Polski urząd, czyli orka po ugorze tępą drewnianą sochą.

Październik zleciał nie wiadomo kiedy. Była cały czas piękna pogoda, zatem głównie pracowaliśmy poza domem robiąc porządki w różnych kątach gospodarstwa. Efekt? Posprzątany strych i przystrychowe zakamarki, a jest ich bez liku. Posprzątana stajnia i składzik, który kiedyś był letnim kojczykiem dla szczeniąt. Kojczyk z ciężkim sercem został zlikwidowany. Relacja tutaj. Nie ma co przeżywać i rozdrapywać ran. Musimy iść do przodu, nie oglądać się za siebie. Życie napisało nam inny scenariusz, niż sobie założyliśmy, ale go zaakceptowaliśmy.

W międzyczasie zakończyliśmy remont sali muzeum i pojechaliśmy do Wrocławia do Urzędu Marszałkowskiego, aby złożyć dokumenty do rozliczenia remontu. W Urzędzie przeżyliśmy przykre rozczarowanie, bo gdzieś zniknęły stoliki dla ludzi. Zarówno my, jak i inni petenci, mieliśmy ze sobą masę dokumentów- faktury, zaświadczenia, etc., które musiały być przez urzędnika podbite i skopiowane. Gdzieś wszyscy musieli się z tym bajzlem rozłożyć. Stolik i przynajmniej 2 fotele zawsze do tej pory stały na korytarzu, tym razem ich nie było. Jedna z urzędniczek, widząc nasze zadziwienie graniczące z oburzeniem szepnęła, że to dlatego, że przygotowują się do kontroli. Co na boga wspólnego ma kontrola ze stolikami na korytarzu, czy ktoś to rozumie?! Raz przy podpisywaniu umowy, zdarzyło się nam, że urzędnik zaprosił nas do swojego gabinetu w celu dopełnienia formalności. Tym razem tego nie zrobił, w efekcie czego dopadłszy jedynego wolnego krzesła w sekretariacie, umościłam się w kącie, a wszystkie formalności załatwiane były na kolanach. Żeby tego było mało… 

Urzędniczka, która została przydzielona nam do przybijania pieczątek „przedstawiono do refundacji” oraz do kserowania faktur i dokumentów, w środku roboty została odwołana do dyrektora. Sprawę przejął młody człowiek, który owszem, przeprosił nas za zamieszanie i był bardzo miły, ale ten bajzel i chaos panujący tego dnia w Urzędzie Marszałkowskim (a było to 7 października) nieuchronnie zapowiadał przyszłe kłopoty. Do tego wszystkiego, przy kopiowaniu faktur, popsuło się ksero, zatem zarówno urzędniczka, jak i następny człowiek, znikali z naszymi dokumentami na czas dłuższy. To cud boski i łaska niebios, że nie pogubili oryginałów faktur i dokumentów, które byłyby nie do odtworzenia.

Spędziliśmy w urzędzie prawie dwie godziny, wyszłam półprzytomna tym bardziej, że Chłop zażyczył sobie, by z Krzyków na wybrzeże Słowackiego iść na piechotę. I ganialiśmy po tym Wrocławiu w tę i we w tę. Przy okazji odebrałam sobie wreszcie świadectwo ukończenia studiów podyplomowych w dziekanacie na Szewskiej. Lubię chodzić, wędrówki nie są mi obce, ale niekoniecznie po mieście wdychając spaliny.

Trzy tygodnie później przeżyłam załamanie, ponieważ zostaliśmy wezwani do uzupełnień. Osoba, która prowadzi nasze rozliczenie, młodziutkie dziewczę, jak się później okazało, zatem chyba nadgorliwe, lub bojące się popełnić jakiś błąd, wysmarowało nam poprawek na 3 strony A4. Oczywiście, okazało się, że poginęły, lub nie zostały skopiowane niektóre faktury i polecenia przelewów. Jeden dokument nie miał też pieczątki. Nie mam poczucia humoru, jeśli chodzi o urzędników, zatem nie rozbawiło mnie, ale porządnie wkurwiło zadane na piśmie pytanie, dlaczego jeden ze skopiowanych dokumentów nie posiada pieczątki „przedstawiono do refundacji”? To nas się o to pyta?! Czy to my mieliśmy w ręku pieczątkę i tłukliśmy nią w papiery?

