W marcu, jak w garncu.

Marzec jest miesiącem, w którym krystalizują się nasze plany na najbliższy sezon. Wszystkie aktywności, jakim się oddajemy, mają na celu inwestycję w przyszłość naszego gospodarstwa. Tyle się dzieje, że czasem zapominam, że z niektórych rzeczy należałoby się cieszyć bardziej niż z innych.

Przede wszystkim nasz złożony w LGD Partnerstwo Izerskie wniosek na dofinansowanie remontu muzeum przeszedł pozytwnie kwalifikacje. Dostaliśmy 7,81 punktów na 10, co uplasowało nas w pierwszej połowie wszystkich dopuszczonych do dofinansowania wniosków, a było ich niemało, bo 38 sztuk. Wnioski składały głównie urzędy gmin, organizacje i stowarzyszenia oraz parafie. Wniosków od osób prywatnych było może trzy. Jako, że nie ma lepszego miejsca na chwalenie się takimi rzeczami, jak osobisty blog, bez skrępowania i bez obłudy wspomnę, że pośród tych prywatnych wnioskodawców, byliśmy pierwsi. Cieszy to tym bardziej, że pierwszy raz składaliśmy taki wniosek i złamanego grosza nie dawaliśmy za naszą skuteczność.

Największym smaczkiem okazała się informacja, że nasz Urząd Gminy, który ma zatrudnionego etatowego pracownika od pisania wniosków biorącego za to pieniądze, uplasował się z wnioskiem o dofinansowanie wyposażenia świetlicy w Biedrzychowicach na 35 miejscu. Gratulujemy! Może nie byłabym taka złośliwa, gdyby nie fakt, że naszej wsi, pomimo obietnic pani Sekretarz Gminy, nie dopuszczono do programu związanego z unijnymi dopłatami. Wspomniana pani Skretarz osobiście i w cztery oczy obiecała mi objęcie naszej wsi programem. Tak właśnie spełnia się obietnice przedwyborcze. Wstyd, pani Sekretarz!

Cała ta ponura sprawa spowodowała, że zniechęciłam się do pracy dla dobra lokalnej społeczności i skupiłam się jedynie na aktywności w granicach mojego własnego płotu ze szczególnym uwzględnieniem kłucia w oczy włodarzy gminy naszymi pomysłami.

Zostaliśmy zaproszeni do wzięcia udziału w Dniach Otwartych Domów Przysłupowych. Z tej okazji wzięliśmy udział w warsztatach, które odbyły się w Szklarskiej Porębie w pięknie odnowionym domu przysłupowym Chata Sudecka, najstarszym w miasteczku, bo jeszcze pamiętającym XVIII wiek. Imprezę, mającą na celu wypromowanie lokalnej starej architektury, organizuje StowarzyszenieDom Kołodzieja. Głównym celem, który łączy miłośników domów przysłupowych, jest podniesienie świadomości ludzi, którzy nie zdają sobie sprawy z obiektów, które posiadają. Stare przysłupy postrzegane są jako rudery, a ich właściciele często wolą je rozebrać i postawić na ich miejsce jakiś niekształtny bezduszny klocek. Bardzo spodobała mi się praca u podstaw ludzkiej świadomości, aby w naszym regionie nie stawiać chat w stylu zakopiańskim, a skorzystać z projektów nowych domów przysłupowych, które wpiszą się zarówno w historię, jak i w krajobraz lokalny.

Nasz dom przysłupowy w Zapuście. 

Im więcej mówi się o domach przysłupowych, tym bardziej jestem z niego dumna.

