Certyfikat jakości dla mojej firmy.

Telemarketing jest plagą naszych czasów, ale skoro od lat ten proceder trwa, to znaczy że ma się dobrze. Cóż, prowadzę taką działalność, że moje dane muszą być upublicznione w Internecie. Z tego powodu liczę się z różnymi skutkami ubocznymi. Nie ma zatem tygodnia, żebym nie miała minimum 3 telefonów z bzdurnymi propozycjami dotyczącymi przede wszystkim przebadania mnie od stóp do głów, od zewnątrz i od środka na jakimś niby super nowoczesnym sprzęcie.

Pół biedy, jak indywiduum z drugiej strony druta/fali chce mi coś sprzedać, towar lub usługę. Czasem nawet jest to zabawne, jak w przypadku historyjki, kiedy zadzwonił do mnie DuchLata. Nigdy nie korzystam z żadnej propozycji kupna czegokolwiek tą drogą, jednak rozumiem, że są ludzie, którzy z tego właśnie źródła czerpią informacje o niezbędnym w swoim domu produkcie lub usłudze. Rozumiem to, nie czepiam się, pogodziłam się z tym faktem, choć uważam, że mimo wszystko powinnam mieć możliwość nie zgadzania się na tego typu telefony. Świata jednak nie zmienię, nie zamierzam się przejmować takimi rzeczami, bo nie mam na to wpływu.

Jak wspomniałam, czasem jest zabawnie:

-Czy jest pani zadowolona z wysokości swojego abonamentu?- zapytał mnie przez słuchawkę miły młody męski głos dzwoniący z polecenia firmy telekomunikacyjnej.

-Tak, jestem bardzo zadowolona- odparłam rozbawiona, bo akurat byłam w dobrym humorze, spowodowanym nie ilością alkoholu, a jedynie dobrym towarzystwem –wyjaśniam tak na wszelki wypadek :-)

Yyyy…- zabrzęczało coś po drugiej stronie.

No tak, tego scenariusza nie przerobili z kolegą, bo przecież każdy jest niezadowolony z wysokości abonamentu. Choćby ten abonament był w wysokości 5 zł, też będzie to powód do niezadowolenia. A czemu? Bo po prostu jest, a my chcielibyśmy mieć wszystko za darmo. Cóż, tak nas natura stworzyła i to jest wykorzystywanie przeciwko nam.

Dalsza rozmowa była niemal standardowa. Miły młody człowiek usiłował mi jednak podnieść abonament dodając do oferty jakieś pierdoły, które nie były mi potrzebne. Bardzo długo trwało udowadnianie mi, że ta oferta jest mi potrzebna, na co równie długo odpowiadałam, że skąd on może na boga wiedzieć, co zwykłam byłam uważać za niezbędne i co mnie do życia potrzebne jest? Im bardziej brnął w temat, tym częściej przechodziłam na składnię łacińską (czasownik na końcu zdania) i czas zaprzeszły (zwykłam byłam), co u mnie oznacza, że jestem bliska furii i lada moment zacznę krzyczeć, a rozmówcę wybija z tematu. 

Durna rozmowa, niczym dziada z obrazem, skończyła się tym, że w akcie desperacji chłoptaś stwierdził, że nie mogę odrzucić tej oferty, że jest to oferta obowiązkowa dla każdego klienta, na co rzekłam, że w takim razie proszę mi przygotować i przesłać kurierem dokument rozwiązujący naszą umowę z firmą świadczącą usługę. W tym momencie włączył się Wielki Brat i rozmowa została przerwana. Koleś się po prostu zagalopował, ja oczywiście rozwiązania umowy nie dostałam (na czym mi tak naprawdę wcale nie zależało) i o dziwo mogłam pozostać przy starej ofercie.

Lepszy numer zrobił Chłop babie usiłującej wcisnąć mu książkę, która (książka, nie baba) miała w tytule wybitne osoby, kluczowe w dziejach świata. Ważne jest tu słowo „wybitne”.

