Panienka z Agencji.

Obiecałam panience z naszego terenowego oddziału Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, że upublicznię sposób, w jaki urząd obsługuje swoich klientów, ale zanim napiszę o wczorajszych próbach zdziałania czegokolwiek, odpowiem tutaj na Wasze uwagi w komentarzach pod poprzednim wpisem.

Nie możemy posłużyć się numerem producenta rolnego, przypisanego do gospodarstwa. Może się nim posługiwać jedynie osoba fizyczna, czyli Chłop oraz ja.  Jednostka  organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, ale mającą zdolność prawną (jakkolwiek głupio to nie brzmi) starając się o dofinansowanie z PROW, musi mieć nadany osobny numer.

Poprzedni wniosek składaliśmy na osobę Chłopa, ale pozmieniały się przepisy. Drastycznie ograniczono zakres działania osobom fizycznym. Osoba fizyczna może się jedynie ubiegać o dofinansowanie na cele promocji i organizacji lokalnej twórczości kulturalnej, aktywnego trybu życia lub kultywowanie miejscowych tradycji, obrzędów, zwyczajów, języka, zawodów i rzemiosła.

Naszym natomiast zamiarem jest cel: promocja lokalnego dziedzictwa kulturowego i historycznego.  Wchodzi to całkowicie w zakres działania naszego Muzeum oraz łączy się z kierunkiem moich studiów.  Osoby fizyczne nie mogą się ubiegać o dotacje dotyczące tego celu, instytucje jak najbardziej. Dodam jeszcze, że gdyby dziś przyszło nam składać wniosek o remont Muzeum, również musielibyśmy zrobić to, jako instytucja.

Początkowo myślałam, że uda mi się jakoś przeredagować wniosek i dociągnąć go do tych ograniczonych celów, ale naprawdę wiele straciłby na swojej wartości i punktacji. Mijałby się też z moimi celami związanymi z pracą i publikacją spraw dotyczących naszego Muzeum.

To jest naprawdę frustrujące. Wczoraj byłam wściekła i nie chciałam pisać złośliwych emocjonalnych tekstów, dziś czuję, że chyba pierwszy raz w życiu poddam się, bo system mnie pokonał.

W czwartek wieczorem, po naszych pierwszych dwóch wizytach w oddziale ARiMR (a nawet w trzech wliczając to oddział nie nasz) nie dowiedzieliśmy się niczego, czym moglibyśmy się pokierować załatwiając ten numer. W czwartek byłam wyrozumiała, wszyscy byli mili, wszyscy radośnie i rozkosznie odpowiadali, że nie mają pojęcia, jak system to przyjmie, czy możemy nie mieć NIP i/lub REGON. Jedyną pewną sprawą, jaka się wydawała i przy której panienka z Agencji się stanowczo upierała, to była konieczność posiadania „firmowego” na Muzeum konta. Skupiliśmy się zatem na tym problemie tracąc czas i zawracając głowę sympatycznemu pracownikowi banku BZ WBK, czy możemy mieć konto „firmowe” bez NIP-u i/lub REGON-u i czy potraktują nas jako organizację „non-profit”. 

I w ten czwartek wieczorem Chłop wyszperał w jakichś głębokich czeluściach internetu instrukcję wypełniania wniosku o nadanie numeru z ARiMR. Instrukcję, którą owa panienka z Agencji powinna albo była przeczytać ze zrozumieniem, albo udostępnić nam do wypełnienia tego wniosku. W instrukcji stało jak byk, że należy podać numer konta należącego do wnioskodawcy, pełnomocnika lub reprezentanta. 

Ręce nam opadły. Chłop rzekł, że on to wszystko pierdoli i idzie spać. Ja się zagotowałam, o śnie nie było już mowy i wysmarowałam to, co przeczytaliście sobie wczoraj.

W piątek rano podreptaliśmy radośnie do naszego banku założyć sobie subkonto zgodne z ustalonym przez nas i ministerstwo regulaminem. Dziś sobie przypominam, że mocno negocjowaliśmy z ministerstwem ten punkt domyślając się, że w konto imienne na Muzeum będzie trzeba inwestować. 

To nie jest tak, że ja nie wierzę w darowizny. Ja po prostu chcę, aby ktoś wpłacając na konto Muzeum jakieś kwoty miał pewność, że nie pójdą one na prowadzenie rachunku, a rzeczywiście na renowację jakiegoś zabytku. Poza tym, do licha ciężkiego, nie prowadzę działalności dochodowej i nie chciałabym jeszcze do interesu dopłacać, skoro nie muszę.

Założyliśmy bez problemu subkonto i wyruszyliśmy poprzez śniegi do naszego oddziału ARiMR. Dodam, że mamy do pokonania 15 km w jedna stronę.

-No widzisz-rzekł optymistycznie Chłop- Wszystko już teraz powoli się układa.

-Nie, moim zdaniem nic się nie układa.

-Mamy przecież instrukcję i pokażemy panience palcem ten punkt. Z dokumentami się nie dyskutuje.

