Jak świętujemy w Tuskulum.

Święta w Tuskulum przebiegły bardzo spokojnie. Od kilku już lat, z powodów obiektywnych (głównie choroby w rodzinie), spędzamy wszyscy ten czas osobno. Organizując sobie w taki sposób życie, czyli przenosząc się na wieś i mając pod opieką stadko psiaków, świadomie zrezygnowałam z wszelkich wspólnych z Chłopem dalszych wyjazdów, czy to na święta do rodziny, czy na wakacje. Od samego początku, jak tylko osiedliśmy na wsi, moi rodzice na zimowe święta przyjeżdżali do nas. Niestety, ciężka choroba ojca, początkowo mająca związek z niewydolnością nerek, a potem już posypała się reszta, spowodowała, że od trzech lat rodzice nie mogą już do nas przyjeżdżać i zostać kilka dni. W tym układzie rodzice szli na Wigilię do siostry, lecz w tym roku mój ojciec jest już w takim stanie, że nawet nie może za bardzo ruszyć się z domu.

Najbardziej przejęta tym faktem była moja mama. Zadzwoniła do mnie prawie z płaczem w Wigilię, kiedy z pełnym brzuchem leżałam w fotelu i powiedziała, że to jej pierwsza Wigilia bez rodziny. W zasadzie można powiedzieć, że spędziła ten dzień sama, bo ojciec ma tak mocno posuniętą chorobę Alzhemera, że nie wiedział nawet, co to jest opłatek. W kółko pytał, czemu jest inaczej niż zwykle, denerwował się i nie mógł się nadziwić. Niestety, z ojcem nie ma prawie już kontaktu, cud że poznaje mamę, bo mnie już niekoniecznie. Kiedy spędzam weekendy we Wrocławiu mówi do mnie wprawdzie imieniem, które używane było przez rodziców w moim wczesnym dzieciństwie -„Anuś”, ale pytania, jakie mi zadaje, głównie „a jak się czuje twój tatuś?”, świadczą, że kompletnie nie kontroluje rzeczywistości. Dobre w tym wszystkim jest to, że boi się wychodzić z mieszkania i tylko tam czuje się bezpiecznie. Przynajmniej na razie nie ma obawy, że wyjdzie i nie wróci.

W październiku kuzyn przywiózł moich rodziców do nas na kilka godzin. Już po 15 minutach ojciec stał się nerwowy i zażądał powrotu do domu. Nie poznawał otoczenia, bał się stracić z oczu mamę. To wszystko mnie przeraża i przerasta.

Nasza Wigilia jest skromna. To tylko barszcz z uszkami, pierogi z kapustą i ryba (karp i łosoś).

Bardzo mi smakuje opłatek, więc sobie nie odmawiam :-)

Pierwsza nasza Wigilia kilka lat temu, tylko we dwójkę, była dziwna i sentymentalna, ale szybko dotarło do mnie, że ma ona wiele plusów. Nie muszę przygotowywać tony jedzenia, nie mordujemy karpii, nie muszę wysłuchiwać marudzenia o pójście w święto do kościoła. Mogę jeść sernik na śniadanie i kutię na kolację, a obiad przyrządzić o dowolnej porze dnia. I mogę sobie robić, co chcę. W tym roku pogoda sprzyjała, aby pojeździć sobie po okolicy, lecz mnie ogarnął turystyczny leń. Zasiadłam do przebudowy mojej strony internetowej. Jeszcze nie jest ona do końca gotowa, zostały mi drobiazgi, ale już dziś zapraszam do zerknięcia na jej nową szatę graficzną i częściowo zmienioną merytoryczną. Wszelkie uwagi dotyczące treści, co ewentualnie powinno się jeszcze znaleźć z punktu widzenia Was-czytelników, jako potencjalnych klientów gospodarstwa agroturystycznego, proszę kierować do mnie na maila. Być może ktoś z Was podsunie mi jakiś pomysł. Strona jest dostępna pod tym linkiem: Agroturystyka Góry Izerskie.