-Przygotowaliśmy dla pana książkę o wybitnych osobach, które miały wpływ na losy naszego świata. Oczywiście znajdzie pan w niej życiorys naszego papieża Jana Pawła II…- tu nastąpiło streszczenie życiorysu naszego papieża Jana Pawła II, bo przecież na Wojtyle można zbić największy kapitał w poszukiwaniu głupków. A o głupków akurat w tym kraju trudno nie jest.

Zobaczyłam radosny wyraz na pysku Chłopa i szelmowski błysk w jego oku.

-A jest tam może rozdział na temat Adolfa Hitlera?- zapytał Chłop natchnionym głosem.

Idiotka po drugiej stronie fali, bo inaczej nie można jej nazwać, zachłysnęła się przeczuwając fana Adolfa i pewnie sobie pomyślała, że skoro w papieża naszego Jana Pawła II nie trafiła, to może lepiej jej pójdzie z Hitlerem.

-Ależ tak, oczywiście, biografia Adolfa Hitlera jest opisana na kilku stronach…

-No wie pani co?!- przerwał jej ze "świętym oburzeniem" Chłop- to jest niedopuszczalne, żeby postać Adolfa Hitlera była w jednej książce z postacią świętego naszego papieża Jana Pawła II! To jest oburzające proszę pani, ja się na to stanowczo nie zgadzam!- piłował Chłop, a ja sobie mogłam tylko wyobrazić minę rozmówczyni. –Ja stanowczo odmawiam zakupu takiej książki!- rzekł Chłop na finał i rzucił słuchawką. To znaczy  kiedyś by się to nazywało, że rzucił słuchawką. Skutkiem ubocznym telefonów mobilnych, nawet stacjonarnych jest to, że nie można już dosłownie rzucić słuchawką, aby dać wyraz swojemu oburzeniu.

Po tej rozmowie jeszcze z pół dnia turlaliśmy się ze śmiechu po dywanie.

Miarka jednak przebiera się, kiedy dzwonią do mnie oszuści, którzy wykorzystują moją ufność w dobre intencje ludzi i wiarę w prawdomówność osoby, z którą rozmawiam. Nie mam wtedy poczucia humoru. Próba oszustwa i wyłudzenia ode mnie pieniędzy na podstawie fałszywych informacji budzi mój sprzeciw i prawdziwe oburzenie. Nie wiem, czy są to przypadki kwalifikujące się do zgłoszenia ich odpowiednim organom ścigania, ale raczej nie. Myślę, że oszukany w ten sposób człowiek nie znajdzie zrozumienia, zostanie potraktowany, jak głupek, który dał się naciągnąć. Kwoty też nie są takie, aby wzbudzały zainteresowanie, raptem kilkaset złotych ściągnięte od frajera. Jedyne, co mi pozostaje, aby się bronić przed tego typu oszustami, to nawciskanie epitetów rozmówcy, tudzież obnażenie mechanizmu oszustwa na blogu. Może w ten sposób uda się mi ostrzec kilka osób.

-Mamy do pani taką sprawę- rzekła strapionym, pełnym ubolewania i współczucia  głosem osoba po drugiej stronie fali, kiedy już upewniła się że rozmawia z właścicielką „firmy” Tuskulum. Notorycznie przez naciągaczy jesteśmy traktowani jako firma i nie dlatego, abyśmy poczuli się dopieszczeni, tylko z niewiedzy, co do charakteru naszej działalności.

–Mamy klienta, który chce u nas wykupić domenę tuskulum pl Sprawdziliśmy, że macie państwo adres tuskulum.republika.pl i poczuliśmy się zobowiązani, aby poinformować was o tym i zaproponować wykupienie domeny, zanim inny klient to zrobi.

