Perła pośród zgliszczy.

Gdzie można spotkać ciekawych ludzi?

Ciekawych ludzi można spotkać w różnych miejscach: na wycieczce, w teatrze, w kawiarni, w Internecie (tu uwaga, bo w necie można też natknąć się na prawdziwych świrów udających jedynie ciekawych ludzi, aaa...!!!). 

Ja ciekawych ludzi spotkałam… w Lidlu na zakupach :-)

Jakoś tak się złożyło, że Lausie chcieli poznać nas, my chcieliśmy poznać Lausie, myśl poszła w eter i zmaterializowała się przy lodówce z homogenizowanymi serkami. Niewyjaśnione są ścieżki Opatrzności :-)

Lausie to pracownia rękodzielnicza, która ma swoją siedzibę w naszym gminnym miasteczku- Olszynie.

No właśnie… Olszyna. Duża wieś, która już za naszej tutaj bytności dostała status miasteczka, mimo że nigdy w czasach historycznych miastem nie była, jest miejscowością delikatnie mówiąc, dosyć specyficzną. Postrzegam to miejsce jedynie przez pryzmat naszego Urzędu Gminy (szumnie obecnie używającego nazwy Urząd Miasta) z którymi wiecznie mamy jakieś problemy, ponieważ załatwienie najprostszej nawet sprawy graniczy z cudem. Może kiedyś, już bliżej przeprowadzki, opiszę, jakie siupy mieliśmy z nimi w kilku sprawach. Szczytem bezczelności i niekompetencji był fakt wydania człowiekowi na papierze pozwolenia na wycinkę drzew... na naszej posesji!!! Ale o tym kiedyś indziej.

Wróćmy do Olszyny. To biedne miasteczko, nie dosyć, że ma beznadziejnych włodarzy (sami sobie wybrali, głównie pod budką z piwem, czyli „swoich”, to mają i nic mi do tego), to jeszcze w kółko nękane jest przez powodzie, które dewastują to, co mieszkańcom udało się odbudować po poprzednim kataklizmie. Ostatnia powódź przeszła przez Olszynę wieczorem w poniedziałek. Akurat byłam we Wrocławiu i wisiałam z Chłopem na telefonie, bo w Zapuście też się sporo działo, na szczęście u nas obyło się bez zniszczeń i zatopień, ale kilku sąsiadów niżej położonych niestety „popłynęło”.

Zatem to biedne miasteczko, nie dosyć, że systematycznie dewastowane przez siły przyrody, to jeszcze skrupulatnie, przez rządzących nim półgłówków, odzierane z wszystkich wartościowych zabytków (po historycznych folwarkach, zburzone zostały słynne niegdyś na cały świat Olszyńskie Fabryki Mebli) nie ma u mnie zbyt dobrych notowań. Swoich turystów nie kieruję w tamtą stronę, bo włodarze postarali się, aby nie było tam nic ciekawego do obejrzenia. Miejsca tego nie odczarowało mi nawet nasze lokalne Stowarzyszenie, z którym wiązałam jakieś nadzieje, że będzie promykiem w tym marazmie i w tej ogólnej chujni z grzybnią. Promykiem się nie stało.

I wyobraźcie sobie, że pośród tej degrengolady, z tych popowodziowych zgliszczy, niczym feniks z popiołów, wyłoniła się perła- pracownia Lausie.

Czy możecie sobie wyobrazić, jak czuje się człowiek, który stracił wszystko, któremu woda zabrała cały gromadzony niemal 40 lat majątek i pamiątki? Ja nie potrafię sobie tego wyobrazić, ponieważ animizuję przedmioty i nie zawsze potrafię się z nimi rozstać. Kiedy człowiek traci wszystko, może się załamać i nigdy już nie podnieść, ale może też potraktować to, jako oczyszczenie, by narodzić się na nowo ze zdwojoną siłą i zacząć spełniać swoje marzenia. Agnieszka, która 3 lata temu straciła wszystko, co miała i z tej „nicości” narodził się w jej głowie Pomysł, jest moją cichą prywatną bohaterką. Agnieszka, wraz z bratem i bratową szyją ręcznie torebki z filcu, ale nie są to zwyczajne torebki, jakie znajdziecie w sklepach. Ci niesamowici ludzie postanowili podjąć pracę u podstaw świadomości mieszkańców naszego regionu i torebki ozdabiają lokalnym łużyckim haftem.

ukradłam fotkę ze strony lausie.pl

Zapewne słyszeliście o haftach zakopiańskich, łowickich, czy jeszcze jakichś innych. Zapewne niewielu (a może nikt) nie słyszało o haftach łużyckich. Związane jest to z tym, że po 1945 roku nastąpiła wymiana ludności, a tym samym wymiana kulturowa na naszym terenie. Zmuszeni do opuszczenia swoich domów Łużyczanie zabrali ze sobą swoją kulturę duchową (materialną zniszczyli w ogromnym procencie nowi osiedleńcy), przybysze przywieźli zaś swoje ludowe obyczaje, które przez dzieiątki lat, z małymi wyjątkami, się zatarły. W związku z tym w dzisiejszych czasach łatwiej nam zobaczyć folklor jugosłowiański (choćby w opisywanym już Bolesławcu), niż rdzenny łużycki. Co tam folklor, znakomita większość mieszkańców, szacuję ją na 98 proc, nie ma pojęcia, że mieszka na terenie określanym mianem Łużyc.

