Pożar w Zapuście.

To był zdecydowanie dzień pod znakiem żywiołu ognia. Zaczęło się od tego, że rankiem przypaliłam mleko podczas pasteryzacji. Nie, żeby tak od razu na śmierć, lecz troszeczkę. Tak to jest, jak robi się kilka rzeczy na raz. A spieszyłam się tego sobotniego ranka bardzo, gdyż w sadzie czekało mnóstwo roboty z karczowaniem wiekowych chaszczy na ścianie wschodniej. Z racji północnego, silnego i zimnego wiatru, nie było mowy o paleniu ogniska, jednak wycięcie i rozebranie tych wszystkich pni, gałęzi, ostrężyn i tak pochłania mnóstwo czasu. Wiadomo też, że nie jest to robota na jeden dzień.

Złożone na kupkę gałęzie czekają na bezwietrzny dzień

Kiedy pod wieczór wyruszyliśmy z psiakami na włóczęgę, poszliśmy tym razem inną drogą, niż najczęściej z naszymi emerytkami chadzamy. Zachciało mi się bowiem iść do lasu, a nie przez wieś. Gdybyśmy poszli, jak zwykle, wdepnęlibyśmy w sam środek armagedonu.

Wracając z lasu ujrzałam na horyzoncie, nad naszym domem, smugę ciemnego dymu.

-Czy to z naszego komina tak kopci?- zapytałam Chłopa.

-Nie paliłem jeszcze w piecu.

Ciemny dym w niczym nie przypominał dającego poczucie bezpieczeństwa białego dymu z komina.

Boże, chyba aż takiej sklerozy nie mam i nie zostawiłam niczego na kuchni? -pomyślałam i usiłowałam przyspieszyć powrót. Niestety, prowadziłam ze sobą nobliwą 12-letnią Triss, która akurat do domu nie lubi wracać, bo oznacza to koniec spaceru. Ze względu na jej podeszły wiek, nigdy nie wiem, czy jej ustawanie w drodze powrotnej, to fanaberia, czy zaraz mi zejdzie ze zmęczenia, jeśli nieco ją pogonię. Wlokłam się więc z duszą na ramieniu.

-Chyba S nie byłby taki głupi, aby palić ognisko w taki wiatr?- zastanawiałam się głośno, myśląc o najbliższym sąsiedzie.

-A kto go tam wie?

Im bardziej zbliżaliśmy się do domu, tym dym stawał się bledszy i jakby mniejszy, w końcu przestał być widoczny. To pewnie dalszy sąsiad- osiedleniec Z zapalił gałęzie w ogrodzie.

Kiedy o 18-tej nakarmiłam wszystkie psiaki i przebrałam się w lekkie domowe ciuchy, z zamiarem zakończenia dnia roboczego i udania się na zasłużone zbijanie bąków, usłyszałam wołającego Chłopa.

-Łap aparat, leć do Z, zobacz, co się tam dzieje!

Nawet nie musiał mi mówić, co się tam dzieje. Wspomnienie dymu i kierunku, z jakiego nadchodził, sugerowało jedno-pożar u Z.

Biegłam pod górę, ile tchu, zastanawiając się, co oznacza najmniejszy nawet pożar w  obliczu tego koszmarnego wiatru? Płonie dom, pola, czy nam to zagrozi, czy dojdzie do najbliżej położonego drewnianego przysłupowego domu sąsiada?

 Okazało się, że płonęła szopa wyładowana po dach suchym drewnem oraz blaszany garaż, a w zasadzie jego zawartość. Szczęściem, właściciel zdołał wyprowadzić auto, zanim garaż się zajął. Szopka płonęła parę metrów od domu- ślicznie urządzonego w stylu kolonialnym siedliska. Północy wiatr kierował płomienie w stronę widocznej drogi, a strażacy czuwali, aby ogień nie poszedł na boki.

Przy okazji tej, budzącej wyobraźnię, sytuacji wyszło na jaw, że wieś w żaden sposób nie jest chroniona od ognia. Pytanie strażaków o hydrant wzbudziło uśmiech politowania: "panie, tu wodociągów nie ma!". Dowiedziałam się też, że zbiornik przeciwpożarowy, który teoretycznie istnieje, w rzeczywistości jest suchy i drzewa w nim rosną. W przypadku pożaru jednej z naszych drewnianych chałup, nie mamy żadnych szans uratowania swojego mienia. Nie wiem, czy to normalna sytuacja?

Strażacy po wodę jeździli do położonych kilka kilometrów dalej Bożkowic. 

 I tak lali chłopaki do północy tę wodę z bożkowickiego jeziora, aż z szopki pozostała jedynie kupka popiołu.

Geneza pożaru jest nieznana. Wersja oficjalna głosi, że obok szopki,oparte o suche drewno, stały okna z szybami. Wersji nieoficjalnej nie ma. Nikt nic nie widział, z właścicielem włącznie. Nikt też nie będzie się nad tym specjalnie zastanawiał, nawet my :-)

Chyba, że pojawi się nowy pożar, wówczas zrobi się groźnie.