Bogu dzięki wpadliśmy na pomysł, jeszcze przed złożeniem wniosku o rozliczenie, aby zrobić aneks do umowy o zmiany w zestawieniu rzeczowo-finansowym. To wtedy musiałam się tłumaczyć, dlaczego deski podłogowe, które zadeklarowałam we wniosku, na fakturze mam jako listwy strugane. Teraz, daję słowo, nie wybrnęlibyśmy z tego. Mimo, że zestawienie rzeczowo-finansowe było zgodne z aneksem do wniosku (a aneks został zatwierdzony) poproszono nas o wyjaśnienie niezgodności jednej pozycji z ofertą, na podstawie której półtora roku wcześniej opracowywaliśmy zestawienie rzeczowo-finansowe.

-O co chodzi?- myślał Chłop i drapał się przy tym intensywnie po czółku– Przecież tutaj mamy uchwyt do przewodów i tutaj mamy uchwyt do przewodów. Acha-Chłop doznał olśnienia- Bo my tutaj mamy uchwyt do przewodów PŁASKICH. I musimy to wyjaśnić.

-O Jezusie- zajęczałam cichutko. –Czy w urzędach siedzą ludzie, czy automaty? Czy nie ma czegoś takiego, jak czynnik ludzki, humanistyczny, humanitarny…

-Czekaj, w tej rubryczce to mamy totalny hardkor. I słowo daję, nie wiem, jak z tego wybrniemy.

We wniosku, w wersji pierwotnej mieliśmy w rubryczce napisane „pręty do zrobienia krat w oknach”. Jak już robiliśmy aneks, to postanowiliśmy pozmieniać i powyjaśniać wszystkie nazwy, które widniały na fakturach, a które odbiegały od nazw w zestawieniu rzeczowo-finansowym. Napisaliśmy zatem w odpowiedniej rubryczce, jak stało na fakturze „pręt żebrowany”. Urzędnik, który przygotowywał aneks do umowy, zgubił gdzieś po drodze dwie literki, źle przepisał i zrobił nam z tego „pręt żebrowy”. Jako ludzie normalni i zdrowi na umyśle (choć nie zawsze mam takie wrażenie, szczególnie po wizytach w urzędach) potraktowaliśmy to jako nic nieznaczącą literówkę. W naszym wniosku o płatność znalazła się pozycja o prawidłowej nazwie, zgodnej z fakturą „pręt żebrowany”. I wyobraźcie sobie nasze zdumienie, kiedy dostaliśmy polecenie nie wyjaśnienia rozbieżności (chociaż i tak byłoby to chore), ale nakaz zmiany 'pręta żebrowanego" na "pręt żebrowy", żeby zgadzało się z błędnie wypełnioną rubryczką w aneksie. I znaleźliśmy się w czarnej dupie. Nie możemy ignorować polecenia urzędnika, od którego zależy nasz wniosek o dofinansowanie. Jeśli zaś zmienimy poprawny pręt żebrowany na błędny żebrowy, to będzie z kolei brak zgodności z fakturą.  Kurwa…

Zmieniliśmy, tak jak nam przykazano, a pół dnia zajęło mi napisanie wyjaśnienia, bo przecież następnym krokiem, który starałam się wyprzedzić, byłoby wezwanie do wyjaśnienia, dlaczego na fakturze jest pręt żebrowany, a we wniosku żebrowy. Nie wiem, czy z tego nie wynikną jakieś kłopoty.

Jeśli myślicie, że to szczyt urzędniczego matrixa, to mam jeszcze lepszy przykład.