Pracownia Lausie napotyka zatem na same schody, ponieważ niemal każdemu trzeba tłumaczyć wszystko, od nazwy (pochodzi od słowa Lausitz- Łużyce) poprzez fakt, że przed 45 rokiem ludzie posiadali swoją odrębną kulturę. Ten sposób postrzegania rzeczywistości mieści się w naszych własnych poglądach, które zrealizowaliśmy powołując do życia muzeum. Dane nam było urodzić się i żyć na tych „ziemiach wycyckanych” i nieskażeni traumą wojny, czy poczuciem krzywdy, czujemy się moralnymi spadkobiercami naszych poprzedników. Jesteśmy opiekunami ich dorobku zarówno materialnego, jak i duchowego i przynajmniej nie powinniśmy dać ludziom o nich zapomnieć. Nasze muzeum realizuje ten cel gromadząc przedmioty po dawnych mieszkańcach, pracownia Lausie wyszukuje i haftuje na torebkach stare łużyckie wzory i cierpliwie tłumaczy wszystkim, że nie są to hafty zakopiańskie.

Od pamiętnego spotkania w Lidlu, do wizyty w Tuskulum nie upłynęło wiele czasu, co zaowocowało sesją zdjęciową i ustawką na wspólne uczestnictwo w dwóch lokalnych festynach- Na Gali Izerskiej w Mirsku oraz na Tamie w Leśnej tydzień później (jeszcze tydzień później, czyli w ten poniedziałek, rynek w Leśnej został dotknięty powodzią (też kolejny raz).

Dziecko i pies, czyli czwarty członek projektu Lausie- Oskar i Mantra

Nasi goście zgłębiają tajemnice domu przysłupowego :-)

Mały Lausitzer i Jaskier :-)

Mantra niestrudzona modelka :-)

Prócz torebek są też haftowane podusie, jedną taką dostałam w prezencie :-)

Ach, jakie męczące było to pozowanie :-)

 A na Gali Izerskiej w Mirsku było tak:

Moja frywolna biżuteria.

I produkty Lausie

Widok na nasze połaczone stoiska

Stoisko na Tamie w Leśnej.

Morderczy upał tam panował, stąd w tle straż pożarna polewa plac wodą.

Ale nie przeszkodziło mi to miło spędzić czas. 

Agnieszka- twórca projektu Lausie i ja.

Pamiętacie wpis o tym, że nie jestem zwierzęciem medialnym?

Od tamtej pory mam uraz do kamer i mikrofonów, a jeszcze większy do głupich pytań zadawanych przez dziennikarzy :-) Jednym z organizatorów Gali Izerskiej było jeleniogórskie muzyczne radio. Nikt z wystawców nie wymigał się od trudnych spontanicznych pytań. Wzięłam to na klatę, bo wyjścia nie miałam. 

ups... Chłop lokuje produkt :-)

Na panią Anię z radia patrzę się, jakbym 

spodziewała się jakiegoś ataku głupim pytaniem :-)

Z tym wywiadem poszło w miarę gładko, bo starałam się nie myśleć, że idzie to na żywo w muzycznym radiu.

Gorzej było z telewizją, bo jednak przed kamerą głupieję. Tu stanęły mi przed oczami sceny z Lubania i się zaciełam, trzeba było powtarzać, a i tak mam wrażenie, że gadałam głupoty.

Zmagania z "pchełką"- to taki mikrofonik :-)

To nie był koniec z telewizją. Tę samą ekipę- telewizję jeleniogórską, miałam umówioną na dzień następny w sprawie małego reportażu dotyczącego muzeum. Mimo obaw co do moich możliwości składnego wysławiania się, było naprawdę bardzo dobrze. Tak byłam zakręcona i przejęta, że udało mi się cyknąć tylko jedno zdjęcie ekipy w Tuskulum.

Wizyta telewizji była związana z projektem reklamowania zasobów materialnych i duchowych Pogórza Izerskiego. My z frywolitką oraz z projektem muzeum zostaliśmy zaliczeni do grona Artyści Pogórza Izerskiego :-)

dziergam...

a to rezultat

I na koniec jeszcze kilka fotek z lipcowego tuskulańskiego ogrodu, ponieważ jeśli nie zdarzy się u nas nic ciekawego, czy bulwersującego, to wrócę w następnym wpisie do wspomnień z Woli.

Pzdrawiamy Was serdecznie w ten przepiękny letni i słoneczny dzień.

To my! Tuskulaki! :-)