O mnie

Moje zdjęcie
Kobieta wciąż zadziwiona otaczającym ją światem. Z wykształcenia archeolog, z wyboru Wolny Człowiek i Kustosz we własnym Muzeum. Z urodzenia Wrocławianka, z wyboru mieszkanka małej wsi. Na pytania miejskich kolegów: "co ty robisz do licha na tej wsi"??? odpowiada: "żyję!!!". Zawsze niepokorna i pozostanie taką do śmierci. Wyznaje w życiu maksymę: "Ludzie posłuszni żyją, aby spełniać oczekiwania innych. Nieposłuszni realizują swoje marzenia". Kobieta owa ma wciąż wiele pomysłów, które uparcie realizuje na powyższej zasadzie. Posiadaczka 2 psów i 1 Chłopa. Chce się dzielić z ludźmi swoim kawałkiem życia prowadząc Gospodarstwo Agroturystyczne, Muzeum Dwór Feillów oraz Hodowlę Psów Rasy Golden Retriever.

niedziela, 18 września 2011

Jak modelki złapały Syfa w Tuskulum.


Pamiętacie naszego domowego pieszczocha, zwanego Syf? Kto go jeszcze nie poznał, zapraszam TUTAJ. No dobrze, przyznam się szczerze, że na co dzień jest to jedynie pieszczoch Chłopa, ja podczepiam się pod niego tylko wtedy, kiedy Syf jest podziwiany, jest w centrum zainteresowania i kiedy ktoś nam go zazdrości. Puchnę wtedy z dumy,  co najmniej, jakbym sama go młotkiem wyklepała. Tymczasem, choć to moja domena, nie machnęłam przy nim nawet pędzlem, gdyż kolor farby do Syfa, jaką nabył Chłop, nazwałam „kupą” i się po prostu obraziłam, że nie skonsultował zakupu ze mną. Tudzież jeśli nawet się skonsultował, nie przyjął był do wiadomości zdania mego.
Zdradzę Wam jednak tajemnicę, że tak naprawdę Syf jest mój, bo papiery są na mnie. Zatem, jakby Chłop już stracił do mnie cierpliwość i wystawił mnie za drzwi, zabieram manatki, wsiadam do Syfa i odjeżdżam w siną dal zgodnie z prawem, choć bez prawa (jazdy). Mam większe szanse, że ktoś mnie przygarnie razem z Syfem, niż z samym tylko tobołkiem. Ale do rzeczy.

Działalność, jaką prowadzimy sobie na tym naszym odludziu ma wiele dobrych stron. Jedną z nich jest możliwość poznawania i spotykania się z niebanalnymi ludźmi, czy to przy okazji ich wizyt w celach turystycznych, czy podczas poszukiwania domów dla naszych szczeniąt. Czasem ktoś też uwiesi się ni z gruszki ni pietruszki na naszym płocie przypadkiem i pozostaje już przyjacielem domu. Ale do rzeczy, bo coś mi dziś za bardzo przeszkadzają różnego rodzaju dygresje.

Dzięki jednemu z takich spotkań doszło do niezwykłej w Tuskulum sesji. Do tej pory obfotografowywaliśmy (boże, jakie to trudne słowo!) Tuskulum w sposób mniej lub bardziej amatorski. Ja to akurat mniej, bo mam taki aparat, że trochę wstyd, ale co zrobić, jak mam pilniesze potrzeby, niż kupno wypasionego sprzętu. Z chęcią więc przyjęłam propozycję zrobienia w Tuskulum małego zamieszania, sprowadzenia modelek i urządzenia sesji z pieskami na tle naszego rustykalnego, klimatycznego miejsca.

Troszeczkę Was w tytule oszukałam, powinien on brzmieć „Jak modelki załapały się na Syfa w Tuskulum”. Znając ludzkie instynkty i odruchy wiem, że tamten tytuł zaintryguje i przyciągnie czytelników bardziej, a poza tym jest krótszy i bardziej treściwy, nawet jeśli odrobinkę mija się z prawdą. Ale do rzeczy, zacznijmy wreszcie od początku.

