Zły akcent.

-Ho ho ho…- zawołałam nieśmiało widząc na linii horyzontu dwa konie pasące się na łące. Nie byłoby w tym nic dziwnego, wszak konie na wsi nawet w dzisiejszych czasach nie wzbudzają zdumienia. 

Zaskoczeniem był jednak fakt, że to była nasza wolańska łąka. I tutaj w normalnych warunkach nie należałoby się dziwić, bo konie „w szkodzie”, to też rzecz normalna, ale nasze łąki ogradza całkiem wysoki płot. Obejrzałam się na wszelki wypadek za siebie, czy kogoś obcego nie ma w pobliżu i śmielej zawołałam:

-Ho ho ho ho…
Na moje nawoływania nie było żadnej reakcji. Ale ja się tak szybko nie poddaję:

-Ho ho ho ho…

Ciemny konik podniósł lekko głowę, spojrzał spode łba, zastrzygł uchem i wrócił do leniwego skubania trawki. Trochę się zirytowałam.

-No choćże do cholery jasnej koniku do mnie jeden z drugim ty!!!

Obok mnie pojawił się Chłop.

-Patrz- mówię- Jakie ładne koniki. Czy mnie się wydaje, że one pasą się na naszym? Ja tam im nie żałuję, ale mogłyby chociaż podejść bliżej, przedstawić się, czy co…
-Ho ho ho ho…- zawołał Chłop i jak kota swojego kocham, oba koniki ruszyły rześko w naszą stronę. 

Odjęło mi mowę.

-Przecież wołałam na nie „ho ho ho” i nie chciały przyjść!- rzekłam rozżalona i pełna pretensji.
-Widocznie masz zły akcent- zawyrokował Chłop, a mnie odjęło mowę po raz wtóry.

Troszkę się pobawiłam picasą :-)

-To nie są konie tutejsze- rzekł Chłop, kiedy robiłam sesję zdjęciową. Ciemny konik okazał się prawdziwą gwiazdą. Pozował mi tak, jakby od urodzenia tylko to jedno robił. Jasny konik trochę nieśmiało chował się za ciemnym.

-Po czym poznajesz, że nie są stąd?- zapytałam – Przecież tu też mieszkają ludzie, którzy mogą mieć piękne, zadbane i cywilizowane konie.
-To nie są tutejsze konie- powtórzył z przekonaniem Chłop i kilka tygodni później, dzięki korespondencji z p. Danusią okazało się, że miał rację. Tymczasem mnie nie mogło się zmieścić w głowie, że ktoś może bez wiedzy właścicieli dysponować i czerpać korzyści z cudzej (w tym wypadku z naszej) łąki.
-E tam, głupoty jakieś gadasz. Ja się cieszę, że ktoś w pobliżu ma konie, ponieważ potrzebuję na przyszłość mieć towarzystwo dla NASZEGO Fryza.

Zerknęłam na Chłopa, który głaszcząc przez siatkę konika, miał błogi i rozmarzony wyraz twarzy.

-Bo będziemy mieć tutaj NASZEGO Fryza, prawda?- zapytałam słodko.
-A możemy mieć i Fryza- rzekł Chłop, a ja zorientowałam się, że znajduje się on w takim mentalnym stanie, iż zgodzi się nawet na krokodyla w dworskiej sadzawce.

Postanowiłam to wykorzystać.

-A wiesz, co byłoby lepsze od Fryza?
-No, co?
-DWA NASZE Fryzy. Wiesz, chodzi o towarzystwo i o to, że jeden to może wozu i sań nie pociągnąć na tych górkach.
-A mogą być i dwa Fryzy.

I tak słowo się rzekło, a ja na wszelki wypadek postanowiłam to udokumentować publicznie. Pozostaje tylko czekać na sprzyjające okoliczności przyrody :-)