Jak znalazłam wała, zamiast kwiatu paproci.

W Tuskulum czas płynie swoim własnym nurtem, zupełnie niezależnym od kalendarza juliańskiego, liturgicznego, a nawet nie zależnie od pór roku, co może mieć wpływ na chaos w miejscu, w którym powinien być ogród. Nie odliczamy też czasu do weekendów, gdyż każdego dnia mamy takie same obowiązki. Jeśli są szczenięta, czas odliczamy tygodniami od momentu urodzenia się maluchów, kiedy jest sezon turystyczny od gości do gości. W pozostałe części roku, po prostu czekamy na sezon jeden, lub drugi. Nic dziwnego, że zawalam wszelkie daty, od urodzin, imienin w najbliższej rodzinie i u przyjaciół, po własną datę ślubu. Nie pamiętam, ile razy udało się nam w nią trafić, ale rzadko. 

Podobnie mam ze świętem Kupały i Nocą Świętojańską- nigdy nie wiem, kiedy przypada. Ma to tyle dramatyczne konsekwencje, że ludzie na wsi zobowiązani są wówczas dokonać przypadającej raz na rok  ablucji. Z tej racji, że źródła podają różnie (od najkrótszej nocy w roku, po dzień św. Jana (to chyba dzisiaj?), na poszukiwanie kwiatu paproci ruszam, tak na wszelki wypadek, już po 20-tym czerwca. Być może moje poszukiwania są z góry skazane na niepowodzenie, gdyż w paprociach buszuję podczas dnia, ale co ja na to poradzę, że boję się nocą wychodzić poza własne podwórko? Nawet pies nie dodaje mi otuchy. Czując mój strach, lub co gorsza, widząc nocą rzeczy, których ludzkie oko nie wypatrzy, pies boi się bardziej. A wtedy ja się boję jeszcze bardziej, ponieważ moja wyobraźnia zaczyna wariować. Jedyną istotą, która nie boi się niczego, to Chłop, ale nocą z kolei on traci poczucie humoru i na wędrówkę nie da się skusić.

Jakoś tak w okolicach właściwego, zgodnego z budową Wszechświata (brzmi poważniej, niż Układ Słoneczny) przesilenia letniego, zabrałam Fionę i ruszyłyśmy w las. Żebym chociaż grzybów przy okazji nazbierała, albo jagód! Nawet kleszczy nie przyniosłyśmy, bo jesteśmy z tych, kogo się kleszcze nie imają (Fionie pomagają kropelki, a ja po prostu tak mam i już). 

Wracamy gruntową drogą, kontemplując własne pole, aż coś mnie tknęło i postanowiłam skrócić sobie dystans podążając, wbrew sobie, po świeżo gryką obsianej ziemi.

Tu wtrącę się z dygresją, że nasz Wielki Syf podziałał na dzierżawcę wielce motywująco tak, że zgłosił się jednak i  nieśmiało zapytał, czy może jednak skorzystać z naszego pola. Zgodziliśmy się chętnie, tym samym odpadł nam problem kupowania na siłę brony do stalerzowania chwastów w celu uzyskania dopłat. Szybciutkim truchtem Chłop udał się do stosownej placówki i dołożył wniosek o dopłaty uzupełniające. Będzie kasa na bronę, wybraną starannie i kupioną z rozmysłem. Przy okazji dowiedziałam się, że do zorania pola wcale nie potrzeba pługa, ale o moich rolniczych odkryciach może opowiem kiedyś indziej.

Idę ja sobie po tej ziemi, świeżo obsianej, lekko cierpię, że depczę po jedzeniu. W sumie, to nie znoszę kaszy gryczanej, zatem wyrzuty sumienia są mniejsze. Idę zupełnie w innym kierunku, niż dom, ale coś mnie tam ciągnie. Nagle widzę- jakiś worek leży na środku pola. Myślę sobie i szlag mnie trafia, że cieć na traktorze wrzucił śmieci. Cały czas bowiem, tu i ówdzie znajduję puste paczki po papierosach i czasem w krzaczkach puszki po piwie. Ale podchodzę, patrzę, a tam… balonik!!! :-) I wisi przy nim jakiś wałek. 

Podnieciłam się straszliwie, naiwnie myśląc, że tutka ukrywa jakąś urodzinową niespodziankę dla znalazcy. A tu ktoś zrobił sobie ze mnie wała :-( 

Była tam tylko karteczka:

Cóż, życie :-) Ale te 10 minut spaceru do domu i zastanawianie się, co jest w środku- bezcenne :-)

Natychmiast przyszła mi do głowy myśl, że warto byłoby puścić coś takiego w świat i wsadzić tam jakiś drobiazg dla znalazcy oraz karteczkę: ten, kto to znajdzie, nich da znać, czy coś takiego. Jeśli uda mi się przywieźć z jakiegoś festynu baloniki nabombane helem, pomysł zrealizuję :-)

Balonik (bez tutki, a zatem bez nadziei dla kolejnego znalazcy) wypuściłam wolno. Poszybował na drugą stronę Kwisy, a może dalej, ku słońcu? :-)

Nie jest jednak tak źle. Od Złotego Kota otrzymałam przesyłkę, w której znalazłam wygraną na candy torbę. To rzeczywiście obszerna torba!

 Mieści się do niej pół szafy i jeszcze da się wygospodarować miejsce na szpica :-)
Torba jest świetna i do wszystkiego pasuje. Klaudia, bardzo dziękuję :-)

Jest mi niezmiernie miło, że niektórzy biorą udział w tworzeniu naszego muzeum. Wspominałam, że od Alicji z Tkackich historii otrzymaliśmy nawijarkę. Tym razem w sporej paczce od Jagódki z Chaty Magoda  znaleźliśmy "starożytne prawidła" :-) 

Bardzo dziękujemy! Postaram się za te dowody sympatii i wsparcia sukcesywnie odwdzięczać się jakimiś drobiazgami. Do Alicji dotarły już moje frywolitkowe robótki, kolczyki i mini serwetki:

A ja frywolnie dziergam i dziergam, co sprawia mi ogromną frajdę :-)

Wiecie, co to oznacza? Szykujcie się już na CANDY w TUSKULUM! :-)