Pewnego sierpniowego poranka dzień zapowiadał się przepięknie. Od kilku dni świeciło słońce. Ktoś mógłby pomyśleć, że jest lato. Jak było z latem w tym roku, każdy wie, bo to świeża sprawa. Zadzwonił telefon, a ja oderwana od pysznego śniadania, w którego skład wchodził domowy tuskulański chleb i twarożek (swoje nie tuczy!), odebrałam wiadomość.
-Przyjedziemy, jak się umawialiśmy, chcemy skorzystać z pięknej pogody. Nie przestraszcie się, jest nas trochę dużo.
My nie tacy znowu strachliwi, ja to się boję tylko wariatów. No to zapowiada się wesoły dzień- pomyślałam spoglądając na śpiące szczeniory- Ciekawe, jak one zniosą te macanki. Mają już siedem tygodni, czas najwyższy, aby zafundować im małą dawkę pozytywnego stresu związanego z obecnością obcych ludzi.

I przyjechali, a w międzyczasie popsuła się pogoda. Front przyszedł do nas wcześniej, niż zapowiadają go zawsze dla Wrocławia. Z trzydziestu stopni zrobiło się w ciągu godziny osiemnaście. Na wstępie zatem trzeba było całą ekipę odziać, gdyż wszyscy mieli na sobie minimalną ilość ubrania, stosowną na graniczące z obłędem upały.

Po odzianiu i napojeniu ekipy ciepłymi trunkami, fachowcy zabrali się za robotę, gdyż co to jest dla profesjonalisty trochę deszczu? Ano nic. Dla mnie było to spore utrudnienie, bo fotki robione z ciemnych kątów (aby nie przeszkadzać ekipie) po prostu kiepsko wyszły.









Wizażysta miał do pomalowania ze cztery, albo i pięć modelek, półtorej godziny siedział nad pierwszą.
Ech, faceci- pomyślałam sobie- Jak się już za coś zabiorą, to porażka. Ja makijaż robię sobie w 3 minuty..


To jest żarcik, oczywiście, makijaż do fotografii musi być wycyzelowany i dopracowany w każdym szczególe, trzeba poświęcić mu tyle czasu, ile to jest niezbędne.
A potem z pokoju, który udostepniłam ekipie, dochodziły takie wrzaski:
-Co to ma być? Nie mogę dopiąć sukienki! Jesteś gruba, musisz schudnąć o cztery numery! -krzyczał stylista do którejś z eterycznych modelek.
Może to był i żart, ale na ten temat nie mam poczucia humoru. Tego typu wymagania powodują, że dziewczyny wpadają w anoreksję i nawet wziętym modelkom zdarza się umierać z powodu niedożywienia. Złośliwie zatem i bez wyrzutów sumienia pomyślałam sobie, że stylista zapewne zaprojektował i uszył sukienkę dla piętnastoletniego, szczupłego chłopca i zrobiło mi się lepiej. Postanowiłam też przy najbliższej okazji kupić sobie i pożreć pączka, albo i dwa z najlepszej na świecie cukierni w Gryfowie Śląskim (nie, cukiernia nie płci mi za reklamę). Tego typu uwagi bowiem powodują u mnie napady wilczego głodu. Ale do rzeczy.

Ekipa uwijała się jak w ukropie, a tymczasem deszcz padał coraz bardziej.

Do zdjęć potrzebne były różnego rodzaju rekwizyty. Żywymi rekwizytami były zachwycone maluchami modelki oraz lekko zadziwione szczenięta. Za martwymi rekwizytami zrobiliśmy pieszy rajd po wnętrzu domu. Po kilku nietrafionych pomysłach, na ten przykład z wpakowaniem modelek do przepastnej skrzyni stojacej w korytarzu (ech, moja duma- możecie zobaczyć ją TUTAJ), z mieszkania wywleczono kosze ratanowe.  Jeden z nich posłużył do zdjęcia, za które dałabym chętnie autorowi jakieś mistrzostwo świata.


