I polała się krew.

W dniu wyjazdu na „wakacje” do dworu na Woli Zręczyckiej pogoda nas nie zaskoczyła- lało jak z cebra. Zaczęliśmy uważać już ten stan za normalny, ale zachwyceni nie byliśmy. W radio wysłuchałam, że droga między Gryfowem, a Lwówkiem Śląskim została zalana, zatem byliśmy odcięci od normalnego dojazdu na autostradę A4. Musieliśmy wymyślić jakiś objazd i wymyśliliśmy, tylko okazało się, niestety już w trasie, że akurat rozpoczęto w tym miejscu modernizację nawierzchni. Błąkanie się po nieznanych drogach w strugach ulewnego deszczu, z czterema psami w samochodzie i przyczepą ciągniętą przez auto, spowodowało spore opóźnienie w podróży oraz nabicie kilkudziesięciu dodatkowych kilometrów. Nie to jednak okazało się najgorsze. Od razu po wyjechaniu z domu, jeszcze w Zapuście, wpadliśmy kołami w głęboką dziurę, o której nawet wiedzieliśmy, ale była zalana wodą, zatem nie odcinała się od reszty nawierzchni. Wtedy coś chrupnęło, ale po oględzinach wydawało się, że wszystko jest w porządku. No właśnie… wydawało się.

Kiedy po wjeździe do Wieliczki, na szczęście całkiem blisko naszego celu, okazało się, że na sporym odcinku jezdni ściągnięto asfalt, dla naruszonego w Zapuście tylnego zawieszenia było już za wiele. Usłyszeliśmy potężny huk, a potem szurrrr… i nastąpił koniec jazdy. 

Fiona jest zawsze zadowolona z każdej sytuacji :-)

W Wieliczce siąpił deszcz, a my usiłowaliśmy rozwiązać problem. W bagażniku znalazła się sprężyna z amortyzatorem, bo wywaliło kielich mocujący zawieszenie. Samochód był potężnie dociążony przez pasażerów oraz przyczepę z naszymi bagażami, zatem znaleźliśmy się w tzw. czarnej dupie. Rozwiązywanie owego problemu polegało na tym, że ja próbowałam opanować przestraszone, zmoknięte psiaki, szczególnie panikującego Jaskra, a mój prywatny MacGyver w tym czasie, z łomiku i sznurka motał usztywnienie i podtrzymanie sprężyny zawieszenia. Od sznurka i łomiku zależeć miało, czy przejedziemy jeszcze kilkanaście kilometrów po niskich, ale jednak górach i niestety dziurach. Po dwóch nieudanych próbach, po zmianie koła na mniejsze, tzw. dojazdówkę, trzecia próba okazała się udana. Wolniutko, wstrzymując oddech, jakbyśmy chcieli stać się lżejsi, dowlekliśmy się do dworu. Trochę trzeszczało i stukało, co doprowadzało do nerwicy Jaskra. Nie dosyć, że miałam pod nogami koszyk ze szpicem i w związku z tym brak miejsca na owe nogi (jechałam głównie ze stopami na przedniej szybie), to jeszcze od tej awarii Jaskier z tylnego siedzenia stopniowo przemieszczał się w kierunku moich kolan.

 Najpierw próbował pomagać Chłopu przy zmianie biegów, a podróż zakończył centralnie na moich kolanach (waży 40 kilo!). Kochany piesek :-)

Kiedy zajechaliśmy do dworu, zmierzchało. W normalnych warunkach, z takim bagażem, zatem niezbyt szybko, podróż z Zapusty na Wolę, głównie autostradą A4, zajmuje 6 godzin. Tyle czasu, już bez awarii, zajął nam powrót do domu.  My tego dnia, dzięki objazdom i awarii, jechaliśmy 8 godzin. Grunt jednak, że dojechaliśmy o własnych siłach. Chłop dostał całusa w czółko za inwencję twórczą i od następnego dnia jego wakacje polegały głównie na naprawie i przygotowaniu auta na powrót. Miał na to tydzień. Napisałabym jakiś pean z tej okazji na cześć Chłopa, ale ostatnio chyba już było tego za dużo :-) Ktoś mi kiedyś napisał w komentarzach, że Chłop ma przy mnie zimny wychów, co mnie niezwykle ubawiło, zatem muszę trzymać fason, żeby nie wypaść z tej konwencji :-)

Kiedy wysiadłam z auta, od razu poczułam delikatny zapach drewna. Zbliżyłam nos do ściany szczytowej. Tak, to pachniał dwór. Nie wiedziałam, że tak dawno ścięte i poddane obróbce drewno wydaje  jeszcze taki cudny zapach. To było moje pierwsze wrażenie, potem oczywiście zmysły się przyzwyczaiły i ta delikatna nuta w tle nie była wyczuwalna.

Dziwnie się czułam 450 km od domu, z całym swoim zwierzyńcem (bez kotka) i świadomością, że od 15 lat nie byłam z Chłopem na wakacjach. Zainteresowanych losami kotka od razu informuję, że funkcjonuje on w naszym domu na pół dzikich warunkach. Ma zapewniony wikt i opierunek, ale chodzi wolno po świecie. Rozsądniej wydało się nam zostawić mu otwarty dostęp do wora karmy i kilku litrów wody (na wypadek, gdyby chciała zrobić sobie kocią imprezkę pod naszą nieobecność i zaprosić na wyżerkę kumpli), niż zabrać ją w obcy teren i martwić się, czy  sama nie postanowi wrócić do domu na piechotę. Zważywszy na jej poważny wiek 12 lat, mogłaby nie zdążyć dojść.

