Mam wreszcie warunki!

Żyjąc przy rodzicach we wrocławskim mieszkaniu o wielkości 46 metrów kwadratowych  (włączając w to balkon), miałam naprawdę mało miejsca. Tak było go niewiele, że do mojego pokoju nie dało się już wstawić biurka. Przez szkolne lata za stół do pisania służył mi blat barku. Po jego otwarciu ukazywały się książki i zeszyty, czyli wszystko co uczennicy i studentce potrzebne jest do edukacji. 

Ale moi drodzy, czasy się zmieniły! Kiedy podczas weekendowego pobytu u rodziców otworzyłam swój dawny barek celem uporządkowania notatek z pierwszych zajęć, oczom moim ukazał się taki widok.

Spójrzcie, jakie mam teraz warunki do nauki!

Najbardziej zaintrygowała mnie pewna rzecz na pierwszym planie, która wyglądała jak słoik z moczem. Cóż, rodzice są już w podeszłym wieku, należy spodziewać się pewnych tego typu znalezisk.

Otóż nie! Dyskretny wywiad wykazał, że jest to święte wino, w którym kąpała się Matka Boska Gidelska. Od razu na wstępie usłyszałam, że nie jestem godna, aby go spróbować i szczerze mówiąc odetchnęłam z wielką ulgą nie mogąc się pozbyć wizji moczu. Spodziewałam się, że może zostanę przymuszona, aby to spożyć, by wygonić diabła spod mojej skóry. Uspokoiwszy się, że nie zostanę podstępnie napojona, zażyczyłam sobie uszczegółowienia tematu. Rzecz przeszła moje najśmielsze oczekiwania.

Otóż pewnego dnia moja matka pojechała z własną flaszką do niejakich Gidel koło Częstochowy, gdzie, jak podejrzewam za solidną opłatą, zanurzono w owym winie wykopaną niegdyś na polu figurkę Matki Boskiej. Akurat wróciłam z wykładu z prawa dotyczącego ochrony zabytków i zwęszyłam niezły kryminał. Na szczęście dziś sprawdziłam, że rzecz dotyczy wieku XVI, a sądząc po stanie zachowania figurki, niewiele opowieść o oraczu ma wspólnego z rzeczywistością. Jak widać i emeryci potrafią się świetnie zabawiać :-)

 święta figurka kąpana w winie

Któraś z tych wiśnióweczek, bądź promieniująca aura świętego wina, którego niegodna byłam spróbować,  mocno mi zaszkodziła, ponieważ wróciłam do domu w kiepskim stanie. Leżąc i jęcząc, przeżywając sensacje żołądkowe odczytałam list (prawdziwy list, taki na papierze, ręcznie pisany!) od pewnego czytelnika, w którym na końcu stało:

„...Zapomniałem napisać o Twoim największym skarbie. Jest to oczywiście Twój Chłop. Powinnaś iść na kolanach do Częstochowy w podzięce za męża...”

No żesz kurza blada twarz! Leżę, cierpię, jedną ręką głaszczę stęsknione psy, w drugiej trzymam list, podświadomie układam menu na kolację dla równie, jak psy  stęsknionego Chłopa, choć nie wiem, czy dam radę w ogóle wstać z łóżka! 

Dlaczego? Dlaczegóż to, do licha ciężkiego, Chłop nigdy nie dostał listu, gdzie byłoby napisane, że w podzięce za taką babę powinien co tydzień zlizywać księdzu piankę z kolan?

P.S. Drogi czytelniku. Dziękuję za list i intrygujący prezent na którym napisano: otworzyć po Mikołajkach. Odezwę się zatem do Ciebie po Mikołajkach :-)