Wiejska waluta.

Jakoś tak się utarło, że pomiędzy nami, a najbliższym sąsiadem, który i tak na szczęście mieszka na tyle daleko, abyśmy nie musieli znosić jego trunkowych stanów, obowiązuje podstawowa jednostka płatnicza- czteropak. Nazywam to walutą lekką, gdyż przypuszczam, że w innych rejonach wsi obowiązuje waluta mocna, czyli flaszka. Za czteropak okazuje się, można załatwić niemal wszystko. A że zarówno sąsiad, jak i my posiadamy sporo możliwości w sferze zarówno materialnej (rupieciarnia), jak i intelektualnej (o czym za chwilę), czteropaki krążą pomiędzy nami, niczym ISS po orbicie okołoziemskiej. Walory niematerialne sąsiada, czyli głownie dojścia do potrzebnych nam fachowców, opłacamy czteropakiem, sąsiad sunie z czteropakiem w naszym kierunku, kiedy potrzebuje wypełnić jakieś druki urzędowe. Za czteropak sąsiad podwożony jest do miasta, kiedy go przyciśnie pilna potrzeba (skorzystania z walorów flaszki, bo w poważnej sprawie niczego byśmy nie wzięli), z czteropakiem Chłop wędruje, kiedy wypatrzy w stodole sąsiada jakiś ciekawy rupieć. Ostatnio sąsiad na czteropak wymienił szafę. Czteropak dostaje Chłop za wygrzebane stare radio z naszej stodoły. Tutaj zadziwiły mnie dwie rzeczy, po pierwsze, że sąsiad, prócz opróżniania flaszki, ma jakieś hobby, a po drugie, że mimo, iż wiele gratów poszło na śmietnik, wciąż z kątów wychodzą nam jakieś stare radia.

W pewnym momencie zastanowiłam się, czy nie można byłoby wymieniać się tym wszystkim bez czteropaka, ale jak to niby miałoby być? Za podwózkę po flaszkę, szafa? Widzicie, no nie pasuje! A czteropak pasuje do wszystkiego! Jest jak refren pomiędzy zwrotkami piosenki, albo niczym "ojczenasz" pomiędzy zdrowaśkami różańca.

Jednym z bardziej spektakularnych nabytków za czteropak jest szafa z pierwszej połowy XIX wieku, stanowiąca pierwotne wyposażenie domu sąsiada. Na wiele lat trafiła do jego stodoły, stając się miejscem na różnego rodzaju rupiecie. Chłop, zerkając do owej stodoły przy okazji spacerów z pieskiem, odkrył w szafie ukryte wewnętrzne piękno i we właściwym momencie pojawił się u drzwi sąsiada z czteropakiem. W wyniku tego szafa stanęła na naszym podwórku. 

Piękno nowej-starej szafy ukrywało się głęboko pod gruba warstwą lakieru, postanowiliśmy zatem skorzystać ze znanej już czytelnikom wanny z sodą. Przed wywiezieniem szafy do czyszczenia Chłop obejrzał wszystkie jej kąty. Szafa, jakby chcąc odwdzięczyć się za obietnicę drugiego życia, sypnęła skarbami:

 Srebrne 50 pfenigów, z tak zwanym małym orłem, produkowane z bardzo miękkiego stopu srebra, dlatego tak wytarta. Najprawdopodobniej z przełomu lat 70-80 XIX wieku.

Srebrna 1 -markówka (1903 r)

Już wiecie, dlaczego to Chłop został dyrektorem Muzeum :-) Ja to nawet płaszcz do pralni chemicznej potrafię oddać z pełnymi różności kieszeniami :-)

Do towarzystwa dla szafy do kąpieli w sodzie pojechały drzwi, a jak sprzęt powrócił i wysechł, trzeba było zabrać się za wykończenie:

Drzwi nad którymi dziś więcej gadałam, niż robiłam.

Szafa, którą w obroty wziął dziś Chłop. Ze skutkiem jak poniżej:

szufladka "się robi".

Z prędkością zawrotną, nieuchronnie, jak Apokalipsa, zbliżają się Dni Otwarte Domów Przysłupowych (27 maja), na które zobowiązaliśmy się stworzyć prowizoryczną wystawę składającą się z części naszych muzealiów. 

Tak  w miniony weekend wyglądała obórka, z której w przyszłości powstanie sala ekspozycyjna.

Praca, jaką wykonaliśmy w weekend, pokazuje, że może jednak zdążymy...

...wypróżnić wnętrze, omieść z pajęczyn i kurzu oraz... kocich kup. 

Szczerze mówiąc, jak się na to patrzę, to tracę poczucie humoru...

Nie wiem, czy to, że status naszego muzeum "w organizacji" jest bezterminowy, to dobrze, czy źle. Bez wiszącego nad głową terminu tracę motywację do pracy.

Tak na poważnie z organizacją muzeum, dokumentacją, archiwizacją, renowacją ruszamy od czerwca. Na razie mam w głowie tylko jedno- mój cudny Tryptyk Izerski :-) z którym spędzę jeszcze 2-3 najbliższe tygodnie.

Izer Melody

Izer Song

Izer Voice