 ******

Również stało się to już utartym zwyczajem, że po spokojnych świętach przybywają spędzić u nas Sylwestra nasi stali zaprzyjaźnieni goście. Gwarantuje to zawsze miłą zabawę w sprawdzonym towarzystwie. A że „nadajemy na tych samych falach” buzie nam się nie zamykają i czas nie wiadomo kiedy mija. Dobrze, że jest telewizor, dzięki któremu kontrolujemy sytuację. W zasadzie, gdyby nie było telewizora, to jest teściowa, która ma chyba jakieś wtyki w telekomunikacji, ponieważ ZAWSZE w Sylwestra dzwoni o północy, kiedy stukamy się lampkami.

W sumie nie wiem czemu, być może dlatego, że tuż przed imprezą przeczytałam sobie minimalistyczny i wstrzemięźliwy wpis kolegi na temat zgubnych skutków alkoholu i suto zakrapianych imprez, poczułam nieodpartą chęć urżnąć się w cztery dupy :-) Było to o tyle ułatwione, że na stole stanęła półtoralitrowa butla domowego gronowego wina, tym razem nie tuskulańskiego, ale mającego pewne tuskulańskie wpływy. A że Halynka trunkowa nie jest, a druga jej połowa coś niedomagała (życzymy zdrówka!), ze wstydem muszę stwierdzić, że wtrąbiliśmy tę butlę na spółę z Chłopem! Ale żeby nie było, uznałam owo urżnięcie się za test konsumencki, który w zasadzie powinien znaleźć się na blogu Korzystne Zakupy. Jednak z uwagi na fakt, że blog weźmie udział w poważnym konkursie organizowanym przez mennicę wrocławską, muszę być tam poprawna politycznie :-)

Degustacja zatem wypadła następująco:

Okoliczności przyrody: osób 4 sztuki i kilka psów, plus telewizor transmitujący zabawę sylwestrową na wrocławskim Rynku.

Przedmiot testowany: gronowo-jabłkowe domowe wino bez dodatków żadnej chemii, w ilości półtora litra.

Po drugim kieliszku, kiedy to w normalnych warunkach i w dzień powszedni walę się pod płot, (co opisałam tutaj), zaczął podobać mi się Tomasz Kamel :-) Dowodzi to, że powiedzenie „nie ma brzydkich kobiet, tylko wina czasem brak” działa również w drugą stronę. Nie dotyczy Oliwiera Janiaka, który wszedł mi w ekran TV po zakończeniu imprezy i niezliczonej ilości trunku :-)

Po trzecim kieliszku zaczęłam śpiewać razem z chłopakami z Lady Punk, bo wyraźnie kiepsko im szło „zamki na piasku, gdy pełno w szkle”. Halynka, jak wróci do domu, zaśpiewa na pewno dziś część drugą: „poranna witaj zmiano, to życie me”. Specjalne pozdrowienia dla Halynki i życzenia miłego dnia na jutrzejszej porannej zmianie.

Do życzeń dla Halynki załączam specjalną muzyczną dedykację :-)

Po Jerzym Połomskim i Krzysztofie Krawczyku przestałam liczyć kieliszki i przeszłam w nastrój sentymentalny. Kiedy goście poszli już spać, a Chłop zabrał na spacer psy, popłakałam się rzewnymi łzami podczas interpretacji piosenki „Dziwny jest ten świat” wykonanej przez  Michała Szpaka :-) Podejrzewam, że nawet na trzeźwo bym się popłakała.  Sami zobaczcie:
http://www.youtube.com/watch?v=90gldqTQBsQ

Dopiero wtedy, wzruszona do granic możliwości, uwaliłam się pod płotem.

Skutków ubocznych w postaci kaca nie było. Oto jest zasadniczy walor win domowych :-)

Na imprezie jak zwykle nabardziej fotogeniczne były psy :-)

Domownik Jaskier

Gościówa Goldie

Bardzo dziękujemy naszym gościom za mile spędzony czas :-)

A wszystkim moim czytelnikom życzę spełnienia marzeń w Nowym Roku :-)