Naprawdę się zmartwiłam, ponieważ jak wspomniałam, wciąż mam wiarę w dobre intencje ludzi i ich prawdomówność. Nie jestem jednak aż taka głupia, aby wierzyć bezwarunkowo, zatem założyłam sobie trzy scenariusze:

-Strapiona szczerze kobieta mówi prawdę

-Kobieta perfidnie udając strapioną, próbuje wymusić na mnie zakup domeny

- Jakiś nieżyczliwy mi skurwysyn próbuje naświnić mi w sieci i zabrał się za to od strony mojej internetowej witryny.

Ostatni punkt był o tyle prawdopodobny, że akurat w tym czasie był taki jeden, który świnił mi w necie.

Nie mając żadnych dowodów na próbę oszukania mnie, sama się stropiłam i rzekłam, że za domenę nie zapłacę, gdyż musiałabym również wykupić inne adresy, takie jak net, com, eu, etc. A na takie rzeczy mnie po prostu nie stać. Wolałabym, aby ten ich klient nie wykupywał adresu z nazwą mojej „firmy”, ale oczywiście nie mam na to wpływu, bo rządzą tutaj prawa rynku. Tak szczerze zmartwiona pogadałam sobie na temat etyki w sieci, bezpieczeństwa, poprosiłam panią, aby uprzedziła klienta, że moja strona z nazwą Tuskulum ma już z dziesięć lat i może niech sobie ich klient wymyśli inną nazwę, bo będziemy sobie wzajemnie przeszkadzać. Rozstałyśmy się z panią w atmosferze wzajemnego strapienia, ja z powodu niezrozumiałej sytuacji, ona, jak się później okazało z powodu nieudanego interesu.

Sprawa się rypła, gdy pół roku później zadzwoniła nie wiem, czy ta sama pani i strapionym głosem rzekła, że ich firma zajmuje się sprzedażą domen internetowych i właśnie zgłosił się do nich klient, który chce wykupić adres muzeumzapusta pl, a że my mamy podobny adres, to zwraca się do nas, powodowana względami etycznymi i troską, że jeśli zgodzimy się wykupić ten adres, jakże nam potrzebny, to ona temu klientowi odmówi.

Trafił mnie jasny szlag i nawet nie potrzebowałam okresu przejściowego związanego z czasem zaprzeszłym, aby zacząć się drzeć. 

Niech Was nie zwiedzie ten uśmieszek.

Jak trzeba, to przypieprzę! :-)

fot.Paweł Sosnowski

Najpierw dobitnie i dosyć głośno wytłumaczyłam głupiej cipie (przepraszam za wyrażenie, ale dla oszustów nie mam miłosierdzia), że Zapusta to malutka wioska, gdzie są trzy domy na krzyż, a muzeum w takiej pipidówie to jest kuriozum. Kto na świętego boga miałby interes wymyślić taką samą nazwę i chcieć ją wykupić pod podobnym adresem? Wrzeszczałam długo nazywając ją i ich firmę po imieniu (czyli oszustami i to w dodatku głupimi, skoro wymyślili sobie wyłudzenie ode mnie kasy na podstawie takiego adresu) i dziwię się, że kretynka się nie rozłączyła, tylko mnie słuchała. W końcu ja się rozłączyłam, bo już nie miałam o czym wrzeszczeć. W głowie mi się do dziś nie mieści, do jakich metod posuwają się ludzie. Tego już nie można nazwać manipulacją, to już jest według mnie oszustwo. Oczywiście, nic się z tym dalej zrobić nie da, ale co się nawrzeszczałam i co się głupia baba nasłuchała, to moje.

Wtedy zrozumiałam, że telemarketing stracił swoją niewinność rodem ze wspomnianego Ducha Lata. Zaczęłam się zastanawiać, do czego jeszcze mogą posunąć się naciągacze i wyłudzacze pieniędzy metodą telefoniczną. Zwracam uwagę, że nie piszę tu o przestępstwach kryminalnych typu „na wnuczka”, które podpadają pod ściganie, ale o rzeczach niby błahych, które jednak budzą niesmak i sprzeciw, a jak dasz się naciągnąć, czynią z ciebie frajera i durnia.

