Agroturystyka- kiedy słowo ciałem się stało.

Na pomysł założenia swojego gospodarstwa agroturystycznego (któremu bliżej możecie przyjrzeć się tutaj) wpadłam, kiedy siedziałam, całkiem zblazowana i duchem nieobecna, na wielkim łóżku, w małym pokoiku w centrum Wrocławia. Łóżko znajdowało się w domu, który jeszcze kilka lat wcześniej stał w spokojnej okolicy, a do mieszkańców dochodził cichy trel ptaków zamieszkujących skwerek po drugiej stronie malutkiej uliczki. Obecnie na owym skwerku śpiewały wyłącznie menele. Kiedy zobaczyłam jednego z nich siedzącego o 2 w nocy na przydomowej czereśni, z nosem przyklejonym do naszego okna w sypialni, które znajdowało się na piętrze, powiedziałam, że ja to wszystko pieprzę (a nawet brzydziej powiedziałam) mam dość i że zamierzam stąd zniknąć, by znaleźć sobie swój skrawek spokojnego miejsca na ziemi.

Siedząc w tak małym pokoju, że mieściło się w nim zaledwie łóżko i szafka z telewizorem, nie przypuszczałam, że bezmyślne gapienie się w ekran na zawsze odmieni moje nudne i bez żadnych perspektyw życie.

-Co byś zrobił, gdybyś wygrał milion?- Hubert Urbański zadał od lat to samo pytanie mordowanemu trudnymi pytaniami delikwentowi.

-Kupiłbym sobie duży dom i założył gospodarstwo agroturystyczne.

W tym momencie coś się ze mną stało. Nie pamiętam, czy podskoczyłam niczym Archimedes w wannie, gdy doznał olśnienia i krzyczał „eureka”, czy wręcz przeciwnie, zamarłam z łomoczącym sercem. Wiem, że nie było wówczas nikogo, z kim mogłabym się podzielić tym, co w ułamku sekundy narodziło się w mojej głowie.

Dom we Wrocławiu.
Na pierwszym planie wspomniana czereśnia.

Od roku, niemal w każdy weekend, jeździliśmy za miasto oglądać oferty domów do sprzedaży, nie bardzo wiedząc, na czym moglibyśmy oprzeć naszą egzystencję. Może hodowla? Kilka lat spędzonych w środowisku hodowców, przeważnie prowadzących duże, wielorasowe hodowle, utwierdziło mnie w przekonaniu, że kiepski to interes. Jeśli chcesz zarabiać na hodowli, musisz wyłączyć swoje uczucia. Duża wielorasowa hodowla to zwykłe schronisko psów poupychanych po klatkach, gdzie właściciel nie ma możliwości, ani już chęci, zająć się wszystkimi swoimi podopiecznymi. Jeśli jakiś hodowca zdecydował się trzymać dwadzieścia psów w mieszkaniu, było jeszcze gorzej. Stłoczone zwierzęta, zniszczone meble, brud i smród uniemożliwiały normalną egzystencję. Nie każdemu to przeszkadza, ale ja takiego życia ani dla siebie, ani dla swoich zwierząt sobie nie życzyłam.

Wg moich kryteriów-szczęśliwy pies

Przeglądam czasopismo „Pies”, gdzie pisze o sobie znana w kynologicznym świecie pani, chełpiąca się dziesiątkami psich czempionów i interczempionów zamieszkujących pod jej dachem. Artykuł wywołuje moje zdumienie, niedowierzanie, bunt.

-Jak to jest?- pytam starszego doświadczonego kynologa- Czytam tu o psie, który jest stosunkowo młody, a ma kilka czempionatów z różnych krajów, również tych za oceanem.

-Co w tym dziwnego?

-Przecież to oznacza, że ten pies wyjeżdża co pół roku do innych ludzi, jak się u nich w miarę zadomowi, oddawany jest w następne ręce.

-Mhm... tak się robi.

-Ale zaraz, zaraz, to jak ten pies ma być szczęśliwy?

-A kto ci powiedział, że w hodowlach psy mają być szczęśliwe?- z filozoficznym spokojem odpowiada kynolog.

Mam wówczas 24 lata, ile jeszcze razy zaskoczy mnie życie?

Dziś mam 36 lat i wiem, że życie sprawiać mi będzie niespodzianki do samego końca.

W 2000 roku, gdy opisywane przeze mnie zdarzenie miało miejsce, agroturystyka była jeszcze bardzo nowatorskim przedsięwzięciem, dlatego uznałam, że to wspaniały pomysł na życie na wsi, który nie wykluczał malutkiej w swoich założeniach, rodzinnej hodowli naszej ukochanej rasy psów. Zanim Chłop wrócił do domu, miałam obmyślony cały plan i bardzo szybko udało mi się Chłopa do niego przekonać. Na tyle szybko i bez żadnych zastrzeżeń, że Chłop dziś jest święcie przekonany, że agroturystyka to pomysł zrodzony w jego głowie.

