Katastrofy po zimie.

Przerywam na chwilę moje prowansalskie wspomnienia, gdyż z powodu pięknej pogody, utknęłam w trakcie obróbki zdjęć z podróży. Wiosna, która przyszła bardzo późno, ale za to od razu z przytupem (przez 2 dni mieliśmy plus 19 st) nie sprzyja ślęczeniu przed komputerem, ale wymaga nadrobienia zaległości w obejściu. Ostatnie dni spędziłam głownie na zewnątrz, usiłując ogarnąć zimowe zniszczenia i przygotować sobie plany na następny sezon.

A zniszczeń po zimie zawsze mamy sporo. Przede wszystkim trzeba naprawiać fragmenty płotów i wymienić niektóre przegnite słupki. Jeszcze jesienią, na skutek nadmiernego obciążenia jabłkami, w sadzie połamało się wiele grubych gałęzi. Zanim rozbucha się nieprzyzwoicie trawa, trzeba to wszystko uprzątnąć. Przeglądu i remontu zawsze po zimie wymaga nasz 20-letni już seat. Wciąż nas zadziwia, że jest na chodzie. Po wyspawaniu na nowo całego zawieszenia, o czym jakiś czas temu pisałam, nadal nam służy i sami jesteśmy ciekawi, jak  jeszcze długo pociągnie. Chłopu marzy się wypiaskowanie i zrobienie na nowo blach dla Syfa, ale chyba nie da rady. Mamy w tym roku sporo pilniejszych prac. Trzeba wreszcie naprawić komin, który jakby z lekka się zapadł i to już w zeszłym roku, wyremontować Muzeum, zaaranżować miejsce na wystawę maszyn rolniczych- czyli przygotować ekspozycję zewnętrzną. To chyba będzie dla nas największe wyzwanie, ponieważ teren mamy trudny, nieustawny, w dodatku nie panujemy nad rozbuchaną zielenią. Nie wspominam o takich oczywistych sprawach, które powtarzają się co roku, jak wybielenie domu, aranżacja skalniaka, bo jak zwykle coś wymarzło i zdechło, etc.

Remont Muzeum idzie dosyć powoli, głównie ze względu na tę przedłużona zimę. Najtrudniejsza rzecz- tynki są już położone i schną. Póki schną, nie mogę wejść z malowaniem. Chłop w pocie czoła skuwa tynk ze stropu, ale idzie mu niesporo, bo ma mało czasu. Strzałem w dziesiątkę okazała się rada Przemka z bloga Neustechow, który zasugerował użycie młotka pneumatycznego. Rzeczywiście, ostrożnie rzecz traktując, młotek spisuje się świetnie. Niestety, zakupiony używany kompresor zepsuł się już po 3 dniach, zatem odczuwamy coś jakby rzucanie kłód pod nogi :-/ Pocieszeniem jest dla mnie fakt, że Chłop potrafi naprawić wszystko, pod warunkiem, że nie ma tam współczesnej elektroniki. Jestem pewna, że mimo zblazowanej miny, świetnie sobie z tym problemem poradzi. Mnie sen z powiek spędzają te mokre tynki, bo czas goni, otwarcie wystawy na 26 maja zbliża się galopem, a my znajdujemy się w przysłowiowym lesie.

Tymczasem w trakcie ostatnich tygodni otrzymaliśmy kilka wspaniałych wiadomości związanych z funkcjonowaniem naszego muzeum.

Po pierwsze, dzięki wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnemu, uzyskaliśmy wreszcie od Dolnośląskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków karty archeologiczne stanowisk na Pogórzu Izerskim. Były osoby, które mocno wątpiły w nasz sukces nie ze względu na brak życzliwości, ale z powodu realiów. W urzędach konserwatorskich z reguły panuje taki bałagan, że scenariuszy związanych z odmową wydania nam kart było wiele. Prorokowano, że tych kart nie ma, że są niekompletne, aż wreszcie jedna z osób stwierdziła, że nie mogą nam tego wydać, ponieważ wyjdą na jaw jakieś przekręty. Karty mamy, przekręty chwilowo nas nie interesują. Interesuje mnie osobiście to, że te materiały pomogą mi w realizacji kolejnego mojego projektu.

