Jak Chłop rogaciznę ujarzmiał.

Mam wrażenie, że jeden z naszych sąsiadów nie zorientował się jeszcze, że czasy neolitu, gdy wypasało się bydło i nierogaciznę w systemie półdzikim, (czyli gdzie popadnie, byle nie u siebie przed domem) odeszły dawno w niebyt. Jadąc ostatnio na zakupy ujrzałam znów jego krowy radośnie wciągające jabłka w sąsiadującym z naszym sadzie. Pierwsze, o czym pomyślałam, to czy zamknęliśmy bramę wiazdową na posesję. Przypomniała mi się bowiem taka oto historia, która miała miejsce dokładnie w dniu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej.

Była późna noc dnia 1 maja 2004 roku. Kilka dni wcześniej urodziły się nam szczenięta od Triss. Działaliśmy więc w trybie awaryjnym, praktycznie nie śpiąc, nie jedząc, nie sprzątając. W zasadzie  nic nie robiąc, prócz spełniania obowiązku doglądania i opieki nad malcami i suczką.

Wszystkich nie znających realiów związanych z hodowlą informuję w tym miejscu, że NIE! Prowadząc hodowlę NIE MOŻNA pozostawić naturze ani samodzielnych urodzin, ani samodzielnego wychowania szczeniąt. Na pewno nie omieszkam poświęcić kiedyś trochę miejsca temu tematowi. Powróćmy jednak do naszej opowieści.

Zazwyczaj w pierwszych trzech tygodniach odchowu zamykamy agroturystykę na cztery spusty, lecz tym razem skusiła mnie prośba o rezerwację na długi weekend kompletu gości. Kasa piechotą nie chodzi, a na karmiącą suczkę i maluchy wydatki są spore. W wyniku tego owego dnia przyjechało do nas siedmioro gości aż czterema samochodami.

Po kilku kompletnie nieprzespanych nocach zaczęłam się wreszcie organizować. W perspektywie miałam pierwszą okazję przespać 8 godzin jednym ciągiem. Potrzebowałam snu, gdyż totalnie nieprzytomna, sama nie wiedziałam co robię. Groziło mi, że lada moment zamiast podłączyć szczenięta do cyców Triss, podłączę Triss do Jaskra (nie pytajcie, do czego), lub siebie samą pod szczeniaczki (tym bardziej nie pytajcie). Owego późnego wieczora Chłop wziął całonocny dyżur nad maluchami i zamknął się z całym psim towarzystwem w drugiej sypialni.

O 2.00 w nocy, będącego w lekkim półśnie Chłopa, przebudził złowrogi warkot Triss. Chwilę potem z podwórka zaczęły dochodzić jakieś niepokojące dźwięki-jakby stękania, pomruki. Zanim dokonał identyfikacji, co też mogło zakłócić jego spokój, usłyszał odgłos przewracanego metalowego grila. A trzeba Wam wiedzieć, że nasi goście do późna siedzieli przy grilu i piwku, a może i przy wódzi. I chwała im za to. Stracili wiele, ale nie jestem pewna, czy chcieliby zostac świadkami późniejszych wydarzeń.

Słysząc odgłosy demolki, Chłop zerwał się na równe nogi, gdyż przypomniał sobie słowa sąsiadki. Wiejskie lumpy, niejakie Mamuny, zamieszkujące przeciwległy skrawek wsi, ostatnio bardziej intensywnie niż zwykle, wyszły na żer, gdyż zabrakło im funduszy i nie mieli co do kieliszka włożyć. Sąsiadom ginęły drobne sprzęty, zostawione przed domem, które dziwnym trafem odnajdywały się w najbliższym skupie złomu. Chłop zerwał się więc z łóżka z mocnym postanowieniem nakopania Mamunom do dupy.

-ŚPISZ???- o 2.10 w nocy z objęć Morfeusza wyrwało mnie głupie pytanie Chłopa. Morfeusz, to nie jeden z turystów, ale metafora głębokiego i błogiego snu.

Cholera, a co mam robić o tej porze po kilku nieprzesapnych nocach?.-zapytałabym w normalnych warunkach. W trybie awaryjnym działam inaczej.

-Jezus Maria, co się stało???- dlaczego ja zawsze najpierw wpadam w panikę, a potem dociekam przyczyn? Wiedziałam jednak, że bez powodu Chłop nie zrywałby mnie z łóżka.

-Coś się stało szczenietom?

-Nie, spokojnie, z maluchami wszystko w porządku. Tylko wiesz, jest jeden mały problem. Muszę usunąć zwierzęta. Wstań i posiedź jakiś czas przy Triss.

