Jaka epoka, takie dzieci.

...oczywiście w stylu vintage.
Każde pokolenie ludzi wygląda nieco inaczej. Dotyczy to również dzieci. Składają się na ten wizerunek zarówno ubranka, jakie wkładają na ich małe ciałka rodzice, artefakty, które dzierżą w rączkach, ale również miejsca, gdzie zdjęcia pamiątkowe są robione.
Dziś wpadły mi w ręce fotografie sprzed prawie stu lat i moje własne, robione trzydzieści lat temu. Moje-z lat 70-tych- wydały mi się byt szare na tle przedwojennych. Pobawiłam się więc trochę teksturami.
Najpierw jednak pokażę te, których zmieniać nie trzeba, gdyż same w sobie prezentują artystyczne walory.

Wujek męża. Zdjęcia z końca lat 30-tych. Futerko niestety prawdziwe, z jakichś ślicznych zwierzątek.

Babcia męża z charcikiem. Zdjęcie z około 1920 roku.

Ktoś z rodziny, niestety, nie rozpoznany.

Ta fotka już się pojawiła przy okazji posta o jabłkach. Ale szczególnie mnie ujmuje ta dziewczynka (babcia) z koszem jabłek.

I nasze szare lata 70-te. Tak je pamiętam. W sumie słabo pamiętam, bo świadomość otaczającego mnie świata zyskałam w roku 1979. Moim pierwszym wspomnieniem, który wiąże się z ogarnianiem rzeczywistości, jest ta data, gdyż nauczyłam się wówczas rozumieć kalendarz i odczytywać godziny z kuchennego zegara. Moje świadome dzieciństwo wiąże się z koszmarnie ciężkimi latami 80-tymi, kiedy sklepy świeciły pustkami, bananów nie było nawet na święta, a czekoladę (o koszmarnym smaku) robiło się w domu z margaryny i pseudo kakao z odpadów. Nie mieliśmy rodziny za granicą, nie dostawaliśmy paczek, nie byliśmy w żaden sposób uprzywilejowani. Dlatego w kwestii zdjęć wracam chętniej do nieświadomego dzieciństwa, beztroskich lat 70-tych, gdzie moim jedynym (ale za to traumatycznym) zmartwieniem było, czy mama odbierze mnie z przedszkola, zanim ostatnie dziecko pójdzie do domu. Ot, skutek uboczny znania się na zegarku :-) 

Z mamą na balkonie. Antyczny balkon to tekstura. Nasz był betonowy.

Ze starszą siostrą

Riannon w stanie larwalnym :-)

Z kuzynkami. Ja po prawej, w szytej przez mamę sukience w kratkę. Mam wrażenie, że gdzieś mój mózg zachował wspomnienie o tej sukience. 

Z siostrą pod blokiem ciotki.

Z mamą. Sądząc po minie świeżo zaliczyłam glebę i zastanawiam się, czy ryknąć, czy nie.

Tak! To ten czas przedszkolnej traumy :-)

I szczęśliwe chwile z siostrą na wsi w Beskidzie Żywieckim-rodzinnych stronach ojca. To jeden z niewielu momentów, gdy miałam ją tylko dla siebie. Większość czasu bowiem upływało nam na przechytrzaniu siebie nawzajem. Siostra bowiem miała towarzystwo prawie pokolenie ode mnie starsze. Co dwudziestolatki mogą robić z sześciolatką? Tylko się od niej opędzać. Co sześciolatka może robić dwudziestolatkom? Wkręcać się  w towarzystwo, nastawiać ucha i uczyć się od nich być dorosłą.

Wyjeżdżam jutro na cały weekend. Powdycham spaliny z wrocławskiej komunikacji miejskiej, wytarzam się na łonie rodziny, nauczę się wreszcie porządnie podstaw decoupage'u. Mam nadzieję przywieźć trochę inspiracji.

Obiecałam Wam pokazać wykończoną doniczkę. Tak właśnie sobie to wymyśliłam:

Do zobaczenia w przyszłym tygodniu ;-)