I przekonałam się dzisiaj. Wczesnym popołudniem, kiedy zbierałam się do lasu, by pomóc Chłopu przy zwózce drewna, zadzwonił telefon.

-Czy dodzwoniłam się do hodowli?- zapytał żeński głos po drugiej stronie fali.

-Taaaak… -rzekłam nieco spłoszona, bo głos nie wyjawił swojego interesu, a ja mam akurat przerwę w hodowli, zatem interesantów raczej nie obsługuję. Ale zawsze może trafić się ktoś, kto chce się o coś zapytać.

–A w jakiej sprawie pani dzwoni?- zapytałam.

-Jesteśmy firmą (tu padła jakaś nic nie mówiąca skrótowa nazwa, która sugerowała, że jest to firma z dupy) i zajmujemy się wystawianiem certyfikatów jakości. Przygotowaliśmy dla pani firmy znak jakości, który jest prestiżowy i będzie mogła go sobie pani powielać na każdej ze stron, na reklamach. To będzie świadectwem dla pani klientów, że pani hodowla jest wiarygodna, że jest wysokiej jakości… Taki znaczek kosztuje jedynie 220 zł netto, ale jak mówię, jest świadectwem jakości pani firmy. Proszę potwierdzić, czy możemy przygotować dla pani taki certyfikat?

Słucham i uszom nie wierzę, bo czekam na inne informację.

-A proszę mi powiedzieć, na jakiej podstawie, prócz tego, że zapłacę państwu te 22o zł, zostanie mi ten znaczek nadany? Czy ja mam się spodziewać jakiejś komisji, ktoś przyjedzie, sprawdzi w jakich warunkach żyją moje psy, jak odchowuję szczenięta?

-Ale czemu od razu komisja? – moja rozmówczyni traci spokój ducha i słyszę zdenerwowanie-  Może to klient polecił panią.

Zastanawia mnie słowo MOŻE. Zaczynam się drzeć:

-Pani sobie chyba żartuje?! Proponuje mi pani kupienie jakiegoś znaczka, który ma świadczyć o jakości  mojej hodowli? A na jakiej w ogóle podstawie, na podstawie tego, że zapłacę wam pieniądze???

Robię oddech, który wykorzystuje moja rozmówczyni:

-Żal mi pani, że tak pani myśli…-mówi i rzuca słuchawką.

Baranieję. Co za bezczelność?! Rozłączyła się, zanim zaczęłam naprawdę wrzeszczeć i wyzywać ją od oszustów. Jestem niepocieszona i jednocześnie zbulwersowana. Ze swoimi klientami, którzy o mnie pamiętają, mam kontakt. Nie sądzę, aby osoba, która mi dobrze życzy, chciała wmanewrować mnie w płacenie ponad 200 zł za jakiś wirtualny znaczek. Kolejna metoda na perfidne wielokierunkowe oszustwo. Kupując jakiś znaczek, zostaje się oszukanym, ponieważ ten szemrany certyfikat nic nie znaczy. Umieszczając ten znaczek na swoich stronach oszukuje się swoich klientów, którzy wierzą, bo chcą wierzyć w uczciwość sprzedawcy. Może w innych branżach nie jest to tak bulwersujące, ale sprzedaż żywych stworzeń za ciężkie pieniądze ludziom którzy ci zaufali, oparta na oszustwie, jest czymś, co mnie się w głowie nie mieści.

Jest jeszcze inna sprawa. Jakim trzeba być kretynem, żeby kupić sobie nic nie znaczący znak jakości, który można sobie samemu stworzyć za pomocą bezpłatnych graficznych programów ogólnie dostępnych w sieci?

Jeśli spotkaliście się z podobnymi absurdalnymi próbami wyłudzenia od naiwnych ludzi pieniędzy, podzielcie się ze mną w komentarzach. Niektóre telefony tak mnie zaskakują, że na poczekaniu nie zawsze potrafię właściwie zareagować. Przygotowana lepiej wykorzystam swój dar wrzeszczenia na tych, na których niestety nie ma innej metody.