Anakonda w kiblu.

Baba to baba i nic na to nie można poradzić. Jej estrogeny domagają się dokarmiania. A karmi się je kolorowymi pisemkami zgodnie z gustem i poziomem intelektualnym owych estrogenów. Nie dziwi więc fakt ilości tego typu gazetek na rynku.


Moje estrogeny co miesiąc przeżuwają Glamour. A to z powodu niskiej zawartości plotek i sporej ilości informacji na temat trendów, nowości w kosmetykach, etc. Przeglądam Glamour prewencyjnie, aby któregoś pięknego dnia nie obudzić się "z ręką w nocniku" z przekonaniem, że nie rozumiem współczesnego świata. Aby nadążać również za innymi dziedzinami, nawiasem mówiąc, prenumeruję od kilkunastu lat Wiedzę i Życie-polecam. Takie podstarzałe, zagubione, estrogeny są łatwym łupem dla wszelkiej maści ekstremistów, z Ojcem Dyrektorem na czele. Na razie jednak płynę z prądem dziejów starając się jak najmniej używać słów „za moich czasów to...”

Wertując wczoraj wieczorem informacje o nowościach w kosmetyce, wstrząsnęły mną dwa produkty, których nazw nie podam ze zrozumiałych powodów. Po pierwsze nie będę robić im reklamy, a po drugie nie mam pewności, czy siedząc w pierdlu za zniesławienie, pozwolą mi pisać bloga. Oto opis jednego z produktów:

„Zero stresu. Wiesz, że stres ma wpływ na zmiany łojotokowe? Gama produktów z serii bla, bla bla... neutralizuje substancje stymulujące produkcję sebum. Wypróbuj wodę micelarną. Cena za 500 ml-73 zl.”

Ja cież pierdzieleż! Pół litra wody za siedem dyszek?! Najlepiej przy tym zasypać blond estrogeny pojęciami jakiejś elekroferezy i estrogeny kupią, bo zawsze były kiepskie z fizyki. Im coś mądrzej brzmi, tym łatwiej manipulować estrogenami. Woda micelarna, nie ważne, czy przed, czy po tajemniczej elektroferezie kapilarnej, cokolwiek to oznacza, podsunęła mi pomysł na opatentowanie własnej wody tuskularnej. Działanie uspokajające poświadczone opinią turystów, którzy i tak podejrzewają, że dosypujemy coś do naszej wody. Za darmoszkę możemy ją zelektroferezować, zelektryfikować, zjonizować, zelektrolizować, zjontoferezować, a nawet wylać przed użyciem.

Ale to jeszcze nic w prównaniu z następnym kosmetykiem. „Moc mocznika. Chociaz nazwa mocznik nie brzmi najlepiej, jest to jeden ze składników płaszcza wodno-lipidowego. Zawarty w produktach myjących dodatkowo chroni skórę przed wysuszeniem. Kremowy żel do mycia 5% UREA. Cena 31 zl.”

Tu mnie zatkało. Owszem, wchodzi on w skład owego płaszacza, ale podług mojej wiedzy, jest produktem przemiany materii, który natychmiast musi być usunięty z organizmu. Zwiększając jego stężenie w organizmie, narażamy się na obciążenie nerek i uszkodzenie mózgu.
W tym miejscu uprzejmie prosi się zwolenników urynoterapii o niezamieszczanie komentarzy.

I oczywiście, kosmetyk ów natchnął mnie do rozkręcenia własnego biznesiku. Przepis na sukces finansowy:

-Inwestujemy w dwa piwka
-Wydalamy UREA, którą to każdy z nas produkuje w znacznych ilościach,a po piwku, to ho ho (a ileż jeszcze witamin i białek z tego piwka. A co, ma się zmarnować?)
-Rozcieńczamy do roztworu 5%
-Sprzedajemy choćby po 1 zl za litr
-Liczymy zyski
-Kupujemy następne dwa piwka... i tak dalej... i tak dalej...
Tych, którzy wytrwali w lekturze informuję, że właśnie dojechałam w swoich rozważaniach do tytułowej anakondy. Życie bowiem również funduje nam różnego rodzaju absurdy.

Kilka dni temu zelektryzowała mnie informacja, że w kibelku jednego z wrocławskich mieszkań znaleziono anakondę. Spróbowałam to sobie wyobrazić. Budzę się rano, zaspana otwieram klapkę, a tu... dwa metry anakondy! Jaka jest pierwsza moja myśl? A to już zależy od sytuacji:

-Jezus Maria, za dużo chyba wczoraj wypiłam” albo:
-Jesus Maria, jakie grzybki wczoraj jadłam?

A co dzieje się pomiędzy odryciem znaleziska i podaniem do publicznej wiadomości informacji o tym fakcie? Jakie do licha są procedury, gdy znajdzie się anakondę w kiblu?! Dzwoni się na policję, do zoo czy do szpitala psychiatrycznego?

Zaskakują mnie w życiu również dedykowane jakimś abstrakcyjnym rzeczom dni w roku. Rozumiem Dzień Babci, Dziecka, Górnika, a nawet Babci Klozetowej. Dzień Bez Samochodu ignoruję, bo na wsi nie ma komunikacji miejskiej, na rower już zdrowie nie pozwala, a bryczki konne jak na złość odeszły w zapomnienie. Rozumiem Dzień Bez Papierosa, choć gdy go ogłaszają, mam ochotę nie wiem, czemu „kopsnąć szluga” pomimo, że nigdy nie paliłam. W Dzień Bez Telefonu Komórkowego rozesłałam SMS-y do przyjaciół informujące ich o tym święcie. W Dzień Bez Alkoholu wypiłam za to. Jak natomiast mam się zachować, gdy ogłaszają „Dzień Ochrony Warstwy Ozonowej”??? Czy mam sobie, Chłopu i moim zwierzętom wetknąć korki w tyłki, aby puszczane bąki metanowe właśnie tego dnia nie rozrzedzały ozonu? Co mam zrobić, gdy ogłaszają dzień sąsiada? Czy pójść do Stacha na jednego?

Ale prawdziwym wyzwaniem był dla mnie „Dzień Toalety”. Moja wyobraźnia się poddała. Ale o co chodzi? Czy mam nie korzystać w tym czasie z kibelka i załatwiać potrzeby za stodołą, jak to bywało w czasach starożytnych? A może powinnam w tym dniu oblecieć ze ścierą wszystkie toalety, jakie napotkam na swojej drodze? Może powinnam ozdobić je girlandą, zamontować złote haczyki, spryskać perfumą?

Zostawiam Was z tym dylematem na cały weekend. Może Wasza wyobraźnia okaże się bardziej płodną i podpowiecie coś, abyśmy w przyszłym roku byli solidnie przygotowani na „Dzień Toalety”.