Pamiętacie nasze przeboje z panienką z agencji? Pisałam o tym tutaj i tutaj. Nasze nerwy nie poszły na marne, choć wciąż uważam, że taka sytuacja w oddziale ARiMR nie powinna była się wydarzyć i ktoś za to powinien ponieść jakieś konsekwencje. Dzięki uzyskaniu tego cholernego numerka mogliśmy złożyć wniosek o dofinansowanie pewnego projektu, o którym nie chciałam wcześniej szerzej pisać z tego względu, że nie bardzo wierzyliśmy, że uda się nam go przepchnąć. Pamiętam, jakie problemy mieliśmy z akceptacją w Urzędzie Marszałkowskim poprzedniego projektu i spodziewaliśmy się rzeczy podobnej. Tymczasem po wniesieniu małych uzupełnień (ostatniego dnia przed moim wyjazdem do Prowansji) wczoraj otrzymaliśmy informację, że nasz wniosek został zaakceptowany i zostaliśmy zaproszeni do podpisania umowy.

Wniosek dotyczy stworzenia strony internetowej, która ma promować historię regionu obrazowaną fotografiami wybranych naszych muzealiów oraz niektórych zabytków w terenie. Projekt nosi nazwę: „Odkryj dziedzictwo Pogórza Izerskiego”  i jest kierowany zarówno do turystów, jak i do mieszkańców, którzy z reguły nie utożsamiają się z dziedzictwem zastanym po wojnie po „Niemcach”.

W międzyczasie na aukcji w Niemczech udało się nam zakupić dokument z 1750 roku. Jest to spis mieszkańców z naszej wsi opracowany dla celów podatkowych. Uważam, że to duża gratka. Nasza wieś jest naprawdę maleńka- liczy sobie kilkadziesiąt mieszkańców. Każdy tego typu stary dokument w takiej społeczności traktuje się bardzo osobiście. To chyba fajnie, że zamiast leżeć gdzieś w stercie bezimiennych papierów w głębi Niemiec, odnalazł swój kontekst.

fragment z datą

Dostaliśmy też kopie z oryginalnych drzeworytów  znanego dolnośląskiego przedwojennego artysty Bodo Zimmermanna (nie mylcie go z generałem niemieckim czasów II wś o tym samym imieniu i nazwisku), który dzieciństwo i młodość spędził w Świdnicy. Ten artysta jest bardzo ceniony w Niemczech, u nas w sposób naturalny, nieco zapomniany. Tworzył grafiki, drzeworyty, ilustracje dla czasopism. Jego rysunki były często powielane na przedwojennych widokówkach. Mamy dwie kopie oryginalnych drzeworytów (zakupionych na aukcji w Niemczech przez naszego znajomego) związanych z krajobrazem wsi sudeckiej.

I na koniec chciałabym Was zaprosić na stronę naszego gospodarstwa i muzeum na Facebooku. Prawie codziennie wpuszczam tam krótkie notki dotyczące bieżących spraw ściśle związanych z tematem muzeum oraz z naszymi zbiorami. Nie ma tam miejsca na rozważania, na analizowanie spraw, gdyż to dzieje się tutaj na blogu. Jeśli ktoś lubi mieć podane krótkie informacje na ściśle określony temat, taka konwencja będzie mu odpowiadać.

http://www.facebook.com/AgroturystykaTuskulum

Wiem, że pośród czytelników panują różne zdania co do Facebooka. Sporo osób uważa go za stratę czasu i po prostu za głupie narzędzie. Tymczasem, czy tego chcemy, czy nie, media społecznościowe są nowoczesną formą marketingu internetowego, jakiego jeszcze nie znał świat. Dzięki nim możemy dać się poznać ludziom nie płacąc za to agencjom reklamowym i nie wydając pieniędzy na ulotki. Dla mnie Facebook to nie tylko rozrywka, ale przede wszystkim narzędzie pracy, dzięki któremu mogę zwrócić uwagę innych na swoje Muzeum. Jeśli ktoś nie ma możliwości przyjechać do Zapusty i odwiedzić Muzeum osobiście, może przyjrzeć się i przeczytać notki o muzealiach w zaciszu swojego domu oraz podzielić się tym ze swoimi znajomymi przy pomocy jednego kliknięcia. Czy to nie jest piękne?
A może ktoś inny, widząc naszą pasję, zechce przyjechać i odwiedzić nas osobiście? Choć bloguję już od niemal trzech lat i konto na FB posiadam od 2008 roku -jeszcze od czasów, kiedy był on w wersji anglojęzycznej, dopiero pół roku temu dotarło do mnie, jaką siłę mają media społecznościowe i w jaki sposób umożliwiają nam komunikację z całym światem nie po to, aby popychać pierdoły, lecz by dać się poznać innym.

Będziemy bardzo wdzięczni, jeśli zechcecie polubić Tuskulum na Facebooku i tym samym pokazać nas swoim znajomym. 

Serdecznie zapraszamy :-)