Dedykacja dla popaprańców.

Są takie chwile, że trzeba czasem schować do szuflady dominującą w życiu dorosłym naturalną, spontaniczną uprzejmość i tak po prostu, po ludzku komuś przypieprzyć. Wylazła ze mnie sama, nie miałam na to wpływu, zakurzona już od jakiegoś czasu, bo rzadko potrzebna, natura gniewna i toksyczna. Kiedyś swoje negatywne emocje i frustracje wytrzepywałam na rockowych koncertach. Dziś środkiem wyrazu moich uczuć jest przestrzeń, jaką stworzyłam sobie w tym właśnie miejscu.

Moi drodzy stali czytelnicy i obserwatorzy oraz ci, którzy zaszczycają mnie swoimi komentarzami, wszyscy, którzy zostawiacie tu po sobie jakiś ślad- to NIE JEST post skierowany do Was! Wyluzujcie się, chwyćcie mocno krzeseł, bo dziś pojadę ostro po bandzie. Będę się wyrażać i obrażać. Intencjonalnie i nie bez powodu. Będę mówić o zjawisku bardzo powszechnym i omawianym na wszystkie sposoby tysiące razy. Zjawisku, które dla mnie jest jeszcze w miarę nowe i z którym jeszcze się oswajam. Wiem, że dzięki temu postowi, który mocno przemielę przez mój własny punkt widzenia, jak i poprzez przypieprzenie temu i owemu, uporam się z tym problemem i przejdę nad nim do porządku dziennego. To, na co nie mamy wpływu, nie powinno zajmować naszych myśli i cennego czasu. Zrobię to więc tylko raz (mam nadzieję), ale za to solidnie.

Piszę na blogu od pół roku, nigdy wcześniej blogów nie czytałam. Rzadko też zaglądam na komentarze na witrynach internetowych, z chamstwem generalnie mam więc mało do czynienia. Wiem, co to trolling, spaming, etc. Zdaję sobie też sprawę, że w tym kraju, gdzie jest tyle samo wariatów, co katolików, lepiej nie włączać opcji „anonimowych komentarzy”. Dzięki temu, póki co, żadne szumowiny nie zostawiają u mnie swoich pokręconych wynurzeń. Oczywiście, nie mówię tu o rzeszach anonimowych czytelników, czy gości, których jest większość i których serdecznie pozdrawiam, lecz o tych, którzy dla samej przyjemności, dowalają komu i gdzie popadnie. Wiem, że blokując anonimowe wypowiedzi tracę cenne uwagi normalnych, zdrowych na umyśle, użytkowników internetu. Jeśli ktoś odczuwa potrzebę, zawsze można do mnie napisać na maila.

Niestety, nie wystarczy stworzyć sobie bezpiecznej przestrzeni, gdyż w łeb komentarzem można dostać rykoszetem na innych blogach.

Ludzie różnie radzą sobie z tym problemem, albo nie radzą sobie wcale. Jest mnóstwo przykładów kasowania postów lub nawet całych blogów ze względu na czyjeś szydercze, obraźliwe czy po prostu bolesne wypowiedzi. A ja się pytam, dlaczego ma mnie terroryzować byle jaka łajza szwendająca się od bloga do bloga? Dlaczego owa łajza ma narzucać mi, czy komukolwiek innemu, konwencje w jakich owe blogi tworzymy?

Wiem. Mądry człowiek przemilczy temat, kierując się zasadą, iż komentujący sam wystawia sobie świadectwo własnym wpisem. Kulturalny nie użyje słowa „łajza”, ani „szumowina”, ani „popapraniec”. Ja NIE jestem mądra i NIE jestem dziś kulturalna. Mało tego, jestem na tyle głupia, iż wkładam paluchy między drzwi, gdyż na równi oburza mnie zarówno personalne obrażanie mnie, jak i niewybredne komentarze w stosunku do innych, często zaprzyjaźnionych ze mną blogersów.