Obecny widok z sypialni

Jak to miałoby funkcjonować?- stawialiśmy sobie pytanie.

Jako dziecko nie cierpiałam zorganizowanych wczasów. Przeszkadzało mi i utrudniało wypoczynek obowiązkowe stawianie się na posiłki. Serwowane jedzenie nigdy mi nie smakowało. Będąc nastolatką, najbardziej lubiłam długie wakacje spędzane z siostrą, gdzie wynajmowałyśmy jedynie pokój, właściciela widziałyśmy na początku i końcu pobytu. Czułam się wówczas naprawdę swobodnie, nieskrępowana żadnymi porami posiłków. Jadłyśmy, gdy byłyśmy głodne i to, co same chciałyśmy. Jedyne, co mi wówczas przeszkadzało, to brak kuchni. Gotowanie na nocnej szafce na zabranej z domu elektrycznej maszynce, było nielegalne. Właściciel pokoju zakładał, że goście będą żywić się na mieście.

Postanowiłam zorganizować ludziom warunki takiego wypoczynku, jakie sama bym sobie życzyła na ich miejscu. Miało być przede wszystkim tanio, wygodnie, estetycznie oraz tak zorganizowane, aby zapewnić i nam i gościom bezkolizyjną egzystencję. Słowo agroturystyka właśnie z tym mi się kojarzy.
Z takimi założeniami i ogromnym entuzjazmem ruszyliśmy szukać swojego domu.

Dramatyzmu owym poszukiwaniom dodawał fakt, że Chłopu i jego rodzicielce podobały się absolutnie wszystkie prezentowane domy, włącznie z takim położonym parę metrów przy cmentarzu i z widokiem na drogę krajową, mnie zaś nie podobało się absolutnie nic. Z każdego obiektu wychodziłam ze łzami w oczach mając obawy, iż zostanę w końcu przymuszona do jakiegoś nieodpowiadającego mi miejsca i resztę mojego smutnego życia spędzę na przykład przy cmentarzu, oswajając się z miejscem ostatecznego spoczynku.

W połowie lat 90-tych, w przerwach pomiędzy wykładami, a pracą w terenie, snuliśmy nierealne marzenia o przyszłości. A może zostawić to wszystko za sobą?- myśleliśmy. Wyrwać się od tłumów, problemów dnia codziennego, rutyny i schematu: praca-dom-sen-praca-dom-sen. A gdyby tak zaszyć się w jakiejś głuszy? Wędrowaliśmy palcem po mapie w egzotyczne miejsca wyobrażając sobie, jakie czeka nas życie? Dlaczego wybór nasz padł na Zimbabwe? Tego już nie pamiętam. Wiem, że w kółko o tym mówiliśmy, aż najbliżsi uwierzyli w nasze marzenie.

150 km od Wrocławia, pomiędzy dwoma małymi miasteczkami: Gryfowem i Lubaniem, odnalazłam swoje Zimbabwe.

Tajemniczy las, w którym dzieją się niesamowite rzeczy

Znalazłam kilka podobieństw do swoich wyobrażeń życia w afrykańskiej głuszy. Mieszkamy na odludziu, gdzie okiem sięgnąć rozciąga się nasz teren, a na horyzoncie widnieje las, który może nie jest tak niebezpieczny, jak afrykańska dżungla, lecz kryje w sobie kilka tajemnic oraz tu i ówdzie dzieją się w jego głębi rzeczy niepojęte. Są też „dzicy ludzie” zwani przez nas Mamunami. Nie jestem do końca przekonana, czy rzeczywiście przynależą do gatunku ludzkiego, jednak nie zachodzą w naszą stronę zbyt często, a przynajmniej nie na tyle, abym musiała planować zakup rhodesian ridgebacka.

Straszny wąż-zaskroniec

Mamy dzikie zwierzęta.

-Proszę pani, czy te węże, które ma pani na obrazku, to one masowo u was występują? Bo żona się boi.

-Tak, oczywiście, żona się boi. Proszę się nie martwić, ten straszny wąż to zaskroniec. Żywi się drobnymi gryzoniami, nic panu nie zrobi.

Prócz strasznych wężów pod okna podchodzą sarny, lisy, bażanty, borsuki. Na strychu i w garażu biegają popielice, wszędzie niemiłosiernie cudnie drą się ptaki.

Ludzie, którzy od urodzenia są trzymani w ciasnych mieszkaniach niczym zwierzęta hodowlane w klatkach, często nie rozumieją i nie odczuwają naturalnej dla człowieka potrzeby wolności i przestrzeni. Mnie udało się uwolnić z wewnętrznej ciasnej klatki miejskiej mentalności, w której wieś kojarzy się z zacofaniem, smrodem i ciężką pracą fizyczną.

Czuję się zaszczycona tym, że mogę zaprosić Was do swojej bajki i że ci, którzy do nas przyjeżdżają, stają się jej integralną częścią.