Początkowo miałam stracha, co do wzięcia udziału w tej imprezie, ale zadziałała wyobraźnia. Stowarzyszenie organizuje bowiem wycieczki autokarowe w dniu zwiedzania. Jedyne miejsce, gdzie mógłby zaparkować autokar, znajduje się pod domem naszej pani sołtys. Czyż nie wpisuje się to idealnie w moje plany podniesienia ciśnienia lokalnym kacykom?  :-) Zatem cóż z tego, że nie mamy jeszcze zapiętego na ostatni guzik muzeum. Szybciutko w naszych głowach powstał plan zorganizowania w tym dniu prowizorycznej wystawy sprzętów wchodzących w skład inwentarza muzealnego, wypieczenia chleba w tradycyjnym piecu, będącym przecież na wyposażeniu gospodarstwa oraz zrobienia domowego smalcu. Ostatecznie mogę też trochę posprzątać i oprowadzić ludzi po domu. Nie ma to, jak odpowiednia motywacja :-)

Zatem oficjalnie ogłaszam, że w dniu 27 maja (niedziela) otwieramy nasz dom dla zwiedzających. Serdecznie zapraszamy!

Moja obecna działalność polega na inwestowaniu w reklamę gospodarstwa i przyszłego muzeum, głównie na rynku lokalnym. Z tej okazji postanowiliśmy wziąć udział w Jarmarku Wielkanocnym, który odbędzie się w Lubaniu w Galerii w dniach 30-31 marca. Liczę na miłe spędzenie czasu oraz nawiązanie kontaktów. Będzie nam bardzo miło, jeśli osoby z okolicy, zaglądający na mojego bloga, zechcą odwiedzić nasze stoisko.

Jarmark rządzi się swoimi prawami. Trzeba przygotować wystawę. Postanowiłam wystąpić z rękodziełem, aby w ten sposób zareklamować nasze gospodarstwo. Być może nasza wystawa jedynie ucieszy oczy, a może ktoś skusi się na jakiś uroczy rękodzielniczy gadżet za kilka złotych. Cały dochód  ze sprzedaży tych drobiazgów zostanie przeznaczony na renowację naszych muzealiów.

Z tej okazji zamówiłam mnóstwo materiałów do zdobienia. 

Powstają z nich prace dekupażowe oraz pirografy. Do wzięcia udziału tym przedsięwzięciu zaprosiłam koleżankę Kasię, która jest mistrzynią szydełka. Od początku marca, w każdy wieczór, siadamy przy robótkach i przez kilka godzin bawimy się, jak dzieci.

Oto rezultaty naszej pracy. Podstawki pod kubki:

I jaja:

Zainspirowana twórczością Gugi i jej jajami, stworzyłam własne wersje sznurkowych jaj:

Kasia, mistrzyni szydełka, dzierga śliczne serwetki oraz wielkanocne zawieszki, które po wykrochmaleniu usztywnią się.

Kiedy Kasia zaczyna przerabiać zajączki na wisielców, to niewątpliwy znak, aby skończyć robótki i porządnie się wyspać :-)

Na wystawę powędrują też dwie kasine zazdrostki z ptaszkami, zwane w niektórych kręgach "majtkami" :-)

Wczoraj wstąpiłam do Raju. Raj znajduje się 40 km od nas, w Bolesławcu. Chodząc po tych składach porcelany,  szukałam inspiracji, lecz nie mogłam wyjść bez jakiegoś gadżetu. Mam bowiem dziwną słabość do... kubków. Znalazłam najpiękniejszy na świecie kubeczek (o każdym kolejnym tak mawiam) i... okazało się, że Kasia ma "dzień dobroci" dla gospodarzy Tuskulum. Ja otrzymałam upatrzony kubeczek, a Chłop zatyczkę do butelek.

To taka rzadkość zobaczyć dziś na przedmiocie inną sygnaturę niż "made in China".

Chyba mnie dopadło i zachorowałam na bolesławiecką ceramikę. W ramach celebrowania lokalnego patriotyzmu zamierzam powoli wymienić posiadaną ceramikę na wyroby tej właśnie marki.

To nie koniec naszych marcowych aktywności. Kilka tematów przerzucę do następnego wpisu, którego można spodziewać się już za kilka dni. Będzie o spłacaniu długu wobec przyrody, naszych postępach we frywolitce oraz o małych puchatych kruszynkach, które są już w drodze :-)

A jeśli nie macie mnie jeszcze dosyć, zapraszam na potraktowany z humorem, niezbyt długi artykuł mojego autorstwa na temat zastępczego pieniądza w Gryfowie Śląskim.

Notgeld, czyli patriotyzm lokalny.