Na moim blogu cenię wszystkie komentarze. Cieszą te dające pozytywne wzmocnienia, gdyż są świadectwem tego, że ktoś myśli i czuje podobnie. Że nie muszę odczuwać przykrości, czy zażenowania, gdy na cudzym blogu popapraniec zostawi komentarz na mój temat, informując obcych ludzi, iż jestem „niezrównoważoną panią”, czy „panią z problemem”. Dzięki wsparciu dobrym, ciepłym słowem, mogę się z tego śmiać, niezależnie od tego, iż sam proceder uważam za obrzydliwy. Jeśli na podstawie moich zainteresowań, czy mojego sposobu postrzegania rzeczywistości, uważasz mnie popaprańcu za świra, napisz to u mnie na blogu, a nie u osób trzecich, lub zamilcz.

Cieszą mnie również komentarze krytyczne, szczególnie te merytoryczne. Z zainteresowaniem czytam komentarze krytyczne- ideologiczne, lecz wówczas ich autorzy muszą lub nie, pogodzić się z tym, że pisząc swoje posty nie jestem w stanie zważać na to, czy przypadkiem nie obrażę ich uczuć religijnych/rodzinnych/narodowościowych. Działam w swojej przestrzeni po to, aby dogodzić samej sobie, a nie innym ludziom, gdyż nie mam możliwości dostosować języka, stylu wypowiedzi, użycia danego wyrazu tak, aby kogoś nie urazić. Jest to indywidualna sprawa i zależy od wrodzonej wrażliwości. Moja wrażliwość zaś jest tylko i wyłącznie moja, nie pasuje do niczyjej innej.

Więcej. Jestem w stanie sobie wyobrazić, że kogoś wkurzam, obrażam i ten ktoś ma prawo obrzucić mnie błotem. Jeśli ktoś uważa, że ma prawo krytykować mnie za to, jaka jestem, czym się interesuję i jakie poglądy wyznaję, również daję mu prawo do obrzucenia mnie błotem, ale niech to zrobi na MOIM blogu, gdyż mam wówczas trzy możliwości.

1. Usunąć wpis.
2. Zelżyć i obrzucić błotem jego.
3. Zignorować.

Będąc obdarzana ja, czy ktokolwiek inny (personalnie i z podaniem mojego nicka), niewybrednymi komentarzami i epitetami z ukrycia, nie mam żadnej możliwości manewru. A ja w sieci anonimowa nie jestem, tuż obok widnieją wszystkie moje dane, więc równie dobrze, popaprańcu, mogłeś obok epitetów pod moim nickiem podać mój numer telefonu! Jeśli zagram na cudzym blogu tą samą kartą i obrażę obrażającego, obrażę również gospodarza bloga. Pozostawię po sobie niesmak i będzie mi głupio. Jeśli zignoruję popaprańca, cóż... Jak długo mamy ignorować popaprańców, zwykłych tchórzy, chowających się pod sukienką innych blogersów, dając tym samym zielone światło do nazywania nas wazeliniarzami i po prostu wariatami?

Ten post miał być zadedykowany konkretnym popaprańcom. Jednak wyprzedzając mój manewr, pokasowali swoje wpisy, na których przykładzie chciałam przeprowadzić merytoryczną rąbankę. Może to i lepiej, bo jak emocje opadły, mniej zależy mi na personalnej akcji odwetowej, a bardziej na pokazaniu zjawiska. Popapraństwo bowiem występuje niezwykle często i w różnych zabarwieniach, każdy się z nim zetknął lub zetknie w przyszłości. Może ten wpis pomoże komuś wrażliwemu, zdeprymowanemu niewybrednymi komentarzami na swój temat, nie załamywać się i po prostu robić swoje, a nie usuwać posty , czy całe blogi.

Już wyjaśniam, o co chodzi. Każdy z nas tworzy sobie przestrzeń, aby czuć się lepiej. Niejeden z nas nie ukrywa, że blog to forma „terapii”. Piszemy dla siebie w sposób i w konwencji, która nam odpowiada i którą lubimy najbardziej. Dla „moich” popaprańców nasze (między innymi personalnie mój) blogi to zakłamane, sztuczne, poprawne politycznie twory, gdzie kadzimy sobie nawzajem i uprawiamy wazeliniarstwo. Tak kochani, zostawiając komuś pozytywne wzmocnienie w postaci miłego, ciepłego komentarza, jesteśmy wazeliniarzami. Przy tej okazji informuję wszystkich, że wazelinę przyjmuję w każdych ilościach, a tyle ile przyjmę, tyle oddaję innym. Ja ową wazelinę nazywam pozytywną energią.

