Pech dyrektora gimnazjum w Olszynie.

Nie od dziś każdy wie, że picie napojów wyskokowych jest polską narodową tradycją. A tradycja rzecz święta, jak matka. Jakież było zatem zdumienie dyrektora olszyńskiego gimnazjum, kiedy podtrzymując ową świętą, narodową tradycję, został on zatrzymany, kiedy sunął radośnie drogą krajową nr 30 lekkim zygzakiem. Od tej pory rozpoczęła się seria pechowych wydarzeń w życiu dyrektora, choć jak się potem w sądzie okazało, pech męczył go już wcześniej tego wieczora. Jakby wszystkie złe moce sprzysięgły się przeciwko niemu.

Dyrektor miał koszmarnego pecha, gdyż został zatrzymany na terenie sąsiedniego powiatu. Ach, gdyby tak kilkaset metrów bliżej domu, sprawa nie ujrzałaby zapewne światła dziennego. Na kolegów bowiem zawsze można liczyć. Pech był straszliwy, gdyż policjanci w okolicach Gryfowa Śląskiego, gdzie nasz bohater został w końcu zatrzymany, byli z Lwóweckiej Komendy Powiatowej. Nie poznali pana dyrektora i potraktowali go jak zwykłego, pijanego żula. To pewnie dlatego dyrektor, przewidując dalszy rozwój wypadków, próbował uciec policjantom, a potem starał się załatwić sprawę „po koleżeńsku”.

Przecież to całkiem zrozumiałe i naturalne. „Załatwianie spraw” mamy we krwi, podobnie, jak promile. Gdyby nie te umiejętności kombinowania już dawno by nas nie było. Pochłonąłby nas Niemiec, Moskal i „dobry wujaszek” Franciszek -Józef. Dyrektor zatem zdziwił się, że policjanci nie potraktowali go po koleżeńsku i uparli się, aby dyrektor dmuchnął w balonik. Zatem dyrektor dmuchnął, bo wyjścia nie miał i wydmuchnął 1,5 promila alkoholu we krwi.

Ludzie, co to się zaczęło dziać w powiecie! Dyrektor zarzekał się, że niczego nie pił, że zażył lekarstwo na łuszczycę. Jak można tak gnębić chorego człowieka!

O wartości przekazywania świętej tradycji polskiej młodzieży zdaje sobie sprawę również burmistrz, który dyrektora nie odwołał ze stanowiska. I słusznie, gdyż dyrektor jako wychowawca, stanowi wzór dla młodego pokolenia. Tradycji nie możemy pozwolić umrzeć!

Jakież było moje osłupienie, kiedy dziś w lokalnym radio usłyszałam, jaki okropny pech dręczył dyrektora jeszcze przed zatrzymaniem. Opowiedział on w sądzie bardzo przekonującą historię. Tylko dlaczego zły sąd nie umorzył warunkowo postępowania, jak o to prosił oskarżony? Posłuchajcie, co temu biednemu człowiekowi się przytrafiło:

Brał on udział w niezwykle absorbującym spotkaniu z gołębiarzami. Tak się zaglębił w tematy związane z ptaszkami, że świat stracił cały z oczu. Nagle poczuł niewymowne pragnienie. Sięgnął po szklankę z wodą, wypił, ale niestety, woda okazała się być wodą ognistą. Zaskoczony niemiłym uczuciem w gardle sięgnął, myśląc zapewne dalej o ptaszkach,  po pierwszą rzecz, jaka przed nim stała. Niestety, okazało się, że to puszka z piwem. Któż nie zrozumie spragnionego człowieka?

Ludzie, co za czasy nastały! Jeszcze kilka lat temu byłoby to nie do pomyślenia, nie móc załatwić takiej błahej sprawy przy pomocy argumentu brzęczącego lub bodaj po koleżeńsku, zgodnie z polską, narodową tradycją. Unia Europejska, ta nierządnica brukselska, ze swoim przetrąconym kręgosłupem moralnym namieszała Polakom w głowach. Niedługo zmieni nas na tyle, że kieliszka nie tylko w aucie, ale i w pracy nie wychylisz. Tradycja w narodzie umrze.

Zainteresowanych szczegółami tej bulwersującej sprawy zapraszam pod tego linka:

http://www.luban24.pl/index.php?topic=5037.0

Tymczasem, aby zmienić nastrój, zapraszam Was na króciutką wirtualną wycieczkę po mojej okolicy. Jak wszędzie, jesień nas rozpieszcza i maluje Tuskulum cudnymi kolorami:

Jesienią wspominam czasy, kiedy czułam się bardzo, ale to bardzo samotna, niezrozumiana, osaczona i nie kochana. Przy życiu podtrzymywała mnie tylko muzyka. Jesienią wychodzą z wszystkich kątów stare, przykurzone smuteczki z wczesnego dzieciństwa. Walczę z nimi właśnie przy pomocy tego, co trafiało do moich uszów, kiedy byłam dzieckiem i co nadawało sens mojemu życiu w realiach komunistycznego, szarego blokowiska.

Od kilku dni chodzi mi po głowie piękna ballada zespołu Turbo z czasów, kiedy jeszcze nie grali tak ciężko, za co ich potem pokochałam.

Jest połowa lat 80-tych- pamiętacie to? Nie znalazłam dobrego video z epoki, ale to jest doskonałe:

 Turbo- Jaki był ten dzień