Po niefortunnej "współpracy" z panią Olgą, o której w niewybredny sposób napisałam tutaj, a która po mojej publikacji stała się gwiazdą Internetu i jak sądzę całego Dolnośląskiego Urzędu Marszałkowskiego, zostaliśmy najwyraźniej zakwalifikowani, jako trudni petenci. Zostaliśmy przydzieleni do pana Pawła, do którego nie mieliśmy żadnych zastrzeżeń, ponieważ był kompetentny, potrafił nam udzielić natychmiastowej mailowej odpowiedzi (nawet w 15 minut) na nurtujący nas problem i naprawdę mieliśmy w nim oparcie. Czuliśmy się bezpiecznie, ponieważ zachowaliśmy całą korespondencję w razie, gdyby wpakował nas na manowce. A tego baliśmy się najbardziej, bo jak to rzekła pewna osoba z LGD, kiedy nasza sprawa oparła się prawie o Sąd Administracyjny- Oni będą się mścić. Owo mszenie się miało dotyczyć nie tylko nas, bo pewnie by jej to wisiało, ale roztaczać się miało na całe LGD. Pan Paweł miał jedną tylko wadę- wiedział o obowiązujących przepisach i paragrafach dotyczących wniosków więcej, niż pozostali urzędnicy. Z tego powodu wróżę mu zacną karierę, gdyż ani chybi szybko wskoczy na fotel swojego szefa, a może i karierę w wielkiej polityce zrobi, czego mu z całego serca życzymy, bo się chłopak marnuje przybijając pieczątki. W większości wypadków owa nadzwyczajna wiedza byłaby oczywiście zaletą, gdyby nie to, że czasem była sprzeczna z tym, co stało w podpisanej przez nas umowie. Przy sprawie dotyczącej aneksu o zmianę w zestawieniu rzeczowo-finansowym znaleźliśmy się w rzeczywistości równoległej rodem z Harrego Pottera i jego peronu dziewięć i trzy czwarte.

W umowie jeden z paragrafów oznajmiał, że wniosek o aneks do zestawienia rzeczowo-finansowego można złożyć najpóźniej w dniu złożenia wniosku o płatność. Podczas ustalania strategii, jak pogodzić wszystkie konieczne sprawy, aby nie jeździć co kilka dni do Wrocławia (to w końcu w obie strony 300 km!) postanowiliśmy, że aż takiego numeru z aneksem nie zrobimy, żeby przynosić go w ostatniej chwili, ale tak go napiszemy i wyślemy, żeby w tym samym dniu podpisać zatwierdzony aneks oraz złożyć wniosek o płatność. Aby mieć pewność, że dobrze myślimy, skontaktowaliśmy się w tej sprawie z panem Pawłem, który nam orzekł, że nie możemy tak zrobić, ponieważ pomiędzy podpisaniem aneksu do wniosku, a złożeniem wniosku o rozliczenie musi upłynąć minimum 5 dni. Jak to możliwe? Przecież nic takiego nie stoi w umowie z Urzędem Marszałkowskim!

Napisaliśmy wniosek, wysłaliśmy pocztą, a wiedząc, że urząd ma 3 tygodnie na rozpatrzenie wniosku, poprosiliśmy pana Pawła, aby się nie spieszyli i nas nie wzywali zbyt szybko, bo sobie wyjedziemy na 10 dni. A co, jesteśmy już po remoncie, mamy prawo sobie odpocząć. Złożenie wniosku o aneks automatycznie przedłuża termin złożenia wniosku o płatność. Jakież było nasze zdumienie, kiedy po powrocie z Woli, 22 września, zastaliśmy... Wezwanie do stawienia się z wnioskiem o płatność (?!) Zadziwieni zadzwoniliśmy do urzędniczki, która podpisała się pod wezwaniem. Oznajmiła nam, że w takim razie mamy przyjechać i w tym samym dniu podpisać aneks i złożyć wniosek o płatność. To zamierzaliśmy właśnie zrobić, ale zbaraniałam, bo jak się ta informacja miała do zalecenia pana Pawła o konieczności pięciodniowej przerwy pomiędzy jedną czynnością, a drugą? Zaniepokojona całą sytuacją, napisałam, o co tu chodzi? Wysłaliśmy wniosek o aneks, a oni nas wzywają do złożenia wniosku o płatność, jakby tego aneksu nie dostali. I dlaczego jeden urzędnik mówi nam jedno, a drugi zupełnie coś innego? Pan Paweł wytłumaczył to po swojemu:

