Muzealny matrix.

Sytuację, w jakiej tkwię od wczoraj, można z czystym sumieniem nazwać „czarną dupą” systemu. Wpadliśmy w jakiś koszmarny dół i nie widzimy na razie światełka w tunelu. 

A było to tak...

Zachciało mi się złożyć kolejny wniosek na dofinansowanie pewnego projektu z PROW (Program Rozwoju Obszarów Wiejskich) związanego z naszym Muzeum. Nie będę pisała, jaki to projekt, bo po pierwsze jest innowacyjny i nie chcę, aby ktoś mi ukradł pomysł (innowacyjne projekty są wyżej punktowane), a po drugie na razie blado widzę samą możliwość złożenia wniosku. Na szczęście mam trochę jeszcze czasu i naprawdę liczę na to, że jakoś z tego wszystkiego wybrniemy. Po trzecie, nie mam oczywiście żadnej pewności, czy wniosek przejdzie, zatem póki nie zostanie pozytywnie zweryfikowany, przynajmniej przez LGD, nie zamierzam rozgłaszać swoich planów.

Przy konsultacjach w LGD okazało się, że zmieniły się przepisy i wniosek na nasz projekt nie możemy złożyć, jako osoba fizyczna, czyli Chłop, tylko jako instytucja Muzeum. To nawet lepiej, pomyślałam sobie, bo to podniesie prestiż zarówno naszego Muzeum, jak i doda powagi projektowi. Wniosek napisaliśmy, wyszła sprawa jednego drobiazgu- numeru producenta rolnego. Myśleliśmy, że skoro Muzeum jest prywatne, możemy przenieść prywatny numer na prywatną instytucję. Chłopa jednak tknęło przeczucie i zażyczył sobie pokazania palcem punktu, który o tym mówi. I tu się okazało, że nie. Muzeum musi mieć własny numer producenta rolnego, jakkolwiek głupio by to nie brzmiało. 

-Z tym nie ma żadnego problemu- rzekła miła dziewczyna z LGD. -Dostaniecie go od ręki.  

Jakoś w to nie uwierzyłam i miałam niestety rację. Podreptaliśmy zatem do oddziału ARiMR (Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa) zapytać o nadanie numeru producenta rolnego dla Muzeum. I się zaczęło...

Muzeum nasze jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, ale mającą zdolność prawną i procesową. Jest to sformułowanie, nad którym łamią sobie głowy „ojcowie prawa”. Naszą zdolność procesową wykazaliśmy już dwukrotnie. Raz wygrywając sprawę w Sądzie Administracyjnym o nałożenie na dolnośląski urząd WKZ (Wojewódzki Konserwator Zabytków) grzywnę za olewanie naszego wniosku, drugi raz (i jest to informacja świeżutka, jak poranne bułeczki) również wygrywając w tym samym Sądzie sprawę o wydanie nam przez dolnośląski urząd WKZ dokumentacji związanej z zabytkami archeologicznymi z terenu Pogórza Izerskiego. Wyrok został wydany w tę środę -28 listopada. Przynajmniej teraz nikt już nie będzie miał wątpliwości, czy nasze Muzeum istnieje, czy nie. Skoro instytucja wygrywa sprawy w sądzie, to chyba istnieje, chociaż po dzisiejszym dniu (a raczej wczorajszym, sądząc po porze) niczego już nie jestem pewna.

Pani w oddziale terenowym ARiMR, jednym i drugim, bo po drodze nam było do nie naszego, oczywiście pierwszy raz spotkała się z takim tworem, w dodatku z Muzeum. Dowiedziawszy się, że nie posiadamy ani NIP-u, ani REGON-u, bo na kij nam to, skoro nie prowadzimy działalności gospodarczej i nie pobieramy żadnych opłat za wstępy, słusznie zauważyła, że musimy mieć wyodrębnione konto, aby ten numer dla Muzeum uzyskać. Tak, mamy ten wymóg w regulaminie i powinniśmy byli już to wreszcie załatwić. Podreptaliśmy zatem do swojego oddziału banku BGŻ, żeby nam założyli subkonto na Muzeum. W banku sympatyczny pan i sympatyczna pani powiedzieli nam, że subkonta na Muzeum nam nie założą, subkonto może być jedynie na osobę prywatną, posiadacza konta. Fajnie, tylko w jaki sposób odróżnić oba konta od siebie? Jaką w takim razie będzie miał pewność ktoś, kto wpłaca datek na Muzeum, a wypisuje przelew na osobę prywatną, że kwota zostanie rzeczywiście przeznaczona na renowację zabytków? Pani zaproponowała nam konto firmowe, czyli z pełną opłatą za jego prowadzenie, ale i tak nam nie chciała go założyć, bo nie mamy NIP-u lub/i REGON-u. Poprosiła o kopie regulaminów (ministerialnego i wewnętrznego), obiecała, że się jeszcze popyta, zorientuje, bo nigdy nie mieli takiego przypadku. 

Ja pierdzielę! No dobrze, skoro tak...

