Pożegnanie z Łużycami.

Nie ukrywam, że jednym z celów mojego zaangażowania się w wędrowanie po Łużycach była chęć podejrzenia sposobu życia i podejścia do swoich zasobów kultury tamtejszych mieszkańców. 

Jak widać na obrazku, Via Regia jest w Niemczech marką, wokół której rozwija się lokalna tożsamość. Miasteczka, takie jak Kamenz, czy Königsbrück czerpią garściami z faktu, że znajdują się, lub w zasadzie wyrosły przed wiekami, dzięki dawnemu szlakowi kupieckiemu i pielgrzymiemu. Entuzjazm i okazywane wędrującym serce oraz szacunek dla gości, przejawia się choćby tym, że po Kamenz oprowadzał nas sam vice burmistrz miasteczka. Słowo daję, że przed wyruszeniem w dalszą trasę, pobłogosławił nas w klasyczny sposób z takim przejęciem, że nawet ja- zakamieniała ateistka, miałam w oczach łzy. Wyobraziłam sobie naszego burmistrza, tudzież panią sekretarz gminy w analogicznej roli. I łzy napłynęły mi jeszcze bardziej, lecz zgoła z odmiennych powodów :-)

Zadanie, które wymyśliłam w poprzednim wpisie, okazało się zbyt karkołomne. Pod ratusz dotarliśmy dopiero kilka minut przed 11.00, a tak naprawdę sporo czasu spędziliśmy tam pomiędzy 11.20 i 11.50. Do tego czasu dotrwał tylko Chłop. Jakość z kamery była tak fatalna, że nie da się rozpoznać szczegółów, ale to niewątpliwie my.

Wciąż szukam pomysłu na moje muzeum. Chciałabym, aby było niebanalne, inne niż takie, do jakich jesteśmy przyzwyczajeni. Dlatego w Kamenz ogromne zainteresowanie wzbudził u  mnie kościół-muzeum Św.Anny, gdzie późnogotycka sztuka sakralna przeplata się z nowoczesnymi formami artystycznego wyrazu. Do sztuki nowoczesnej mam różne podejście, ale ten kontekst mnie zachwycił.

W siedemnastotysięcznym Kamenz urzekło mnie traktowanie mieszkańców przez władze gminy, ponieważ u nas jest to niespotykane. Każdy noworodek jest przyjmowany osobiście w Ratuszu, a wraz z jego przyjściem na świat sadzone jest drzewo. Wydaje mi się, że ten fakt tworzy niesamowitą więź z miejscem i powoduje, że nawet kiedy los rzuca nas na krańce świata, zawsze pamięta się o rodzinnej ziemi i Swoim Drzewie.

Ratusz

Kościół Najświętszej Marii Panny- stary i piękny:

Pobłogosławieni :-) ruszyliśmy do Königsbrück...

Wizyta w Kościele Głównym dała się zapamiętać, jako inna niż wszystkie, ponieważ mieliśmy okazję być na wieży podczas ogłaszania o 17.00- tej biciem dzwonów niedzieli. W sakralnym kalendarzu zachodzi bowiem niebywała i niewątpliwie magiczna rzecz, kiedy w sobotę jest już niedziela. Wolę jednak w to głębiej nie wnikać, gdyż jest to elementem nie logiki, ale wiary. Przeżycie związane z przebywaniem tuż obok wielkich bijących dzwonów uważam za monumentalne :-)

Motyw wędrówki w literaturze i w życiu jest bogaty i niewyczerpany, zarówno w czasie, jak i w przestrzeni. O wędrówce, zarówno fizycznej, jak i mentalnej można pisać bez końca, ponieważ każdy przeżywa życie na swój indywidualny sposób. Podczas tego wędrowania  doświadczamy niezwykłych rzeczy, takich których się nie spodziewaliśmy i które nas samych zaskakują. Dotyczy to przede wszystkim tego, co dzieje się w naszej głowie. Spotykamy również ludzi, którzy nas w jakimś stopniu ubogacają, wnosząc do naszej stabilizacji pierwiastek czegoś nowego, forpocztę zmian. „Jedyną pewną rzeczą w życiu są zmiany”- jak to kiedyś ktoś mądry rzekł.

I ja podczas swojej wędrówki i tej fizycznej przez Łużyce i wędrując przez swoje życie, jak każdy z nas, natykam się na ludzi. Ode mnie zależy, czy otworzę się na kontakt z nimi. Nigdy nie wiem, która z tych osób może mnie zainspirować na dalszą drogę, lub ubogacić moje życie. Zamykając się w kręgu ludzi takich samych, jak ja, zamykam się na rozwój osobisty. My -osiedleńcy, pławiąc się w samozachwytach nad tym, jacy jesteśmy odważni, wspaniali, bo odważyliśmy się żyć życiem innym niż wszyscy, możemy nie zauważyć, że w dzisiejszym galopującym świecie staniemy się śmiesznymi, zgorzkniałymi i zadufanymi w sobie reliktami przeszłości, ponieważ zaleją nas swoją oryginalnością i przeskoczą ze swoim pomysłem na życie inni ludzie. Coś, co było niszowe 10 lat temu, dziś jest zbyt pospolite, aby robiło na kimś wrażenie.

Nie wiem, który z nawiązanych kontaktów jest w moim życiu jedynie ślepym zaułkiem, a a dzięki komu ubogaci się i odmieni moje życie. Może właśnie ten fakt, ta niepewność,  jest najbardziej fascynująca? Jedno jest natomiast pewne. Jeśli raz ruszyłeś szlakiem muszli, trudno jest zejść z tej drogi. Być może, jak ja życzę dziś wszystkim wędrującym do Santiago de Compostela, tak za rok, dwa, pięć ktoś inny rzeknie do mnie:

 :-*