Podczas kontroli Europejskiego Trybunału Obrachunkowego (ETO), zarzucono nam, że podpisujemy Aneksy i przyjmujemy wnioski o płatność tego samego dnia. A skąd Beneficjent może wiedzieć, że wszystkie jego prośby zostaną zaakceptowane. W związku z tym pomiędzy podpisaniem aneksu a złożeniem wniosku o płatność powinna być minimum kilkudniowa przerwa potrzebna na przygotowanie tegoż wniosku. Stąd te 5 dni przerwy, które staramy się zachować i w taki sposób instruuję Beneficjentów. Jeśli chcecie państwo złożyć wniosek o płatność tego samego w którym podpiszecie Aneks to proszę kontaktować się z  Działem Autoryzacji Płatności, ponieważ to oni przyjmują i rozliczają wnioski. Nie macie państwo czym się niepokoić ponieważ dopełniliście na ten moment wszelkich formalności. Wniosek o Aneks wpłynął przed 10 września wkrótce będzie gotowy do podpisania. Nowy termin złożenia wniosku o płatność to 1-10.10.2013 ponieważ wnioski o płatność w ramach Małych Projektów składa się tylko między 1 a 10 dniem każdego miesiąca.

Co mnie obchodzi jakieś ETO?! Mnie interesuje jedynie to, co mam w umowie z urzędem! Nie tylko, według umowy, mogę podpisać aneks tego samego dnia, co złożyć wniosek o rozliczenie, ale mogę ten aneks dopiero złożyć! Napisałam, że jeśli uda się wyznaczyć dla nas termin podpisania aneksu pomiędzy 1-10 października, to będziemy się starać załatwić obie te sprawy w jednym dniu. Nie mając jednak pewności co do tego, jak sprawy dalej się potoczą, czekaliśmy na wezwanie do podpisania aneksu. Doczekaliśmy się  maila 3 października, jednak formalnie to nie drogą e-mailową takie rzeczy się załatwia, ale pocztą tradycyjną za potwierdzeniem odbioru. 3 października wypadał we czwartek, w piątek poczta nie dostarczyła listu. Z e-maila wiedzieliśmy, że dostaliśmy wezwanie do stawienia się w Urzędzie Marszałkowskim na 7 października, w poniedziałek. W piątek po południu jasne stało się, że pocztą dostaniemy to wezwanie najwcześniej właśnie w rzeczony poniedziałek. Biorąc pod uwagę logikę urzędnika: A skąd Beneficjent może wiedzieć, że termin został wyznaczony w dniu, w którym dotrze do niego zawiadomienie? 

Była jeszcze jedna śmieszna sprawa. W tym samym piśmie, które wzywało nas do podpisania aneksu 7-go października, wyraźnie napisano, że obowiązuje nas złożenie wniosku o płatność do dnia 10-go października. I właśnie wtedy poczułam się jakbym znalazła się poza czasem. Mamy podpisać aneks 7-go, a wniosek o płatność złożyć 10-go.  Jednocześnie musimy zachować minimum 5 dni przerwy pomiędzy jedną czynnością, a drugą (tego nie było napisane w piśmie, to była informacja od pana Pawła). Pomiędzy 7-mym, a 10-tym jest 3 dni przerwy. W dodatku to wszystko mamy wykonać na podstawie pisma, które formalnie do nas nie miało prawa dotrzeć, bo urząd wysłał go za późno. 

I co byście powiedzieli będąc na naszym miejscu? Jakich doniosłych słów można użyć w tym wypadku, stykając się z urzędniczym pojmowaniem czasoprzestrzeni? Ja rzekłam oto, co następuje:
-Ja pierdolę!!!

Pojechaliśmy owego 7-go października, załatwiliśmy obie sprawy w jednym dniu, w tym w którym panował chaos przed kontrolą. Pan Paweł zapytał, czy ustaliliśmy z działem płatności sprawę rozliczenia, ja go zapytałam, jak sobie wyobraża dopełnienie warunku 5 dniowej przerwy, skoro mamy 7-go października, a wniosek o płatność musimy złożyć do 10-go? Pan Paweł nie orzekł nic, zaprezentował kamienną twarz pokerzysty, wzruszył ramionami i odwrócił się na pięcie nie żegnając się nawet z nami, a był to już nasz ostatni kontakt.

Szukam odpowiedniej puenty do tego wszystkiego, ale coś nie mogę jej odnaleźć. W zetknięciu z urzędniczymi absurdami tracę całe swoje poczucie humoru. A właśnie zabieram się za realizację drugiego wniosku, tego, dzięki któremu wcześniej przeżyłam muzealny matrix opisany w tym miejscu.

Obecnie czekamy, albo na drugie wezwanie do poprawek, albo na kontrolę, albo na zatwierdzenie płatności, albo na to, że się przecież będą mścić! :-)