Rankiem dzisiejszego dnia znaleźliśmy się w Lubaniu w Urzędzie Skarbowym mieszczącym się w pięknym  zabytkowym budynku „Dom Pod Okrętem”. O zabytkach będę opowiadać kiedy indziej, w bardziej sprzyjających okolicznościach przyrody. Kiedy w okienku przedstawiliśmy naszą sprawę, zrobił się mały popłoch i gdzieś z dalszych czeluści została wezwana kolejna miła pani. Zapoznawszy się z tematem rzekła, że nigdy nie miała do czynienia z taką sprawą, zadzwoniła gdzieś „wyżej”.  Jaką uzyskała poradę, nie wiadomo. Rzekła, że nie potrzebujemy NIP-u, skoro nie będziemy występować o REGON. „Ale nam nie chcą zarejestrować konta w banku bez NIP-u!”. „Bzdura”- rzekła miła pani, zrobiła kopię regulaminu podpisanego przez Ministra i jakoś tak się złożyło, że pełni wątpliwości wyszliśmy ze Skarbówki nie wiedząc, czy NIP jest nam potrzebny, czy nie.

Kolejnym urzędem był nasz terenowy oddział ARiMR, gdzie już nieco zrozpaczeni udaliśmy się w celu nadania dla Muzeum numeru producenta rolnego. Sympatyczna pani, po zreferowaniu sprawy, oczywiście rzekła, że nigdy się z takim przypadkiem nie spotkała i musi porozumieć się z organem nadrzędnym we Wrocławiu. Zrobiła kopię regulaminu, odmówiła nadania numeru bez posiadania konta bankowego na instytucję. Jak rzekła, system jej nie przyjmie konta imiennego, musimy mieć konto z nazwą Muzeum. Właśnie w tym momencie wyczułam, że znaleźliśmy się w owej „czarnej dupie” systemu.

Udaliśmy się zatem do banku WBK. Bardzo lubię ten bank i ten oddział w Lubaniu. Długi czas mieliśmy tam konta, póki Chłop nie uparł się, że BGŻ ma na miejscu i jest mu wygodniej z niego korzystać. Sympatyczny pan oczywiście rzekł, że nigdy nie spotkał się z takim przypadkiem, ale był gotów założyć nam konto firmowe bez żadnego NIP-u czy REGON-u, jedynie na podstawie regulaminu uzgodnionego z Ministrem. Jednak nie bardzo chcieliśmy opłacać konto, które przecież będzie puste, bo nie wierzę w żadne darowizny. Sympatyczny człowiek zrobił sobie kopię regulaminu w celu konsultacji z radcą prawnym, czy może nas podciągnąć pod organizację non-profit, co i tak nas nie urządzało, bo puste konto będzie i tak pełnopłatne. Zwrócił nam słusznie uwagę, że w regulaminie naszym stoi, iż nie musimy mieć konta z nazwą Muzeum, a jedynie ma być to wyodrębnione konto Założycieli, czyli jak najbardziej subkonto wchodzi w rachubę. 

Ja pierdzielę... No dobrze, założymy sobie subkonto i spełnimy wymogi określone regulaminem, ale jak przeskoczyć fakt, że w celu nadania numeru w ARiMR wymagane jest konto z nazwą Muzeum?

Z obłędem w oczach, w strugach deszczu wróciliśmy do oddziału ARiMR z prośbą, aby miła pani przy konsultacji z „górą” wzięła pod uwagę ten konkretnie punkt regulaminu, który nie zobowiązuje nas do posiadania wyodrębnionego na Muzeum konta.

Do domu wróciliśmy ze wszystkimi oznakami kołowacizny, nic nie załatwiwszy. Ja w dodatku poczułam narastający ból migrenowy, który nie opuścił mnie do końca dnia. O naszym zagubieniu świadczyło zadane przez Chłopa przy kawie pytanie:

-Ale co my w takim razie potrzebujemy? 

Na szczęście kontrolowałam sytuację.

 -Numer! Potrzebujemy numer z ARiMR, który jest nam niezbędny do wniosku oraz na przyszłość. Pilnie potrzebujemy też konta.

Podczas dnia spływały do nas informacje z odwiedzanych urzędów i instytucji, które miały skontaktować się w naszej sprawie „z górą”. Wszystkie „góry” dotknęła dziwna absencja. Radcy prawnego nie ma do poniedziałku, ten pan, co to niby wie, z wrocławskiego ARiMR-u akurat dziś jest nieobecny... Guzik prawda. Góra pewnie też nie wie, co z tym fantem zrobić, bo sprawa jest nietypowa, a twór dziwny.

Reasumując: Znaleźliśmy się w stanie nieważkości, zaplątani jakimś węzłem gordyjskim- nikt nic nie wie! Jedyną pozytywną rzeczą było to, że wszyscy byli bardzo mili i naprawdę starali się nam pomóc. Jestem z tego powodu wdzięczna, bo przynajmniej do domu dotarłam jedynie skołowaciała i z bólem głowy, ale nie byłam wściekła. Po powiecie, a może i po całym województwie, albo i dalej, bo pewnie „góra” kontaktuje się ze swoją „górą”, krążą teraz kopie naszego regulaminu.

Wychodzi tutaj cała słabość systemu. Ustawodawca umożliwia powstawanie instytucji, które nie są uwzględnione w urzędniczych systemach. I wszyscy się rozkraczają. A ja nawet urżnąć w czarnoziem się nie mogę, bo naćpałam się po uszy apapu na ból głowy.

Jutro, a raczej dzisiaj, czeka nas załatwianie wszystkiego od nowa. Słabo mi się robi, jak o tym myślę i jak widać, cierpię na bezsenność.

Z tego wszystkiego zaczęłam robić dziś frywolitkowy naszyjnik, taki w nieco gotyckim stylu.

Nie wiem jeszcze, co mi z niego ostatecznie wyjdzie...