Drugi kosz okazał się niezbyt pomocny, ale nie było w tym jego winy. Naiwnie ekipa myślała, że uda się choć na 3 sekundy utrzymać kilka szczeniąt w kupie razem. Chyba nic z tego nie wyszło, bo nie dostałam gotowca z udziałem tegoż rekwizytu.


Największym zaskoczeniem dla mnie samej było spojrzenie przez mnie na domowe sprzęty świeżym okiem. Te bardzo mocno zniszczone, no powiedzmy, że nie tyle stare, co vintage (ładniej brzmi) fotele ogrodowe miałam właśnie wywalić i spalić. Kilkukrotne próby naprawy nie przyniosły rezultatu. Zobaczywszy je na fotografii uznałam, że może się już nie da na nich siedzieć, ale niech sobie stoją pod ścianą i robią klimat. Z resztą przy takich ujęciach nawet dziury w ścianie wyglądają, jak dzieło sztuki.






I pozostałe fotki z pierwszej części sesji:







Kiedy pomysły się już skończyły, a faceci nadal czuli niedosyt, zagaiłam.
-Ale najfajniejsze rekwizyty to my mamy w stodole.
-Taaak...? No to idziemy.
I poszliśmy. I daleko nie uszliśmy, gdyż na samym wstępie wyszczerzył do chłopaków swoje blaszane zębiska Syf.
-O Jezu, co to?- zakrzyknął jeden z fotografów.
-A to coś, coś... tym Ruscy wojnę wygrali!
Tu chłopak mi zaimponował, nie powiem, na oko bowiem ledwo przekroczył dwudziestkę. Nie uważam się za jakiegoś Matuzalema, ale z doświadczenia wiem, że ludzie młodsi o pół pokolenia już nie wiedzą, co to jest gazik. A to nasuwa mi refleksję, iż świadomość ich w dzieciństwie kształtowana nie była już poprzez Czterech Pancernych i Psa, czy porucznika Klossa. Może to i nawet lepiej, bo czekam niecierpliwie, aż minie mit radzieckiego wyzwoliciela podsycany przez tego typu ponadpokoleniowe filmy. Jak sobie jednak pomyślę, że świadomość młodszego pokolenia była kształtowana przez dajmy na to Pokemony, to już sama nie wiem, co jest gorsze. Ale do rzeczy.

Po kilku okrzykach na temat Syfa świadczących o tym, że jeden z członków ekipy ma osobowość afektywną (zwiększenie energii, przymus mówienia), chcąc być miła dla gości zaproponowałam:
-W sumie, to mogę Ci załatwić u Krzysia, możliwość pokierowania Syfem.
-Naprawdę, naprawdę, ach, ach, ach... Krzysiu, Krzysiu, ja ci za to, ja ci, ja ci za to dam... gwiazdkę z nieba!
Przysiadłam. I poczułam się zazdrosna. Na litość boską!!! Dlaczego, dlaczego, DLACZEGO to NIE MNIE chciał obdarować gwiazdką???
-No, no...- powiedział Krzyś zastanawiając się zapewne, z jakiej konstelacji zażądać gwiazdki. A ja skręcałam się z zazdrości i zawiści.
Kiedy już chłopaki nasycili się Syfem wzrokiem i dotykiem, oznajmiłam ukrytym we wnętrzach domu dziewczynom smutną, jak mi się wydawało nowinę.
-Nie chcę Was martwić, ale macie sesję na tym złomie- pokazałam palcem Syfa.
-Super- ucieszyły się wymalowane i wystrojone w piękne suknie modelki, a ja pomyślałam sobie, że przecież Syf, jak jego nazwa wskazuje, jest maksymalnie zasyfiony, gdyż nie przewidzieliśmy jego udziału w imprezie. Żadnej jednak to nie przeszkadzało, co dowodziło, że dziewczyny mają doświadczenie z sesjami w różnych ekstremalnych sytuacjach.








