Dwa wariaty.

Jestem pewna, że w giminnych instytucjach mamy opinię dwóch wariatów, po których nie wiadomo, czego się spodziewać. Istnieje też fobia miejscowych urzędników w stosunku do ludzi z miasta. Bo nie wiadomo, kto to w zasadzie jest, jakie ma znajomości w tym Wrocławiu, po co w ogóle tu przyjechał, a może szpieg jakiś, a może jehowita, albo tfu, tfu, wybacz dobry boże, ateista-satanista. Bo co myśleć o takich, co ani razu nie stawili się na sprzątaniu kościoła, flaszki też nie postawili, ani na ławeczce przy piwku nie usiedli? Lepiej się od takich trzymać z daleka, tylko co zrobić, jak wariaty same przyjdą ze sprawą do urzędu?

Nie jesteśmy awanturnikami, nie uważamy, że wszystko się nam od życia należy, ale znamy swoje prawa i obowiązki urzędników. Kiedy trzeci raz (po niezliczonej ilości wykonanych telefonów) przyszłam parę lat temu z prośbą o pozwolenie na wycinkę zagrażających naszemu życiu topól, ze spokojnej, wycofanej, życzliwej Riannon wyszła suka alfa. Urzędniczka, spokojnie popijając herbatkę, bezczelnie na moją stanowczą już prośbę odparła, iż nie ma czasu zająć się naszym problemem. I to był wielki błąd. Riannon urządziła w wydziale piekło, zakończone oficjalną skargą do burmistrza. Sądząc po nerwowych reakcjach na nasz widok, do dziś pamiętają ten incydent. Ja też pamiętam, bo nie sądzę, abym kiedykolwiek tak strasznie się darła (ale zaznaczam, że merytorycznie) w jakimś urzędzie. Zapewne też dlatego, że profilaktycznie wszelkie sprawy załatwia opanowany i bardziej psychicznie zrównoważony chłop.

W tym roku, po wiosennych roztopach, zatkał się przepływ pod drogą obok naszego domu. Po każdych opadach powstawały po obu stronach drogi mniejsze lub większe jeziorka, a podczas większych opadów, prawdziwa rzeka płynęła drogą. Znając realia, Chłop z sąsiadem postanowili sami przepchać przepust, ale okazało się to bez ciężkiego sprzętu niewykonalne.

Nad przepustem dumała pani sołtys, kiwał się radny Rysio. W końcu umyślili, aby winą obarczyć lesników, którzy rzekomo zarwali przepust przy okazji zwózki drewna. Pomijając fakt, iż żadne drzewo nie jest tędy zwożone, przepust zarwany nie był, tylko zapchany mułem. Leśnicy oddali więc obowiązek usunięcia problemu ponownie do Urzędu Gminy.

Radny Rysio uporczywie też twierdził, że to nasza wina, gdyż liście z wierzby rosnącej na posesji, zapchały rurę. Wtedy zaczęłam intensywnie przyglądać się radnemu Rysiowi, analizując tym samym jego poziom intelektualny. Wierzba bowiem rośnie po drugiej stronie zapchanego przepustu, na niższym niż wylot rury poziomie. Rysio, objęty jak mniemam za młodu obowiązkiem szkolnym, nie zetknął się najwyraźniej z prawem grawitacji.

Zatkany przepust średnio uperdliwał nam życie, zalewał wprawdzie kawałek ogrodu, ale i tak nie miałam wówczas weny, aby tę część posesji ogarniać. Przyglądaliśmy się więc spokojnie, jak urzędnicy załatwią tę mokrą robotę. Trwało to równe cztery miesiace. Potrwałoby dłużej, ale sąsiedzi potruli się, gdyż zalało im ujęcie wody w studni. Znów załatwienie prostej sprawy zakończyło się karczemną awanturą, tym razem zrobioną przez sąsiadów, straszeniem złożenia zawiadomienia do sanepidu, powiadomienia wszystkich świętych oraz księdza proboszcza. Na drugi dzień przyjechała koparka, problem rozwiązano w kilkadziesiąt minut.

Czego to uczy ludzi? Może po prostu właśnie tak należy z urzędnikami rozmawiać?

Po numerze, jaki z Chłopem wycięliśmy w sprawie przejęcia drogi od powiatu przez gminę (z odpowiednim pismem do Starosty Powiatowego) oraz wystawienia niezależnego kandydata na radnego, włodarze i urzędnicy za bardzo nie wiedzą, jak nas traktować i co z nami zrobić? Pupilami burmistrza nie jesteśmy, nie mamy codziennie, tak jak pani sołtys, odśnieżonej od bladego świtu drogi. Nawiasem mówiąc, co to za polityka, że puszcza się pług do wsi z nakazem odśnieżenia tylko dojazdu do sołtysa mieszkającego na samym początku miejscowości? Gdzie tu logika, gdy po telefonicznej lub osobistej awanturze, trzeba pług fatygować jeszcze raz z oddalonego o 6 km miasteczka, by odśnieżył całą resztę?

