Zimowe dni...

Zimowe dni, szczególnie teraz, kiedy wszystko przysypane jest sporą warstwą śniegu i dojechać do nas mogą jedynie bardzo odważni, mijają dosyć spokojnie. Monotonię i sielankę przerywają jedynie moje weekendowe wyjazdy do Wrocławia na uczelnię. Jak nie było śniegu, to można było liczyć na to, że wpadł na kawkę budujący dom nieopodal nas kolega- przyszły sąsiad, lub przybiegał do nas inny sąsiad ze swoimi filozoficznymi przemyśleniami.

Przemyślenia sąsiada Zdzisława są niezwykle inspirujące i nieodmiennie nas zaskakują. Kiedy widzę,  jak sąsiad Zdzisław truchta pospiesznie w naszą stronę, nadstawiam ucha, bo wiem, że w jego głowie zrodziła się myśl, którą musi koniecznie się z nami podzielić.

Jeszcze zanim spadły śniegi, spocony Zdzisław przytruchtał i rzekł: "Pierdolę, nie wycinam tych krzaków!”, po czym udał się w stronę domu, niewątpliwie podzielić się tą myślą z żoną. Pół godziny później, kiedy szłam na spacer z Fioną, Zdzisław pieczołowicie wycinał  krzaki z rowu. 

Oj, żona chyba nie podziela jego życiowej filozofii :-)

Dzień wcześniej, kiedy wieś przygotowywała się na doroczne wręczanie kopert księdzu, Zdzisław nie omieszkał poinformować nas: "Pierdolę, nie czekam na księdza!”, po czym ogolony i w czystym sweterku w atmosferze oczekiwania koczował pod drzwiami.

W sezonie wiosna-jesień, kiedy naszą aktywność fizyczną determinuje rozbuchana przyroda, Zdzisław przychodzi z częstotliwością raz na tydzień i rzecze: „Pierdolę, nie koszę!” Nie muszę Wam chyba mówić, że zaraz potem rozlega się warkot kosiarki spalinowej :-)

Najgłębsze jednak Zdzisław ma przemyślenia poza moimi uszami, w gronie ściśle męskim. 

Pewnego dnia, w ramach jakiejś sąsiedzkiej pomocy, robił coś z Chłopem przy instalacji elektrycznej. Chłop- zafascynowany dialogiem ze Zdzisławem- pochwalił mi się jego głębokim filozoficznym cytatem, świadczącym o posiadaniu własnego zdania, odmiennego od całej reszty ludzkości: „Ludzie kurwa pierdolą, że masa to chuj, a masa to ważna rzecz...”

Takich właśnie atrakcji zostaliśmy pozbawieni, kiedy wokół zalega gruba warstwa białego puchu.

W połowie stycznia, jak to jest u nas w zwyczaju, jakkolwiek byśmy się nie przygotowali do zimy, brakuje nam drewna na opał. Chłop zaprzęga zatem Syfa, który na swoich lśniących łańcuchach zapycha w zaspach i przywozi brzózki z pól i rowów. Ja zamieniam się w dobrą i kochającą żonę i pichcę a to kurczaka z nadzianką (receptura starożytna, przekazana przez babcię) a to risotto, a to racuszki z jabłkami. Zdjęć nie będzie, bo zanim pomyślę o fotce, wszystko już jest wyżarte :-)

Z ostatniego zjazdu na uczelni wróciłam jakaś taka rozbita. Pomijając już stan psychiczny spowodowany niezmiennymi u wrocławskiej rodziny problemami ze zdrowiem, gorączkowałam, miałam dreszcze, bóle w plecach i ogólnie trudno było mi podjąć jakiekolwiek działanie. Żadnych kaszlów, smarków, bólu gardła, zatem to chyba nie szalejąca po Dolnym Śląsku świńska grypa, a normalna, regularna depresja. No, jeśli ja przez 3 dni gapię się w monitor nie mogąc wykrzesać kilku zdań to jest to stan bardzo poważny. Apetyt mi jednak dopisuje, zatem żyć będę :-)

Moje zimowe depresje mają różne odcienie i barwy. Na tę najcięższe pomaga mi jedynie odjechana twórczość Marilyn Mansona ze wszystkich jego epok, ale ta depresja jest akurat delikatna i sentymentalna. Słucham sobie wtedy smutnych nastrojowych piosenek i nie zważam na to, czy są komercyjne. Nigdy wcześniej nie słyszałam o tej pani, ale sądząc po liczbie wejść, robi karierę:

Ostrzeżenie: Wszelkie próby nakłonienia mnie w tym stanie ducha do posłuchania czegoś weselszego kwituję groźbą strzału w ryj :-)

Dwa dni temu (a może trzy, bo już jest po północy) Jaskier skończył 10 lat. Nie mogę sama w to uwierzyć, że zaczęliśmy jedenasty rok życia z pieskiem!

 Nawet pies ma depresję :-) Depresji nie ma jedynie Chłop. Mówi, że nie ma na to czasu, bo ktoś musi zadbać, żeby było ciepło we wszystkie nasze depresją ogarnięte dupska:-)