Tylko usiąść i płakać.

Remont naszego muzeum robiony jest na raty, dlatego trwa to tak długo. Z resztą, inaczej to przeprowadzić byłoby niemożliwe, ponieważ na dużym gospodarstwie skupienie się na jednej tylko sprawie jest nierealne. Odczuwamy skutki intensywnej pracy, która trwa od wiosny. W tym sezonie nie mamy nawet kiedy pochodzić sobie po naszych pięknych Izerach. Blog turystyczny z tego powodu chwilowo leży i kwiczy :-(

Po wizycie telewizji jeleniogórskiej, która robiła reportaż o naszym muzeum i na którą to okazję, w połowicznie gotowej, sali naprędce ułożyliśmy ekspozycję, trzeba było zrobić kolejny raz rozpierduszkę. Tym razem czekało mnie malowanie pomieszczenia farbą kolorową (podkładowa farba biała była już położona), a Chłopa instalacja oświetlenia. Wydawało się, że wszystko poszło gładko. Chłop z pomocą sąsiada założył wszystkie puszki, kontakty i lampy, ja pierdyknęłam na ścianę Dulux o słodkiej nazwie „błękitna chmurka”. Zrobiło się na kilka dni cudnie, przytulnie, elegancko nawet. 

I wtedy właśnie ta pieprzona chmurka zaczęła się marszczyć! Aaaaa...

Zrobiło mi się słabo. Przyczyny łuszczenia się farby do końca nie poznałam. Mam kilka podejrzeń. Po pierwsze, tynk mógł być jeszcze nie dosuszony. Położyliśmy bardzo grubą warstwę (ze 2 tony na całe pomieszczenie), ponieważ ściany były dziurawe i krzywe. Po drugie, farba podkładowa- najtańsza akrylowa emulsja, mogła być podłej jakości i być niekompatybilna z farbą Dulux. Po trzecie, farba Dulux mogła być zleżała. Farbę zakupiłam w okolicznym markecie budowlanym tańszą o ok 20% niż w innych sklepach. Są to farby drogie, zatem okazja była niebywała. Nie jestem jakaś głupia, zatem przed zakupem starannie sprawdziłam zarówno rok produkcji (2010), jak i datę ważności (2014). Nic nie wzbudziło moich podejrzeń, po otwarciu farba prezentowała się normalnie, pięknie rozsmarowywała się po ścianie, zatem co za cholera?

Miałam dwa wyjścia, usiąść i zapłakać nad straconym czasem, pracą i pieniędzmi wyrzuconymi w błoto lub odłożyć rozwiązanie problemu na czas późniejszy i zająć się czymś przyjemnym i pożytecznym. Wybrałam opcję drugą. Podczas gdy Chłop w pocie czoła usilnie pracował i pracuje nad półkami do ekspozycji, ja maluję makietę domu przysłupowego, która będzie istotnym elementem dekoracji wnętrza.

Nie odpuszczam detalom :-)

Aby uprzyjemnić sobie ostatnie dni remontu (do końca sierpnia ma to być pi razy oko gotowe, a do końca września przygotowane do kontroli, czyli gotowe na cacy) powróciłam do mojej ulubionej (obok frywolitki) rękodzielniczej aktywności- pirografii. 

Nabyłam gotowe drewniane podstawki pod kubeczki o wymiarach 10x10 w dwóch kształtach, okrągłym i kwadratowym z zaokrąglonymi rogami. Malowanie ogniem, które koi moje nerwy, pozwala mi psychicznie się przygotować do ponownego przemalowania całej sali. Żeby kłopotów z tą farbą było mało, okazało się, że barwa „błękitna chmurka” nie jest już produkowana i będę musiała wybrać podobny odcień z nowej palety (bezkresny ocean, czy coś w tym stylu). Wątpię, czy to będą identyczne tony barw, zatem nie czeka mnie jedynie retusz i położenie ponownie farby w miejsce złuszczonej, ale przemalowanie na nowo całego wnętrza. To, że nie lecą tu wyrazy ogólnie uznane za obelżywe zawdzięczam swojej terapii ogniem :-)

Być może niektórzy z Was są ciekawi warsztatu pracy z pirografem i zechcą poznać techniczną stronę tego co sobie tworzę. Na te osoby czeka niespodzianka na moim blogu Slow Travel.

Zatem, jeśli chcesz:

-dowiedzieć się, dlaczego nigdy więcej nie umieszczę reklam na moich blogach

-poznać moje kłopoty z pirografem

-zrozumieć wyższość PRL-u nad czasami współczesnymi

-wziąć udział w losowaniu kompletu podstawek

Serdecznie zapraszam na wpis:

Pirograf z Lidla i candy ogniem malowane