Wielki Syf w Tuskulum.

Spojrzałam na datę poprzedniego wpisu i za głowę się złapałam. Czas tak mi szybko leci, że mam wrażenie, że minęło góra 5 dni. Tymczasem tak się zagubiłam w kojczyku, że zastał mnie maj. Mam uwagę w stu procentach skoncentrowaną na szczeniętach i chętnie nadal zagubiłabym się w kojczyku na kolejny miesiąc, ale życie samo upomina się o moją uwagę. Dzieci z resztą już nieco podrosły i dają nam możliwość skupienia się przez kilka godzin na dobę na innych aktywnościach.

Przede wszystkim nie mogę pominąć bajkowego widoku, jaki roztacza się wokół naszego domu.

Kiedy tak siedzimy przy maluchach, zawsze przychodzą nam do głowy rozmaite pomysły, często karkołomne i przełomowe, ale zazwyczaj trafione. W tym roku, widząc nasze pola pozostawione odłogiem przez wieloletniego ich dzierżawcę, zrobiło nam się żal. I tego, że uprawiana, nawożona, zadbana do tej pory ziemia leży odłogiem i oczywiście zrobiło się nam żal dopłat unijnych, które są ogromną częścią naszego domowego budżetu.

O nabycie ciągnika suszyłam łysą głowę Chłopa już rok temu. Wtedy jeszcze nie bardzo miało to uzasadnienie. Po co niby wchodzić w inwestycję, skoro ktoś inny odwala za nas ciężką, brudną i kosztowną robotę? Miałam jednak przeczucie, że kiedyś ten układ się skończy. I właśnie to nastąpiło. Dzierżawca najprawdopodobniej miał ciężki poprzedni rok, zbiory się nie udały, na naszym polu nie wzeszedł rzepak, na innych też nie było zbyt dobrze. Biorąc pod uwagę środki, jakie trzeba wyłożyć, aby przygotować kilkaset hektarów ziemi pod uprawę, wcale się nie dziwię. Jeden kiepski rok i taki gospodarz bankrutuje. Ceny paliw, jak z kosmosu, również nie zachęcają do inwestowania. 

Kiedy zasięgnęliśmy języka co do przyszłości naszego pola okazało się, że dzierżawca zgodzi się na uprawę pod warunkiem, że zwrócimy mu część poniesionych kosztów. Ręce mi opadły. Mam dzielić się niewielkimi w sumie dopłatami, z których opłacam podatek rolny, KRUS, etc., nie partycypując w zyskach ze swojego pola? A takiego wała- pomyślałam brzydko i wzięłam sprawy w swoje ręce.

Nie życzę sobie być uzależniona od fanaberii innych ludzi. Udało mi się przekonać do mojego pomysłu Chłopa, który przez dwa kwietniowe tygodnie nocami jednym okiem spoglądał na kojczyk, a drugim przeglądał w internecie oferty. Wyliczyliśmy sobie, że nawet jeśli w tym roku jedynie zaoramy ziemię, z dopłat zwróci się nam koszt ciągnika. Stracimy jedynie na pługu oraz konicznym do orki paliwie. Przyszłe lata będą już przynosiły zysk. Nie zaoramy, nic nie dostaniemy. Kupimy ciągnik, zwróci się on z dopłat, wyjdziemy zatem na zero. Ciągnik zostanie i będzie przynosił zysk w następnych latach. Nie mówiąc już o tym, że przyda się również w innych koniecznych przypadkach, które na wsi są na porządku dziennym (np. wyciąganie zimą z zaspy aut niefrasobliwych podróżnych, czy zrywka drewna).

Również pod tym kątem rozpoczęliśmy poszukiwania, w wyniku których, kilka dni temu na nasze podwórko, po pewnych perturbacjach, zajechało to, czyli Syf Większy.

Fortschritt zt 303, pojemność 6560, 100 KM, , wielki, jak lokomotywa, ponad 5 ton wagi, stał się jednocześnie jednym z zabytków techniki w naszym muzeum:

Kobiety na traktory! :-DDD

Próby na polu wypadły pomyślnie :-)

I tak powoli stajemy się rolnikami nie tylko z nazwy. Po 11 latach od przeprowadzki na wieś, dojrzeliśmy do pracy na roli na własny rachunek. Jeszcze nie wiadomo, co nam z tego wyjdzie, ale kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana. Z ośmiu hektarów, jakie nadają się tutaj pod uprawę, szampanów nie będzie, ale ja wieczna pesymistka, o dziwo optymistycznie i ze spokojem witam te nowe perspektywy, które uniezależnią nas od osób trzecich.

Od razu mówię, że zamierzam prowadzić normalną, racjonalną, opartą o setki lat tradycji i rozwoju cywilizacyjnego pracę z wykorzystaniem wszelkich udogodnień, jakie owa cywilizacja przez te setki lat wniosła. Oczywiście, zgodnie ze swoim skromnym budżetem, który pozwala mi na zakup zabytków techniki z lat 70-tych, może mniej wygodnych, ale solidnych i nie psujących się po 3 sezonach. W nosie mam te wszystkie nowoczesne –izmy; ekolog-izmy, permakulur- izmy i inne oszołom- izmy. To utopie, które wymyślają ci, którym się z dobrobytu w dupach poprzewracało. Jak żyję, nie widziałam nigdy, aby ktoś żył i utrzymywał się z tego typu działalności. Fajnie, że są ludzie, którzy się w to bawią i właśnie słowo „bawią” jest tu najwłaściwsze. Ja na zabawę nie mogę sobie pozwolić, gdyż dla mnie to sprawa być, albo nie być. Kiedy widzę w sklepach eko-żywność za olbrzymie pieniądze, która wygląda tak nieskazitelnie, jakby była odlana z plastiku, dochodzi do mnie, jakim potężnym oszustwem są takie pseudoeko produkty. Spoglądam wtedy na swój sad, swoje jabłka, które przynajmniej od 40 lat pestycydów nie doświadczyły, zrywam prosto z drzewa wielką gruszkę o szorstkiej pokrytej kropkami skórce i spożywam na miejscu. Na taką gruszkę, czy jabłko goście z miasta patrzą podejrzliwie, jak ja na stojące na sklepowych półkach pseudoeko nieskazitelne owoce.

W tym roku jedynie zaoramy pole, a przez ten czas spróbujemy zastanowić się nad przyszłością. Osobiście skłaniam się ku powolnym, co rok o krok, gromadzeniu niezbędnych akcesoriów potrzebnych do wytwarzania biopaliw. To taka moja obrona przed rosnącymi cenami paliw czy "peak oil". W tym kraju musi się wreszcie zacząć coś zmieniać i mam nadzieję, że zanim za kilka lat ruszymy z pracą "na ful", zostaną wprowadzone przepisy umożliwiające rolnikom produkcję przynajmniej na własne potrzeby. A jak nie, to coś się wymyśli.

A może ktoś z czytelników ma przemyślenia i jakieś porady, jak wykorzystać nasz potencjał i na jaki rodzaj produkcji warto się nastawić?