Scenki przedporodowe.

Oczekiwanie na poród suki to jakiś koszmar. Po wizycie na USG, kiedy weterynarz zapytał, kiedy przewidujemy poród, wypaliłam niewiele myśląc i nie bardzo wiedząc czemu: 4 lipca. Powróciwszy do domu dokonałam skrzętnych obliczeń i wyszło mi, że istotnie, jest to dosyć optymalna data, jak najbardziej prawdopodobna. Podnieciłam się zatem, że doznałam olśnienia, że narodziła się nowa Pytia Delficka, nic tylko posadzić na trójnogu i okadzać wonnym zielem. Kiedy 4 lipca, czyli wczoraj, suczka radośnie zgłosiła się rankiem na śniadanie, mój entuzjazm sklęsł. Kolejny bowiem raz okazało się, że jestem beznadziejna w te klocki. Ani razu nie udało mi się jeszcze wytypować daty porodu. Zawsze mylę się o te dwie, trzy doby.

Zatem nadal czekamy na rozwiązanie.

Istnieje teoria, że jeśli głaszcze się szczczenną sukę po brzuchu i grzbiecie, wytwarza się hormon- oksytocyna, który w organizmie odpowiedzialny jest za wyciszenie, spokój i przy okazji powoduje skurcze macicy. Z tego względu nie należy za bardzo głaskać, czesać po grzbiecie suki w ostatnim trymestrze ciąży, kiedy może nastapić przedwczesny poród w takim wypadku zakończony poronieniem. W okolicach porodu, szczególnie, kiedy czekanie się przedłuża, jest to natomiast wskazane.

Głaszczę zatem Mantrę po brzuchu, głaszczę i patrzę, czy ma jakieś małe skurcze. Widzę, jak się rozluźnia, jak jej dobrze. Gdy na chwilkę przestaję, suczka podnosi głowę: „rób tak mi jeszcze”. Głaszczę i głaszczę, spokojnie, delikatnie, miarowo... 

Dostaję skurczy- lecę do kibla.

Chłop zmienia mnie w głaskaniu Mantry po brzuszku. Przykłada ręce.

-Ruszają się.

-To je policz.

Chodzę z kąta w kąt, nie mogę znaleźć sobie miejsca.

-Kiedy ona wreszcie zacznie się zbierać do szczenienia?- rzucam w przestrzeń.

-Zapytaj ją- odpowiada Chłop.

-Przecież miała się wyszczenić 4 lipca!

-Powiedz jej to.

Na 24 godziny przed porodem szczennej suce spada temperatura poniżej 38 st (normalna temperatura ciała psa tej wielkości to 38,5). Z tego względu wskazane jest mierzenie trzy razy dziennie owej temperatury, aby uchwycić moment spadku. Mierzyliśmy, ale nam się znudziło. Dziś się Chłopu przypomniało, mnie jakoś nie bardzo.

-Trzeba ją zmierzyć- mówi Chłop

-Jak zmierzyć?- nie dociera do mnie sens wypodziedzi.

-No, normalnie, zmierzyć.

-W obwodzie?- pytam.

Zmierzyliśmy jednak temperaturę, nie obwód. O 12.00 miała 37,7 st. Temperatura widocznie spadła, poród tuż tuż, ale nie mamy porównania. Nie wiemy, od kiedy temperatura jest niższa, bo wczoraj jakoś nie przyszło nam do głowy dokonać pomiaru.

Siedzimy przy kawie w sypialni, Mantra została w gabinecie, niech się nie rozprasza. Siedzi tam, gdzie urodzi i odchowa maluchy, jest odseparowana od reszty psiaków. Co chwilka do niej zaglądam.

-Byłaś u niej?- pyta Chłop.

-Byłam.

-I co, wszystko w porządku?

-Tak.

-Była sama?

-Sama- odpowiadam patrząc na Chłopa podejrzliwie.

-A nie było przypadkiem razem z nią takich małych pełzaczków?

