w dyni.

Zostawiam Was na weekend z jedną z najpiękniejszych piosenek o tańcu. 

Renia Przemyk- Ten Taniec.

Pisałam tutaj o spełnianiu marzeń małych dziewczynek. W jaki sposób chłopaki spełniają swoje dziecięce marzenia napisałam na Slow Travel.
Zapraszam na artykuł o wykrywaczach metali:

http://slow-movement-travel.blogspot.com/2013/04/wykrywacz-metali.html