A nie przyjdzie wam do głowy, popaprańcy wy jedne, że tak po prostu, po ludzku,  mamy potrzebę pisać do siebie miłe słowa, wklejać ciepłe posty nie dlatego, że wymaga tego konwencja, jaką sobie narzuciliśmy, lecz dlatego, że mamy taką potrzebę i tak, a nie inaczej w danej chwili czujemy?

Myślę, że będziecie zadowoleni, gdyż dziś właśnie odczułam potrzebę zadedykowania wam absolutnie nie miłego i nie słodkiego, odartego z niby-konwencji posta. Czy nadal macie wątpiliwości, że gdy piszę o swoich psach, kwiatkach, szmatkach, są to posty sztuczne i wykreowane na potrzeby mojego wizerunku? Po co?

I co też kryje się za tego typu chęciom dowalania innym zza rogu?

Ten post nie jest sprawą wynikłą z jednej awantury. Od sześciu miesięcy bywam na różnych cudzych blogach i już na wstępie natknęłam się na owych popaprańców, którzy „wypuszczają baloniki” w postaci niewybrednej krytyki nie gospodarzy blogów, tylko ich komentatorów. Jadą po ludziach, którzy zostawiają neutralne komentarze, lub pytają o coś autorów blogów. Popaprańcy nazywają to wyrażaniem własnego zdania. Ciekawe, że jak już ludzi poobrażają, znikają, kasują posty i zasuwają „baloniki puszczać” dalej. Lubię krytyczne komentarze poczytać i na cudzych blogach, lecz na boga, merytoryczne! Nie lubię zaś być krytykowana i obrażana na cudzym blogu. Nie nazywam tego wyrażaniem własnego zdania, ani nawet wkładaniem kija w mrowisko, a pospolitym tchórzostwem. Masz coś do mnie- wyraź to u mnie, albo zniknij.

Nie wchodziłam wcześniej na bloga popaprańców, gdyż po jakości komentarzy uznałam, iż są pisane przez sfrustrowanych gówniarzy. Typowa stylistyka niedojrzałego emocjonalnie młodego człowieka. Jakież było moje zdumienie, gdy okazało się, że to dorośli ludzie, którzy swoją działalnością potencjalnie nawet mogli mnie zainteresować?

Co chcecie tym udowodnić? Że jesteście lepsi od innych? Że wiecie więcej od nich? Że macie większe doświadczenie w swoim stylu życia? Że macie monopol na szczęście, a wszyscy inni szczęśliwych tylko udają? Zazdrościcie szczęścia innym? A może za lepszych uważacie się, gdyż sami siebie nazywacie artystami? Miano artysty nadają ludziom inni. Na to miano trzeba sobie zasłużyć.

Myślę sobie, ciekawe w takim razie, jaką jazdę proponują na blogu swoim czytelnikom i komentatorom, skoro miłe blogi po prostu ich brzydzą. Macie pojęcie? Wchodzę i oczom nie wierzę! Odbywa się tam bowiem słodkie popierdywanie zarówno ze strony autorów, jak i w komentarzach. To jest szczyt hipokryzji- obrażać innych, zarzucać komuś sztuczne konwenanse obliczone na efekt, a samemu kadzić i popierdywać słodko, prowadząc zwykłą reklamową, obliczoną na komercję stronę.

Szanowny Popaprańcu! Jeśli uważasz mnie za osobę niezrównoważoną i mającą problem- napisz to w komentarzu pod moim postem. Jeśli uważasz, że jestem wazeliniarą, nie chcę tego czytać u kogoś na blogu, lecz u siebie, abym mogła do owej wazeliny odpowiednio się ustosunkować.

Chłop mówi, że też chciałby się w tym poście wyrazić. Uwaga, tu mówi Chłop:

„-Spieprzaj dziadu, lamy czochrać!

Pozdrawiam

Chłop”

Wariatka z problemami ceni

takich artystów, jak Marilyn Manson

On też zawsze idzie pod prąd,

Wrzeszczy głośno o tym,

Czego inni nie zauważają

Na co zamykają uszy

I oczy

Przeciw całemu światu

Z tysiącem łatek

Przyprawionych przez hipokrytów

Dziś pomaga mi wyrazić siebie

Po prostu: fuck you!