Efekt końcowy, czyli to, co powstało potem z tych fotografii, powaliło mnie na łopatki. Niezbicie dowodzi to faktu, iż również ja mam osobowość afektywną :-)



W jesienny, słotny dzień, oglądając te zdjęcia,  poczuliśmy z Chłopem smagający twarze wiatr pustynny, gorące promienie słońca, piasek i kurz w zębach spod kół Syfa. Na powrót ożyło marzenie wyprawy Syfem na wschód, gdzieś na dzikie stepy azjatyckie

Bardzo dziękuję dziewczynom i chłopakom z PhotoDesign, za miłą sobotę i za możliwość wykorzystania fotografii z sesji.

Dopisek Chłopa:
-A gdzie jest, kurwa, moja gwiazdka z nieba???

28 komentarzy:

  1. Taaaa backstage z sesji super :)
    Syf super :)
    Szczeniaki super :)
    Tuskulum super :)
    Ale Riannon jest naj super :)

    A Chłop, to niech pyta o gwiazdkę tego, który mu naobiecywał :P Czyżby przyszły polityk? hihihi

    OdpowiedzUsuń
  2. A gdzie Ty widziałaś tego koloru kupę? Chyba u kaczki...
    No chyba, że syf nie został pomalowany tą farbą?

    Śliczne dziewczyny, śliczne sukienki, psiaki prześliczne, krzesła zabójcze, a całośc pachnie wielkim światem :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Echhh cudne to wszystko, zazdraszczam Ci przeokrutnie ;-)

    OdpowiedzUsuń
  4. Śliczne zdjęcia, mam nadzieję, że bawiliście się przednio!
    Pozdrawiamy z domu mojej Mamy, gdzie w tym tygodniu będę miażdżyć winogrona na wino :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Agik- na zdjęciach może tego nie widać, ale farba ma moim zdaniem barwę rzadkiej sraczki. Miała być oliwka, a Chłop kupił nie wiadomo co. Na szczęście planuje remont syfa, następnego koloru dopilnuję.

    maroccanmint- o, już winobranie. U nas jeszcze parę tygodni trzeba poczekać. Też będzie w tym roku nastaw z winnych gron :-)

    Anovi, Kontrolerka- dzięki :-*

    OdpowiedzUsuń
  6. Przez pieski i syfa nie mogłem skupić się na modelkach;))))

    OdpowiedzUsuń
  7. Trafiłam przypadkiem i zostałam! Tekst świetny, tytuł obłędny.
    A pieski przecudne! Na syfach się nie znam, ale ten mi się podoba!
    Pozdrawiam i jeszcze wrócę:)

    OdpowiedzUsuń
  8. Genialne te zdjęcia... dla mnie to jest mistrzostwo świata, że oni patrzą przez ten obiektyw i czarują cuda:) Potem czarują je jeszcze w programach graficznych ,co tez łatwe nie jest ... piękne :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Zawrócony- Zawsze możesz wrócić do początku i zawiesić tym razem oko na modelkach :-) Oto magia słowa pisanego :-)

    Ewkiki- witaj, super że wpadłaś, zapraszam, czuj się jak u siebie :-)

    Sarenzir- To prawda. Chciałabym umieć czarować takie światy. To jednak nie tylko photoshop, ale i odpowiedni aparat. Zapewne kosztuje mój roczny budżet, albo i dwa.

    OdpowiedzUsuń
  10. ostatnia fotografia jest gejoską designerską kiszką

    no facio ma grzywkę metroseksualną i nie trzyma kierownicy :P

    (wredny jestem dziś)

    OdpowiedzUsuń
  11. Admin R-O- Istotnie, wrednyś dziś :-) Baba nie dała, czy co? ;-)
    Ostatnia fotka jest przeciwwagą dla wszystkich pozostałych, na których są słodkie i śliczne dziewczyny. Nie każdy gustuje. A niechże żeńska populacja i dwie trzecie męskiej, tej gustującej w chłopaczkach, ma też na czym oko zawiesić. Równowaga musi być i sprawiedliwość :-)