Jako, że temperatura ciała suczki wskazuje, że poród może nastąpić w każdej chwili, siedzimy murem w domu. Dzwoni telefon.

-Muszę na chwilę wyjechać do miasta- mówi Chłop.

-O nie, po co?- niepokoję się, gdyż Chłop jest w domu głównym akuszerem, tylko on opanował wyciąganie utkniętych w drogach rodnych szczeniąt.

Powód jego chwilowego wyjazdu wydaje mi się błahy. Dla Chłopa ma jednak jakieś tajemnicze znaczenie strategiczne.

-Nie jedź proszę, ta sprawa może poczekać ze trzy dni.

Już oczami wyobraźni widzę, jak coś idzie nie tak, Chłop nie dojeżdża do domu, sama odbieram poród, która to czynność absolutnie mnie przerasta. Kto mnie zna wie, że na widok krwi mdleję. Taki defekt mózgu, nic na to nie poradzę, to silniejsze ode mnie.

-To tylko parę minut, za pół godziny będę z powrotem.

Owszem, w ciągu pół godziny raczej suczka nie urodzi. Nawet jak zacznie, to na pierwszego malucha długo się czeka. Ona nawet nie ma skurczów. Wyobraźnia podpowiada mi jednak koszmarne scenariusze.

-Nie jedź- już nie proszę, ja się domagam.

-Zaraz będę z powrotem.

-Nie jedź- wrzeszczę za Chłopem i gestem Reytana rozkrzyżowawszy ręce rzucam się na schody, rozdzieram koszulę, krzyczę:

-NIE JEDŹ!

Za późno. Pojechał.

Mija godzina, dzwoni telefon.

-Wszystko w porządku?- pyta Chłop.

-Tak- odpowiadam oczekując, że dzwoni poinformować mnie, że rusza do domu i zaraz będzie z nami.

-Bo wiesz, samochód się zepsuł w mieście.

-Ja pierdolę, co ty mówisz???- tu pada wiele nie nadających się do publikacji środków artystycznego wyrazu- Mówiłam ci NIE JEDŹ!!!

Moje koszmarne wizje powoli stają się prawdą, widzę wyraźniej oczami wyobraźni, jak sama odbieram poród.

-Kolega mnie ściągnie, tylko to jeszcze potrwa, bo on ma rozkręcone auto.

Tu znów z mojej strony padają WYRAZY.

Odkładam słuchawkę. Zastanawiam się, czy zabiję Chłopa, jak dotrze do domu, czy poczekam, aż odbierze poród i wtedy go zabiję, albo co najmniej wykastruję. Obmyślam, w jakiej formie zrobię piekło Chłopu, kiedy dotrze do domu. Na razie jednak nie dociera. Czekam. Po godzinie nerwy moje muszą znaleźć ujście. Dzwonię. Chłop odbiera.

-Jeśli suka zacznie rodzić, a ciebie tu nie będzie, to nie chciałabym być w twojej skórze, jak wrócisz do domu- mówię złowieszczo.

-Za 15 minut jestem.

Odkładam słuchawkę, obiecuję sobie, że jak tylko się pojawi w drzwiach, zrobię mu z dupy jesień średniowiecza.

Chłop wraca do domu. Przytulam się.

-Jak dobrze, że jesteś.

I wybucham płaczem.

Moment porodu się zbliża, mamy popsute auto. Mimo intensywnych poszukiwań, Chłop nie znalazł przyczyny awarii. Strach pomyśleć, co zrobimy, gdyby zaszła potrzeba pojechania do weterynarza na interwencję, cesarkę, czy jakąkolwiek pomoc przy szczenieniu, co nigdy do tej pory nie miało miejsca. Mam nadzieję, że wyczerpaliśmy limit pecha i teraz wszystko pójdzie, jak po maśle.

info z 21.40- Chłop znalazł przyczynę awarii, ale nie mamy tej części w domu na zapas i jakoś w sprzedaży internetowej też nie za bardzo jest wybór. Zatem stoimy.