Po chandrze...

Nie wiem, czy to zasługa bogactwa mikroelementów zawartych w orzeszkach pistacjowych, o których dobroczynnym działaniu na organizm napisałam na Korzystnych Zakupach, czy miały na to wpływ dobre wiadomości, jakie otrzymaliśmy w ciągu ostatnich paru dni. Najważniejsze, że postawiło mnie do pionu zarówno pod względem fizycznym, intelektualnym, jak i muzycznym :-)

Już w ten sam wieczór, po opublikowaniu ostatniego wpisu, dostałam niesamowitą i niespodziewaną wiadomość od Egretty, która spowodowala wyrzut endorfin do mózgu, a co za tym idzie, humor poprawił mi się znacznie :-) Potem już było tylko lepiej. O tym na razie jeszcze cicho sza, aby nie zapeszyć, ale powiem Wam, że kolejny raz doświadczam ludzkiej dobroci i bezinteresowności. Zapraszam Was na bloga Egretty- są tam prawdziwe cudeńka, w które autorka wkłada całe swoje serce.

Drugą ważną i wzruszającą, bardzo długo oczekiwaną wiadomością było ostateczne załatwienie sprawy związanej z odzyskaniem Dworu na Woli Zręczyckiej, o którym pisałam dwa lata temu przy okazji prawomocnego wyroku nakazującego oddanie posiadłości rodzinie. To nieprawdopodobne, że po zapadnięciu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego musieliśmy czekać jeszcze 2 lata, aby usunąć dzikiego lokatora w postaci Politechniki Krakowskiej, która bezprawnie dysponowała dworem.
Kuriozum całej tej sprawy polega na tym, że mimo iż mamy już 24 lata  "demokrację", rodzina musiała udowadniać i tłumaczyć się, że rodzinny majątek nie podlegał pod Dekret PKWN o przeprowadzeniu reformy rolnej. Tyle lat po upadku komuny dekrety te są wciąż obowiązujące, a jedyną szansą odzyskania zrabowanego majątku jest fakt, że pod te przepisy majątek nie podpadał (poniżej 50 ha). Jesteśmy też jedynym krajem, który nie rozwiązał problemu rozliczenia zrabowanych po wojnie majątków przez władze komunistyczne. Nie dotyczy to oczywiście instytucji kościoła katolickiego, który odebrał kilkakrotnie więcej dóbr niż stracił (kościelna komisja majątkowa). Niestety, również naszym kosztem.

Jedną z przyczyn przewlekłego postępowania była jawna działalność na naszą niekorzyść wiceministra rolnictwa Kazimierza Plotzke (Jego motto: By żyło się lepiej. Wszystkim!). W wydaniu decyzji urzędnik ten posunął się- odmawiając racji rodzinie- do podparcia się wymyśloną regulacją prawną. Wcześniej przedstawiciel Politechniki Krakowskiej publicznie przechwalał się swoimi znajomościami i możliwościami załatwienia każdej sprawy na niekorzyść prawowitych właścicieli. Decyzja K.Plotzke została wprawdzie uchylona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, a potem orzeczenie to zostało podtrzymane przez Naczelny Sąd, jednak znacznie przedłużyło to sprawę o odzyskania mienia. Oczywiście człowiek ten nie poniesie za to nigdy żadnej odpowiedzialności, a jego tłusty tyłek wciąż zasiada na ministerialnym stolcu. Za jakiś czas zrobię o tym osobny wpis, z cytatami, obnażający cały mechanizm urzędniczego krętactwa na najwyższym możliwym szczeblu.
Na wszelki wypadek publicznie oświadczam, że nie zamierzamy popełnić samobojstwa, gdyby któregoś dnia ktoś znalazł nas z petlą na szyi.

Czasy się zmieniają, lata upływają, a czerwono-czarna mafia dalej zajmuje się pierdołami i napychaniem sobie kies, zamiast zabrać się za zmianę prawa.
Dedykacja dla tych, co u żłobu...

Polecam tekst piosenki

W związku z nowymi perspektywami, jakie otworzyły się przed nami dzięki odzyskaniu rodzinnego mienia, rok temu pojawił się dylemat, czy przeprowadzić się do dworu na Woli. Długo szarpaliśmy się z naszymi wątpliwościami. Mam duszę nomada i wciąż chcę stawać przed nowymi wyzwaniami. Stagnacja i brak nowych bodźców, to dla mnie śmierć. Nie boję się zaczynać od nowa i wydawało mi się, że z chęcią osiądę na nowej ziemi. Z takim bagażem doświadczeń, jakie są za nami, zawsze jest łatwiej organizować sobie życie od nowa.

No właśnie... wydawało mi się... Nie czułam się jednak na siłach poprowadzić samodzielnie takiego biznesu, jak hotel ful wypas. Tylko taka działalność, w miejscu oddalonym od Krakowa zaledwie 20 km ma sens, by dwór utrzymać.
Mam inną filozofię związaną z wypoczynkiem, którą zrealizowałam w Tuskulum w zgodzie ze sobą. (Można to podejrzeć w tym miejscu) Tylko tak wyobrażam sobie przeżyć dobrze i szczęśliwie życie- robiąc to, co kocham i co czuję, nie to co muszę i czego wymagają ode mnie okoliczności.

I jeszcze jedno...
Nie zdawałam sobie sprawy, że tak bardzo można kochać DOM. Zrozumiałam to wówczas, kiedy entuzjastycznie podeszłam do pomysłu związanego z przeniesieniem się pod Kraków, a w tym samym czasie nocami budziłam się zalana łzami i z fizycznym bólem w sercu, ponieważ śniłam, że opuszczam ten dom. Wtedy zrozumiałam, że wbrew temu, co się z patosem mówi, dom to nie tylko to, co mamy w sercu i gdzie się dobrze ze sobą czujemy, ale to również są te realne ściany, słupy i gliniane tynki.
Ja wiem, że ten dom, w którym mieszkam jest wyjątkowy i że tak naprawdę to on nas sobie wybrał. I być może to dom da nam sygnał, kiedy czas będzie, by go opuścić.
Póki co, choć nadal mamy alternatywę, zostajemy i zapuszczamy głębiej korzenie w miejscu, gdzie osiedliśmy już prawie 12 lat temu. Nie oznacza to końca wyzwań, wręcz przeciwnie. Dwór też szuka swoich  ludzi.