Warto znać swoje prawa, warto walczyć!

Być może uznacie, że jestem nienormalna, ale kiedy w środę rano zadzwonił telefon i w słuchawce zabrzmiał miły głos informujący nas o planowanej na następny dzień kontroli z Dolnośląskiego Urzędu Marszałkowskiego w celu stwierdzenia, czy nasze Muzeum istnieje, bardzo się ucieszyłam. Po pierwsze- nie ukrywam, że jestem próżna i lubię się chwalić, jak mam czym. A w tym wypadku mam. Po drugie- moim prywatnym zdaniem, zanim bezrefleksyjnie i powtarzam, bez żadnego uzasadnienia, wydano odmowę przyznania dotacji, należało właśnie zacząć od stwierdzenia, czy Muzeum istnieje.

W tym celu obejrzano ekspozycję (mam nadzieję, że się spodobała), przejrzano i skopiowano dokumenty oraz e-maile pomiędzy Ministerstwem Kultury (wszak mogłam sobie regulamin i pieczątkę ministerialną wyprodukować w photoshopie :-) oraz Dolnośląskim Urzędem Marszałkowskim (pozostająca bez odpowiedzi, a wysłana dwa razy prośba o uzasadnienie odmowy). Dobrze, jeśli nie można po ludzku i po dobroci, skorzystaliśmy z przysługującego nam prawa i uruchomiliśmy procedury drogą oficjalną. Nie mieliśmy prawa odwołania się od tego niepojętego dla nas pisma, zatem wysłaliśmy to, co podkreśliłam poniżej:

Dzięki temu naszą sprawą zajęto się ponownie, tak, jak należało tego oczekiwać od samego początku.

Pogodziłam się już dawno z tym, że w naszym kraju obowiązuje zasada domniemanej winy. Być może ma na to wpływ charakter Polaków, którzy według stereotypów, kombinują, lawirują. Rozumiem to, tak, jak rozumiem potrzebę sprawdzenia i udokumentowania wszystkiego. Żadnych kontroli, żadnych inwigilacji się nie boję, ponieważ nie mam nic do ukrycia. Wszystkie moje działania są jawne i nie piszę niczego, czego nie mogłabym udowodnić.

Przecież nie chcę niczego ponad to, co mi się należy i na co są pieniądze z unijnego budżetu. Nie chcę specjalnego traktowania, ani wymuszania czegokolwiek. Chcę, aby urzędnik uczciwie i zgodnie z wymogami prawa wykonywał swoją pracę.

Nie chcę wnikać w to, jaka była przyczyna wydania odmowy w sposób bezrefleksyjny. Być może chodzi o błędne rozumienie frazy „w organizacji”. Dla przeciętnego człowieka oznacza to, że czegoś jeszcze nie ma. Według ustawy o muzeach, Muzeum powstaje w chwili uzgodnienia regulaminu z Ministrem Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Regulamin z frazą „w organizacji” daje nam możliwość dopełnienia wszystkich warunków zawartych w ustawie o muzeach, czyli stworzenie systemu antywłamaniowego, dopięcie dokumentacji na ostatni guzik, etc. Nie ma to nic wspólnego z funkcjonowaniem muzeum, jako instytucji.

Zakładając Muzeum miałam obowiązek zapoznać się z ustawą o muzeach i ją zrozumieć. Tego samego oczekiwałam od urzędnika, który sprawę monitorował. Nie jest zaangażowany emocjonalnie w projekt, ale bierze za swoją pracę pieniądze od podatników. I to już wystarczy, abym oczekiwała profesjonalizmu. Jeśli ktoś nie potrafi czytać ze zrozumieniem ustaw, może powinien rozważyć zajęcie się uprawą ogródka, czy czymś innym, nie wymagającym nadmiernego wysiłku intelektualnego?

Dotacje przysługują muzeom oraz obiektom pełniącym ich funkcję. Jeśli nawet ktoś ma na tyle złej woli, że nie uznał naszego muzeum, jako istniejące, to już na pewno łapiemy się za „obiekt pełniący jego funkcję”.

Na czym stanęło? Otóż chwilowo zawiesiłam broń, ponieważ poczułam się dopieszczona. Szkoda, że dopiero po wielkiej awanturze potraktowano nas poważnie. Mam nadzieję, że zostaniemy DOBRZE ZAPAMIĘTANI :-) w Urzędzie Marszałkowskim i te doświadczenia tylko pomogą obu stronom w rozpatrzeniu nowego wniosku, jaki zamierzamy złożyć we wrześniowym naborze.

Będę publicznie na tym blogu monitorować tę sprawę, chociażby po to, aby w przyszłości pomóc osobom, które znajdą się w podobnej do naszej sytuacji.

Internet to broń obosieczna. Może służyć inwigilacji i szukaniu na nas haka, ale może też pomóc wyznaczać nowe, właściwe standardy.

Warto znać swoje prawa i warto walczyć!

Równolegle z tą sprawą, nasza Rada Gminy uchwaliła projekt studium zagospodarowania przestrzennego. Miała się na niej znaleźć farma wiatraków usytuowana tuż przy zabytkowym zameczku Rajsko, zupełnie niedaleko nas. Oczywiście, to skandal, na który nie można się godzić! Któreś z kolei pismo do „wszystkich świętych” zadziałało (konkretnie nasze uwagi do projektu studium) i stał się cud. Wiatraki wprawdzie nie zniknęły, ale przesunęły się w rejon, który nam bezpośrednio nie zagraża. Cała wieś została objęta proponowaną ochroną konserwatorską, a tuż za naszym sadem, obejmując nasze pola, zaprojektowano Park Krajobrazowy. Dla mnie to wspaniała sprawa. Będziemy mieli pewność, że nikt nie zdewastuje naszej przestrzeni ani wiatrakami, ani kopalnią uranu. Znając pomysły naszego burmistrza, obawiałam się, że po wiatrakach zafunduje nam, wzorem leżącej niedaleko gminy Stara Kamienica, kopalnię uranu na Złotnickiej Czubie.

Mam chwilowo dosyć wszystkich urzędniczych spraw, szarpania się o swoje, walki z wiatrakami. Aby wyciszyć umysł i opanować wszystkie negatywne emocje rozpoczęłam wędrówkę po średniowiecznym trakcie Via Regia, który w naszej okolicy pokrywa się z drogą św. Jakuba prowadzącą do katedry Santiago de Compostela w Hiszpanii. 

Szlak wytycza nam muszla. 

I tak, mimo, że jestem niewierząca :-), ruszyłam na pielgrzymkę pokonując własną chorobę i własne słabości. Za mną pierwszy etap- 20 kilometrów w morderczym upale na trasie Złotoryja-Lwówek Śląski. Do Hiszpanii, niestety nie dojdę, ale chciałabym spenetrować wszystkie etapy i odnogi Via Regia w naszym regionie. Cała relacja, podzielona na wiele części, będzie sukcesywnie opisywana na blogu turystycznym.

 Tymczasem chciałabym Was zaprosić na króciutką relację z nakręconego przy naszym domu i w naszym Muzeum reportażu. Jest tam wywiad z Chłopem, który choć z zaskoczenia, wg mnie poradził sobie bardzo dobrze :-)

http://www.luzyce.info/zgorzelec/szlakiem-przyslupow