-Jakie zwierzęta? –nie wiem, czy moje pytania miały jakiś sens, gdyż i tak nic do mnie nie docierało. Upewniwszy się, że z maluchami wszystko jest w porządku, na powrót wyłączyłam szare komórki.

-sama zobaczysz-dostałam enigmatyczną odpowiedź. Nawet nie zastanowiłam się, czemu Chłop ma jednocześnie skonsternowaną, jak i rozbawioną minę. Przemknęła mi jeszcze przez myśl wizja przebiegającego po głowach gości stada myszy (wstydliwy problem w starych drewnianych domach), ale miałam to gdzieś. Zmiętoliwszy brzydkie słowo w ustach, zakutałam się w szlafrok i podążyłam do drugiej sypialni. Pacnęłam na wersalkę i zaczęłam chyba się przebudzać. Usłyszałam,jak Chłop wychodzi na zewnątrz. O kurdę, sarny nam wlazły na posesję-pomyślałam. Przypomniało mi się, że nie zamknęliśmy wjazdu na podwórko, gdyż czwarte auto nie zmieściło się i kierowca ustawił je w świetle bramy.

-No won! Nastąp się! Ale już! O żesz ty kurwo jedna...- usłyszałam z podwórka.

W sekundę oprzytomniałam. Jezus Maria! Co on wyprawia? Przecież pod nami śpią goście! Co oni sobie o nas pomyślą? Bojąc się opuścić pokój, gdyż pobudzona sytuacją i tak z natury nadpobudliwa Triss, mogłaby zadeptać szczenięta, otwarłam okno z zamiarem ustawienia Chłopa do pionu. Głos jednak uwiązł mi w gardle.

Na podwórku, tuż obok winogron, pod samymi oknami gości, pięknie oświetlone lampą, lawirując pomiędzy samochodami i świeżo posadzoną jodłą koreańską, beztrosko pasły się na majowej trawce dwie dorodne krowy. I nie jest to metafora dużej sarny. Były to bowiem najprawdziwsze krowy rasy czerwonej, unijne, zakolczykowane. Ten ostatni fakt zdumiał mnie najbardziej. No proszę, pierwszy dzień w Unii, a nasi rolnicy nadążyli.

Unijne czy nie, zaistniała nagła potrzeba wyprowadzenia bydląt z posesji, zanim goście się pobudzą i bóg jeden wie, jak zareagują. W końcu któraś otrze się o jakieś auto, włączy alarm i będzie zadyma.

Łatwo powiedzieć, trudniej wykonać. Bramę wjazdową tarasował czwarty samochód. Jak te bydlęta przecisnęły się pomiędzy nim, a wrotami, ciężko dociec. Wlazły jednak, to i wyjść muszą. Wydając przez okno zduszone szepty i jęki, ze zgrozą obserwowałam poczynania Chłopa.

Rogacizna niestety jest okropnie tępa albo rżnie głupa. Łagodna persfazja wywołała skutek odwrotny. Gdy Chłop machając koszulą, jak nie przymierzając torreador na byka, naganiał je w kierunku wyjścia, krowy jakimś cudem znajdowały się na przeciwległym końcu podwórka, tuż przy skaniaczku, gdzie trawa jest najbardziej soczysta.

Nieco spocony i zdziwiony, że goście się jeszcze nie pobudzili, Chłop pomyślał chwilę i postanowił wykorzystać całą swoją wiedzę zaczerpniętą z westernów. Wyciągnął ze stodoły długą linę i lasso zarzucił na rogaty łeb. Następnie wydając lekkie wulgarne okrzyki, mój kowboj przelawirował pomiędzy podłączonymi pod alarmy autami i wyprowadził jedno bydlę za bramę. Jako, że rogacizna to zwierzęta stadne, drugie posłusznie pomaszerowało za nimi.

Dobrze, że nie ryczały.

Dobrze, że to nie były byki

Dobrze, że nie nasrały.

Od tamtej pory zawsze pilnujemy, aby brama wjazdowa nie pozostała otwarta dłużej, jak na 10 minut. Być może jednak nie wiemy, co tracimy. Gdy śpimy wioska zaczyna żyć. Nie tylko dotyczy to rodziny Mamunów i rzeczonych krów sąsiada. Może nocą drogą na Zaporę galopują pod naszymi oknami strusie Holendra Andreasa?

Na stronie internetowej napisałam, że nie można u nas zobaczyć zwierząt gospodarskich. Jakże się myliłam!

I pomyśleć, że niektórzy uważają, że na wsi jest nudno.