Sami nie wiecie, co posiadacie.

Cytat ten, z popularnego powiedzenia „cudze chwalicie...”, dedykuję tym sześćdziesięciu procentom z pięćdziesięciu procent populacji naszej gminy, którzy zadecydowali, że w naszym regionie nic na dobre się nie zmieni. Połowa mieszkańców w ogóle sprawę zlekceważyła i zrobiła to, na co pozwala im demokracja. Olała sprawę. Każdy oczywiście ma prawo postrzegać ową kwestię na swój sposób. Szanuję opinię, że coś, co może być dobre dla mnie, dla kogoś innego już takim nie będzie.

Jasnym więc jest, że jestem subiektywna w swoich poglądach, gdyż swoje życie związałam z branżą turystyczną.

Często tak bywa, że urodzeni i wychowani w jakimś konkretnym miejscu, nie zauważamy walorów okolicy. „Miastowi” zachwycają się wsią, a „wsiowi” masowo migrują do miast narzekając na marazm i brak perspektyw u siebie w domu. Gdyby nie było tych perspektyw, to czy owe mieszczuchy tak tłumnie nie wyprowadzaliby się na wieś?

Kiedy mieszkałam i chodziłam po Wrocławiu, rzadko spoglądałam na szczegóły architektury, detale  mijane co krok na ulicach. Otoczenie było tak oczywiste, że aż niezauważalne Trzeba było nabrać dystansu, pomieszkać gdzieś indziej przez kilka lat, aby podczas kilkudniowych wizyt odkrywać miasto na nowo.

Jako osoba spoza tego regionu, nie skażona uprzedzeniami czy tym, co wyniosłam z domu, dostrzegłam w tej okolicy wielki potencjał. Dlatego to właśnie miejsce wybrałam sobie na dom.

Pogórze Izerskie, z widokiem na same Izery, 15 minut autem do Świeradowa, zabytki, walory przyrody, piękne widoki, potencjalne szlaki rowerowe, realne ścieżki spacerowe. I ta przeogromna, wspaniała, czasem aż bolesna cisza. Przełom Kwisy, w normalnie zarządzanej gminie, byłby już dawno rezerwatem krajobrazowym i terenem prawnie chronionym.

Przy tym wszystkim: zaniedbane, dziurawe drogi, na których wybijamy sobie zęby. Część ludzi w sołectwach nadal mieszka, jak w średniowieczu, gdyż do ich domów prowadzą polne drogi zalewane błotem podczas słoty, zasypywane śniegiem (i nie odśnieżane, bo polne) w czasie zim. Poza tym bezrobocie, brak oznakowania szlaków, niedbałość o cudem jeszcze ocalałe zabytki, marazm i degrengolada.

Wykorzystując walory tego miejsca ludzie mogliby znaleźć zatrudnienie w branży turystycznej bardzo szeroko pojętej, od gastronomii, poprzez gospodarstwa agroturystyczne, sprzedaż i produkcję pamiątek, wyrobów rękodzielniczych, etc. Obcując z ludźmi, gośćmi z zewnątrz, zmieniliby swoje życie, gdyż musieliby nauczyć się uśmiechać i być życzliwymi dla klientów. Jeśli nauczysz się uśmiechać do ludzi, to tak ci już pozostanie.

Nie trzeba za dużo robić w tej mierze, bo walory miejsca stwarzają ogromny potencjał. Wystarczy jedynie zadbać o tych kilka zabytków, odświeżyć pamięć o miejscach, które były atrakcją turystyczną „za Niemca”. Wówczas ludzie nie tylko pozostawaliby w gminie i płacili do jej kasy podatki, ale sprowadzaliby się nowi, ze swoimi pomysłami i pieniędzmi do zainwestowania.

Mój zabytkowy, regionalny dom przysłupowy i czyste niebo, którym delektuję się dzień po dniu.

Tymczasem pomysłem naszych nowych-starych włodarzy jest, między innymi, perwersyjnie chory pomysł postawienia na terenie ciasno zabudowanej gminy elektrowni wiatrowej. Przy czym wiadomym jest, iż nie postawią jej sobie w środku miasteczka, ale u nas, w sołectwach, pod naszymi oknami, całkowicie rujnując walory przyrodnicze i historyczne tego miejsca. Pomysłem zaś na danie ludziom zatrudnienia jest przetwórnia kurcząt, cokolwiek to oznacza. Dla kurcząt zapewne nienajlepiej, ale chyba też niezbyt dobrze dla ludzi. Gdybym była młodą mieszkanką naszego gminnego miasteczka, z perspektywą rozbierania kurczaków za kilkaset złotych miesięcznie, udałabym się na emigrację jak najdalej. I kto wie, czy taki los nie czeka naszej gminy? Pozostanie w niej jedynie burmistrz, radny Rysio, sołtyska Viola i ich wiatraki. 

Symulacja farmy wiatrowej na terenie Pogórza Izerskiego. Tak może wyglądać mój krajobraz, jeśli włodarze gminy przepchną swoje chore wizje.

Nie muszę chyba dodawać, że teren ten zupełnie nie nadaje się wg biegłych na lokalizację wiatraków, nie tylko ze względu na wybitne walory przyrodnicze miejsca, ale również na brak dostatecznie silnych wiatrów w naszej okolicy. Zdanie biegłych jednak nie jest brane pod uwagę przez urzędników, gdyż liczy się kasa z Unii za sam wiatrak, a nie za to, że ma on działać. Przynajmniej odpadnie problem rzucania cienia i emitowanych infradźwięków. Gdybym żyła w normalnym państwie, spałabym spokojnie. Miałabym pewność, że chory pomysł lokalnych urzędników zostanie odrzucony przez organ nadrzędny. Ale niestety mieszkam w takim kraju, gdzie układy, znajomości i łapówki przebijają zdrowy rozsądek.