Ów przydługi wstęp, obrazujący nasze relacje z miejscowymi decydentami, miał wyjaśnić, dlaczego przedwczoraj, po pierwszej telefonicznej kulturalnej rozmowie, wieczorem zostaliśmy na powrót połączeni ze światem zewnętrznym. Wariatów najwyraźniej lepiej nie drażnić, bo nie wiadomo, do kogo jeszcze napiszą i co zrobią. I słusznie rozumują owi decydenci, bo mamy jeszcze na nich kilka „bacików” w zanadrzu. Myślę, że groźba złożenia powiadomienia do prokuratury o stworzeniu zagrożenia dla zdrowia i życia poprzez uniemożliwienie dojazdu do nas pogotowia lub straży pożarnej, powinna wywołać spodziewany efekt. W końcu dom jest drewniany, w sezonie grzewczym narażony na pożar, a my używamy na co dzień takich sprzętów jak piła łańcuchowa czy siekiera. Można też spaść ze stromych schodów.

Dobrze się stało, że Chłop skutecznie zadzwonił z interwencją, gdyż wczoraj od rana w mediach ostrzegali przed kolejnymi śnieżycami, wybitnie obfitymi w naszym regionie. Długo się nie zastanawialiśmy, założyliśmy łańcuchy na koła auta i ruszyliśmy uzupełnić zapasy.

Do domu dotarliśmy na godzinę przed zawieją. To już nie był spokojny, wywołujący senność i uczucie rozleniwienia niż genueński. To była jakaś koszmarna wschodnia zołza wywołująca irytację i pobudzenie. Przyniosła wraz z huraganowym wschodnim wiatrem kilkunastostopniowe mrozy oraz tak obfity śnieg, że ten z poniedziałku jakby nie istniał.

Jednym słowem, znów odcięło nas od świata, ale szczęściem zaopatrzyliśmy się w świeże zapasy. Możemy obecnie, w stanie relaksu, słuchać apokaliptycznych wieści z dróg regionu i z samego Wrocławia.

Pojawiają się wyrazy zaniepokojenia i współczucia odnośnie naszej sytuacji. Ja uważam, że mamy bardzo komfortowe warunki. No, może małą niewygodą jest fakt, że zapomniałam kupić puszkę kukurydzy i nie mam jak po nią wyskoczyć, ale to przydarza mi się we wszystkie pory roku. Nie będę po puszkę kukurydzy jechała 6 km do miasteczka również latem.

My współczujemy i niepokoimy się o naszych przyjaciół i rodzinę w mieście, którzy codziennie muszą dostać się do pracy, a potem do domu. Stoją w kilometrowych korkach, tracą godziny cennego czasu, w zimnie, w nerwach, w ciemnościach, lub z powodu paraliżu komunikacji, idą piechotą po pośniegowym błocie, w zaspach, w kilkunastostopniowym mrozie.

My, w ten ciężki czas, remontujemy sypialnię i motywujemy się smakowitymi daniami z różnych stron świata.

Japońskie sushi z akcentem staropolskim, gdyż jako farszu użyłam śledzi w occie. Absolutna rewelacja, brak mi słów. Z okazji przybycia niżu genueńskiego zrobiłam tę japońsko-polską ucztę aż dwa razy.

kolejne słowiańskie danie. Czeskie knedliczki z kajzerek okraszone boczuniem (okradłam dzięcioła) oraz kapustą kiszoną.

Dziś Riannon podała staropolskiego (poważnie) kurczaka z nadzianką. Tak się na niego zasadziliśmy, że nikt nie pomyślał o cyknięciu jego pamiątkowej fotki :-)

W niedzielę mamy w naszej gminie dogrywkę wyborczą. Ostatecznie rozstrzygną się losy osoby burmistrza. Z powodu aury i obsuwu w odśnieżaniu, istnieje niebezpieczeństwo, że nie damy rady pojechać 6 km do okręgowej urny wyborczej. Jak na wariata przystało, Chłop powiedział, że nie podaruje. W najgorszym wypadku założy baranicę, weźmie kostur w jedną rękę, w drugą rękę babę i pójdzie zagłosować, choćby miał brnąć dzień przez śniegi :-)