Jak poradzić sobie z niewierną żoną

...sposobem historycznym.

Daje nam przykład jeden z właścicieli zamku Czocha.

Zamek Czocha był od wieków związany z rodami rycerskimi, ale pojęcie rycerskość nie zawsze oznaczało to samo, co w dzisiejszych czasach.

Opowiem Wam miejscową legendę, ale jako, że jestem gorącą orędowniczką równości praw w puszczaniu się (oczywiście, jeśli ktoś już naprawdę musi :-), nie opowiem legendy tak tak przedstawiają ją w przewodnikach. Pokusiłam się, aby spojrzeć na nią oczami zarówno kobiety, jak i mężczyzny.

Legenda o Studni Niewiernych Żon:

Okiem mężczyzny:

Mężczyźni od wieków mieli kłopoty ze swoimi żonami. Co tylko wyruszyli na jakąś dłuższą wyprawę, liczyli się z tym, że po powrocie może spotkać ich jakaś niemiła niespodzianka. Nic więc dziwnego, że na zamku Czocha wykształciła się tradycja wyrafinowanego karania zdradliwych żon. Jeden z panów na zamku z rodu von Nostitz, który powróciwszy z bardzo dlugiej wyprawy wojennej, zastał swą żonę w połogu, po prostu wrzucił ją do studni na wewnętrznym dziedzińcu zamku. Zachęcony tradycją inny przedstawiciel tegoż rodu, zastawszy swą niewdzięczną żonę w ramionach swojego woźnicy, powtórzył ten wyczyn.

Historia wspomina inną niewierną panią z zamku Czocha, niejaką Ulrike, której małżeństwo rostało zawarte z rozsądku, a małżonkowie wyjątkowo mocno do siebie nie pasowali do tego stopnia, że nie utrzymywali cielesnych kontaktów właściwych osobom poślubionym. Mężczyzna jednak swoje potrzeby miał i nic w tym dziwnego, że gdy został zaproszony jako poseł na dwór króla Francji, zabawił tam dlużej niż pierwotnie sądzono. Gdzie jak gdzie, ale na dworze francuskim uciech cielesnych nigdy nie brakowało. Jednak wszystko, co dobre kiedyś się kończy, trzeba było powrócić do domu. Jakież było jego zdziwienie i szok, gdy ujrzał swą żonę z dzieckiem. To się nie mieściło w glowie-żona nie dochowała wierności, podczas gdy on wykonywał swoje obowiązki względem króla. Pomny tradycji ukarał ją wrzucając do studni, a dziecko kazał żywcem zamurować w kominku w sieni skąd jeszcze dziś dobiega jego płacz.

Okiem kobiety:

Mężczyźni zawsze mieli wyrafinowane sposoby karania swoich niewiernych żon. Na zamku Czocha tradycją było wrzucanie ich żywcem do studni. Jeden z władców zamku w ten właśnie sposób rozprawil się ze swoją małżonką, gdy po powrocie z wojny zastał ją w połogu. Jego potomek powtórzył ów wyczyn wrzucając swą żonę, gdy ta szukała pociechy i zrozumienia w objęciach jego woźnicy (musiał mieć niezłą furę! :-).

Legenda upamiętniła jedną z pań na zamku-Ulrike, której zawarte z rozsądku małżeństwo było wyjątkowo nieszczęśliwe i pełne upokorzeń dla samotnej kobiety. Pewnego razu małżonek, który i tak nie spełniał wobec niej żadnych obowiązków wynikających z zawarcia ślubu, został wysłany jako poseł na dwór króla Francji. Długo tam zabawił, gdyż miejsce to znane było ze wszelkiego rodzaju uciech zarówno duchowych, jak i cielesnych. Zwłaszcza cielesnych. Nieszczęśliwa, osamotniona Ulrike znalazła pociechę w ramionach jakiegoś wrażliwego na cierpienie niewiasty człowieka i nic w tym dziwnego, że po długiej nieobecności w domu, mąż zastał ją wraz z dzieckiem-owocem miłości do innego mężczyzny. Okrutnik, znając tradycję tego miejsca, natychmiast zrzucił nieszczęsną kobietę do studni, a dziecko kazał żywcem zamurować w kominku w sieni, gdzie po dziś dzień słychać jego płacz.

Zamek Czocha kryje wiele tajemnic. Część z nich, wraz z informacją o samym zamku i jego atrakcjach, opisałam na blogu turystycznym, serdecznie zapraszam:

Zamek Czocha

Na potrzeby powyższej grafiki wykorzystałam fragment (ale za to najistotniejszy) obrazu Munka "Krzyk".