Ikony.

Długo czekały na swoje 5 minut na blogu, głównie dlatego, że nie do końca jestem z nich zadowolona.

Nie jestem osobą religijną, ale od zawsze interesowałam się kulturą duchową ludzi, która przejawia się w symbolice, obrzędowości, sztuce. Owi ludzie –obiekty moich zainteresowań- nie sprowadzają się jedynie do naszego chrześcijańskiego kręgu kulturowego. Wręcz przeciwnie, traktuję ów krąg po macoszemu, a to dlatego, że znam go niejako od środka. A to wszystko z powodu terroru religijnego, jaki miałam w domu rodzinnym, a który zrodził bunt.

Odpowiada mi atmosfera pustych kościołów. Ich wystrój, im bogatszy, tym dla mnie lepszy. W moim umyśle spełniają swoją podstawową rolę propagandową- rzucają na kolana maluczkich. Mnie rzucają nie tyle ze względów związanych z wiarą, ale z podziwu dla dzieł sztuki stworzonych ludzką ręką. Zachwyca mnie, uważany przez niektórych za tandetny, styl barokowy, podziwiam wystrój starszych epok- gotyku, stylu romańskiego. Ornamentyka bizantyjska znana jest mi jedynie z obrazków w książce i wcale nie kojarzy mi się z wiarą. Ikonami zachwycam się traktując je jako dekorację. Chętnie wywieszę je na ścianie, nie po to, aby się do nich modlić, lecz by cieszyły oko. Na prawdziwe ikony mnie nie stać, z resztą nawet bym o nie nie zabiegała. Sama nie posiadając daru wiary, szanuję uczucia innych i nie chciałabym profanować poświęconej rzeczy.

Kiedy parę miesięcy temu odkryłam sztukę decoupageu, przede wszystkim zwróciłam uwagę na tworzenie ikon. Sądząc po tym, iż w książe były opisane na ostatnich stronach, zapewne instrukcje adresowane były do zaawansowanych dekupażystów. Powinnam była też się zastanowić, czemu odmówiono mi udziału w kursie „Ikony”, skoro wówczas jeszcze nie zrobiłam podstaw decoupageu.

Jestem jednak osobą bardzo niecierpliwą i upartą. Jak coś sobie wymyślę, natychmiast chcę to realizować, umieć i po prostu mieć.

Podczas jednej z wizyt we Wrocławiu wprawiłam matkę w osłupienie.

-Potrzebuję obrazki z twoich gazet, świątki, krzyże, jakieś reprodukcje starych obrazów z kościołów- zagaiłam wiedząc, że matka przechowuje archiwalne numery Naszych Dzienników, Niedziel, Pielgrzymów, etc.

Tak, moja matka wpadła w szpony sekty zwanej Radio Maryja. Tak, należy mi współczuć, szczególnie odkąd radośnie oznajmiła, że nie my, ale Radio Maryja stanowi jej prawdziwą rodzinę.

Ze zdumieniem i zmarszczką na czole, oznaczającą głęboki proces myślenia, położyła przede mną stos czasopism.

-A czego szukasz?

-Ikony będę robić. Potrzebuję kilku kolorowych obrazków w starym stylu.

-Dziecko, ja się tak modlę i na mszę daję za wasze nawrócenie...

-Jezus Maria, mamo, o czym ty mówisz? Msze opłacasz za nasze nawrócenie? Na cukierki lepiej byś mi dała!

Wyrodna córka ze mnie. Nie pomyślałam o tym, że matka oszczędza na lekach, a mnie cukierki chodzą po głowie. Tym bardziej przeraził mnie sponsoring, jaki uprawia ze swojej haniebnie niskiej emerytury.

-Ja cały czas wierzę, że WY się nawrócicie i modlę się o to.

Słowo WY odnosi się do całej najbliższej rodziny poza nią samą. Gdybyśmy wierzyli w mitologicznego staruszka z siwą brodą, MY modlilibyśmy się o to, aby się ocknęła i zaczęła szanować nasze uczucia bardziej niż odbiornika radiowego.

-To ty sobie szukaj, a ja ci przeczytam artykuł.

-Mamo, nie agituj mnie!

Ale matka już czytała. Wyłączyłam się więc i wertowałam czasopisma. Co jakiś czas przerywałam mamie i urządzałam jej przepytywankę z owej czytanki. Przy drugim już pytaniu ze zgrozą odkryłam, iż matka nie rozumie tego, co czyta! Co więcej, sam piszący przeczył sobie w co drugim zdaniu. Dlatego wyrwało mnie to z zamyślenia.

W tych okolicznościach, tłumacząc mamie -z marnym skutkiem- niekonsekwencję autora w sprawach zasadniczych dla jego wiary,  znalazłam obrazek, z którego wykonałam pierwszą w swoim życiu, taką oto ikonę:

Wycięte przedstawienie było dosyć grube, gdyż obrazek pochodził z okładki kolorowego czasopisma. Po nałożeniu około 30-tu wartstw lakieru do podłogi, nerwy mi puściły, bo nadal widać było brzegi wycinanki. Nie wiem, co sobie wtedy myślałam, w żadnym poradniku tego nie było, ale sypnęłam na mokrą warstwę lakieru garść pyłu- kurzu z podwórka. Po nałożeniu kilku następnych warstw lakieru i potraktowaniu obrazka patyną postarzającą, deska wygląda, jakby powstały na niej ze starości prawdziwe pulchry.

Patyna postarzająca to jedyne medium, jakie zakupiłam do produkcji tej i poniżej prezentowanych ikon. Resztę materiałów znalazłam w garażu i w stodole. Użyłam bardzo starych desek rozbiórkowych, złotej farby w spreyu i lakieru do podłogi, gdyż jeszcze wówczas nie odkryłam, że posiadam absolutnie rewelacyjny, zastępujący wszelkie kleje i lakiery do decoupageu, akrylowy lakier do boazerii.

Jasnogórska jest za bardzo kojarząca się z tematem, więc dostanie ją mama w prezencie.

Ale to były nadal eksperymenty i dziś wiem, że zrobiłabym te ikony nieco inaczej. Wiedziałam to również w momencie ich tworzenia, dlatego wybrałam najmniej podobające mi się motywy z zakupionego już w odpowiednim sklepie papieru do decu.

Do ikon powrócę, bo zostało mi sporo bizantyjskich obrazków. Zrobię je bardziej fachowo. Zamierzam też zabrać się za freski na pokrytych tynkiem deskach. W moim zamyśle będzie to wyglądać jak wyrwane fragmenty ścian z jakiegoś obiektu sakralnego.

W międzyczasie wykonałam też kilka dekorków.

Moje ukochane doniczki (chyba się wyspecjalizuję w nich, bo uwielbiam efekt końcowy:

 Idą święta, powinny być bombki. Moja pierwsza cieniowana. Słabo tu widać, ale w rzeczywistości jest przeurocza.

Do bombek jeszcze powrócę przed świętami, na razie jestem zajęta lepieniem pierogów i uszek na wigilię :-)))

Jak widać motywy na dekorkach się powtarzają. A to z tej przyczyny, że serwetki wyszły, ja z powodu zimy wyjść nigdzie dalej nie mogę, a kurier czy też poczta do nas nie dotrze, więc zamawianie czegokolwiek w tych okolicznościach przyrody jest bez sensu.