Dwór jest pusty. W środku nie posiada żadnego wyposażenia, prócz tego, którego nie zdołali wyrwać jego poprzedni użytkownicy, czyli armatury łazienkowej i jakiegoś straszliwie potężnego pieca co.

 Lampy są nasze, upolowane przez Mamuśkę w jakimś składziku.

Wieźliśmy zatem ze sobą niemal wszystko, co konieczne. Lodówka się już nie zmieściła, więc rankiem stanęłam wobec dylematu żywnościowego, który nie byłby żadnym problemem, jeśli dysponuje się autem. My nie dysponowaliśmy. Szybko jednak okazało się, że mamy z Chłopem zbieżne potrzeby- musimy dostać się do sklepu i to nie w pierwszej wiosce, ale takiego, w którym będzie żelaźniak. Chłop bowiem miał plan naprawy zawieszenia przy pomocy kilku płaskowników. Co tu dużo gadać, nie bardzo mogliśmy sobie pozwolić na oddanie do warsztatu w obcym mieście auta do naprawy, zatem znów trzeba było posłużyć się inwencja twórczą i zdolnościami Chłopa.

Gdyby nie popsute auto, nie chciałoby mi się ruszyć na piechotę do oddalonego o 6 km miasteczka Gdów. Tymczasem nadal podtrzymuję swoje spostrzeżenie z wędrówek po Via Regia, że jeśli chce się poznać jakiś teren, to trzeba dotknąć go własnymi stopami (a czasem zrosić własną krwią), a ja przecież po to między innymi tam pojechałam. Chwyciłam zatem entuzjastycznie za kije do nordic walking i ruszyliśmy do Gdowa po prowiant oraz do żelaźniaka.

Cudna chata w Podolanach.

Widok już u nas niespotykany

Czym pierwotnie były te kamienie,  

które posłuzyły za wzmocnienie nadbrzeża? Słupki jakieś? 

Może tam jakieś starożytności w wodzie leżą?

Kontemplując każdą chatkę, każdego psa przy budzie i każdą przydrożną kapliczkę (a jest co kontemplować), stanęłam w Gdowie nad Rabą, która w tym miejscu stanowi granicę dla Pogórza Wiśnickiego. I w tym momencie, tuż po zrobieniu tego zdjęcia...

 ...schodząc z mostu ujrzałam widok, który mnie zaniepokoił. Jakiś kundelek wolno biegający bez właściciela w pobliżu wypiął się bowiem w pozie wypróżniania tuż na skraju bardzo ruchliwej drogi. Z każdą sekundą był coraz bliżej zejścia z krawężnika na jezdnię. Zwolniłam krok, bo dech mi zaparło. 

Nigdy nie poznałam dalszego ciągu tej dramatycznej sytuacji, bo nagle coś szurnęło i coś mi się zaplatało między nogami. Runęłam na ziemię, ku uciesze przetaczającej się wdowni. Minutę później zorientowałam się, że mostek gwałtownie skończył się boczną skarpą, po której zsunęła mi się stopa, a w wyniku tego kije znalazły się tam, gdzie być nie powinny. Pierwszy raz potknęłam się o własne kije!

-Jak sześciolatka- stwierdził Chłop, który nawet tego nie zauważył, bo niczym Arab swoją babę, wyprzedził mnie o jakieś 10 metrów i wrócił po mnie dopiero wtedy, gdy z pozycji parteru wydawałam z siebie jakieś dźwięki. Oczywiście, ku uciesze siedzących metr dalej w pickupie dwóch panów. Zaiste, społeczeństwo mamy niezwykle empatyczne i z poczuciem humoru :-)

-Wiesz, ONI nas chyba tutaj nie chcą- rzekłam zlizując krew broczącą z kłykci, bo plastry oczywiście zostały we dworze. Nie sprecyzowałam też co to jest „oni”. Czy chodzi mi o duchy przodków, czy o zbiorową świadomość mieszkańców Małopolski? –Najpierw ta awaria w Wieliczce, teraz krew się leje…

-Nie gadaj głupot- oburzył się Chłop. –Jak oglądaliśmy włości w Zapuście, tuż przed kupnem, chodząc po ogrodzie, wywaliłem się o płot leżący w trawie. Przed twarzą, kilka centymetrów dalej, ujrzałem wystające gwoździe. A pamiętasz, jak mi pan S. przypieprzył w łeb klapą od bagażnika? Aż mnie zaćmiło. Co ty myślisz, że wszystko ma iść gładko? Nic z tego, jakieś ofiary muszą być. Jak dla mnie, to ONI nas po prostu nie chcą stąd wypuścić. Auto się wyrypało, nie wiadomo, czy wrócimy do domu. 

W oczach Chłopa ujrzałam radość i spełnienie, jak u kogoś, kto znalazł się wreszcie, po wiecznej tułaczce, na swoim miejscu. Ja zaczęłam martwić się o kotka i pomyślałam sobie o tych ofiarach. No dobrze, ONI nie chcą nas wypuścić, chcą żebyśmy już tutaj zostali. Jak tak dalej pójdzie, to zostaniemy, ale… na cmentarzu.

cdn.