Dekorki

Próbuję oderwać się od toksycznej atmosfery wiejskich i gminnych dąsów i ąsów związanych z tym, że ośmieliliśmy się wystawić kandydata na radnego. Przygotowuję się na niezłą awanturę, jaka wybuchnie, gdy we środę wieś odwiedzi obecnie panujący burmistrz, a ja pomacham mu przed nosem obietnicą listu do Marszałka Województwa w związku z wyjaśnieniem wyeliminowania nas z unijnego Programu Odnowy Wsi i jednoczesnym wmawianiu ludziom, iż ten program wieś posiada. Ale to będzie we środę. Obawiam się, że odbije się to na blogu, gdyż publiczne wyrzucenie z siebie emocji działa niezwykle terapeutycznie. Pewnie znów polecę jakimś Marilynem Mansonem. Działa na mnie lepiej niż psychotrop- wyciąga mnie z każdego dołka.

Ale dziś ma być o dekorkach, które sobie robię w ramach odprężenia.
Powiem szczerze, że nadal nieco mnie żenuje wstawianie moich prac dekupażowych na blog, gdyż przeglądam przecudowne prace innych blogerów i widzę nieprawdopodobną przepaść jakościową na swoja niekorzyść. Ja wiem, że każdy kiedyś zaczynał. Mogłabym schować te fotki do szuflady i poczekać, aż nabiorę większej wprawy, ale mówiąc szczerze, to diabli wiedzą, ile ja wytrwam i czy uda mi się wznieść na wyższy poziom? Póki co, cieszę się tym, co zrobiłam:

W szpargałach na strychu znalazłam dwa drewniane jaja pomalowane na ludowo. Zamalowałam, zatynkowałam i zdekupażowałam ;-)

Również ze strychu (oj, co też nie ma na tym strychu!) ściągnęłam jakiś czas temu pewien szklany klosz:

Zrobiłam w nim stroik. Gałązki modrzewia z ich malutkimi szyszkami, korzeń, świeca owinięta papierem z nadrukiem nut, parciany sznurek. Igły pożółkły, poszarzały, ale nie opadły. Stroik nadal bardzo ładnie wygląda.