-Zakręceni kontem bankowym, zapomnieliśmy sprawdzić w instrukcji, czy obowiązuje nas NIP i/lub REGON.

Kiedy panienka z agencji nas ujrzała, zrobiła marsową minę i nawet nie odpowiedziała na „dzień dobry”.

-I co, wyjaśniła się sprawa z kontem?- zapytałam „słodko”.

-Nie, a co się miało wyjaśnić? –odburknęła, a ja już wiedziałam, że awantura będzie tylko kwestią czasu.

-A bo nam się wyjaśniło- rzekłam pokazując palcem i czytając na głos punkt w instrukcji.

Pannę zatkało.

-Czy mogłaby pani wprowadzić teraz konto w system i sprawdzić, czy przyjmie nas bez NIP-u lub/i REGON-u.

-Nie, ja niczego nie będę wprowadzać.

-Ale dlaczego?- zdziwiłam się. –Wczoraj była pani gotowa to zrobić przy nas i rozchodziło się jedynie o problem konta.

-Nie, ja tego nie zrobię!

-Dlaczego?

-Rozmawiałam z naczelnikiem i on to musi zatwierdzić, ja niczego nie mogę sama zrobić. Wasze muzeum jest w organizacji i dlatego odmówiono wam nadania NIP-u, bo wy nie istniejecie.

Kurwa…

Najpierw w miarę spokojnie wytłumaczyłam panience, że nie składaliśmy jeszcze wniosku o nadanie NIP-u, ponieważ od niej próbujemy się od wczoraj dowiedzieć, czy ten NIP jest nam potrzebny do czegokolwiek związanego z numerem ARiMR lub/i składaniem wniosku o dofinansowanie projektu z PROW, bo nam do naszej działalności nie jest potrzebny. Nie będziemy go zakładać tak sobie, dla rozrywki. Uzyskanie od nich tej informacji jest dla nas absolutnie kluczowe i właśnie ten urząd jest zobowiązany do udzielenia nam tej informacji.

Potem długo i już niezbyt spokojnie, bo jestem bardzo uczulona na temat, czy my istniejemy, czy nie,  mówiłam o umiejętnościach urzędników czytania ze zrozumieniem, umiejętnościach posługiwania się przepisami oraz jej osobistej obsłudze petenta. Wtedy właśnie obiecałam jej, że sprawę upublicznię, podam do prasy, a to, czy nie pójdzie oficjalna skarga na poziom pracy oddziału  do „góry” zależeć będzie tylko i wyłącznie od naszej rozmowy z naczelnikiem. Naczelnika nie dopadłam, bo był na urlopie. Z naczelnikiem, ani z nikim innym w tym urzędzie, rozmawiać już nie będę, ponieważ musiałabym wziąć ze sobą cep. Z naczelnikiem porozmawia sobie Chłop.

Po wyjściu z ARiMR-u podeszliśmy do Urzędu Skarbowego zapytać o nadanie NIP-u. Oczywiście, nie ma sprawy, skarbówka zawsze jest chętna do rejestracji nowego petenta. Wprawdzie najpierw powinniśmy mieć REGON (ja pierniczę!), ale bez tego też nas zarejestrują.

Ze skarbówką nie mieliśmy nigdy do czynienia, zatem nie rozumieliśmy rubryczek. Pani mówiła coś o jakichś citach, pitach i książkach rachunkowych, nie pojmując specyfiki naszej absolutnie niedochodowej Instytucji. Zabraliśmy papierki do domu, aby zorientować się, jakie konsekwencje wiążą się z nadaniem NIP-u, czy nas ZUS nie dopadnie, o co chodzi z tymi księgami rachunkowymi?

-Wiesz, to chyba będzie trudniejsze niż prowadzenie działalności gospodarczej- rzekł wieczorem Chłop, który kilka godzin spędził w necie szukając informacji na temat rachunkowości muzeów.

-Dlaczego?

-Bo jak mamy zarządzać czymś, czego nie ma?

Na granicy zdrowego rozsądku i absurdu, pojawiają się urzędnicze abstrakcje.

Nie wiem. Po prostu nie wiem, jak prowadzić księgi rachunkowe dla instytucji, która nie ma dochodów, nie prowadzi działalności gospodarczej,  jej majątek jest całkowicie prywatnym majątkiem Założycieli i jest tylko i wyłącznie utrzymywana z ich środków?

A żeby było ciekawie, w instrukcji nadawania numeru ARiMR stoi, jak byk, że NIP jest obowiązkowy. 

I znowu jesteśmy w czarnej dupie…

P.S. Być może przed chwilą Chłop znalazł wyjście z sytuacji.

Art. 12, ust.1.1 Ustawy o rachunkowości mówi: Księgi rachunkowe otwiera się na dzień rozpoczęcia działalności, którym jest dzień pierwszego zdarzenia wywołującego skutki o charakterze majątkowym lub finansowym.

W razie kontroli skarbówki ksiąg rachunkowych, powiemy im, że nasze Muzeum jest dopiero w organizacji i jeszcze nie istniejemy...
:-D