    OdpowiedzUsuń
  12. Strasznie ciężka praca to pozowanie, dla mnie to są ciężkie chwile, gdy trzeba stanąć do zdjęcia, grządkę wolałabym przekopać lub murek wymurować. A co młodzież na Twoją agroturystykę, Riannon, chcieliby w takim miejscu spędzać wolny czas czy tylko wielki świat ich woła? ciekawam, pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  13. Maria z PP- Nie, nie. Taka młodzież spędza wczasy w Tunezji, nie na polskiej wsi :-)
    Ale ogólnie, to sporo młodych ludzi przewija się przez Tuskulum. Mimo zmian, dużego wyboru miejsc do wypoczynku, jest grupa ludzi, która nie kieruje się "lansem", a tkwi w niej potrzeba oderwania się od świata na jakiś czas. Ogólnie chyba mam statystycznie więcej ludzi młodszych od nas, niż starszych.
    Nie ukrywam, że nasza oferta, z jej niską jak na dzisiejsze czasy ceną za nocleg (25 zł) jest kierowana do biedniejszych lub oszczędniejszych osób. Tych, choćby i chcieli, na wakacje w egzotycznych krajach po prostu nie stać.

    OdpowiedzUsuń
  14. Cóż za równoległość światów! U nas też było fotograficznie ostatnio...

    OdpowiedzUsuń
  15. Jakie fajne zdjęcia, z pieskami i koszykami,mistrzosstwo ! z Syfem również:)))

    (no nieladnie taki piekny jeep tak nazywac,a mozesz wyjazwic dlaczego Syf tak został nazwany>?)

    Moja córka z kolei chce zrobic sesję z kotkami, gdyby mieszkala bliżej pewnie z checią nawiazałaby z Tobą kontakt i niecnie wykorzystała (za Twoim przyzwoleniem) i piękny teren i te sliczne futrzaczki.

    OdpowiedzUsuń
  16. Jacek- piękne zdjęcia. Konie są wdzięcznym obiektem dla fotografa.
    Moja sesja odbyła się 3 tygodnie temu, ale teraz dostałam gotowe fotki i mogłam spiąć relację z efektami w jedną całość.

    Dora- futrzaczki rozjechały się już do swoich nowych domów, ale bywają od czasu do czasu. Sesja z kotami byłaby równie udana, nie wątpię.
    Gazik służy do celów gospodarczych, zwózka drewna, wywózka śmieci do pojemników segregacyjnych, etc. Powiem tak- rzadko jest sprzątany, zatem zwykle panuje w nim syf nieziemski :-)

    OdpowiedzUsuń
  17. Super! Sporo lukru, ale jak się nastawiłam na deser, to naprawdę super. Kurcze, zazdroszczę świetnej zabawy!
    Tekst świetny jak zwykle, nuuudy ... :):):)

    OdpowiedzUsuń
  18. Uwielbiam zapach psiej sierści,
    ale te Twoje pewnie teraz pachną Diorem...

    OdpowiedzUsuń
  19. Chodziło mi o to, że chlopaki na tym zdjęciu jadą, a nikt kierownicy nie trzyma.

    Jakże to tak?

    OdpowiedzUsuń
  20. M.- A bo na wsi, to tak cały czas, nuda i nuda... :-)

    Mateus- Na tyle lubię zapach sierści, że Diory i inne cuda w rachubę nie wchodzą ;-)

    Admin R-O- A Tobie się nigdy nie zdarzyło, puścić z emocji kierownicy? Mnie na rowerze zdarzało się notorycznie, to i w Syfie też można :-) Przyznaj się lepiej, że "zazdraszczasz" chłopakom, zarówno grzywki, jak i przygody w Syfie :-)

    OdpowiedzUsuń
  21. Ja Cię przepraszam świetne zdjęcia, świetny syf, a gwiazdkę z nieba to już Chłop chyba ma :) Szczeniaki wymiatają, nie wiadomo na kogo patrzeć, na te śliczne dzieweczki, czy psie urocze pyski, rewelacja :)

    OdpowiedzUsuń
  22. Piękne, piękne! I tekst, i zdjęcia;)))

    OdpowiedzUsuń
  23. Urocza sesja! Piękne aranżacje! Śliczniutkie pieski, a tytuł posta powalający. Powracając powoli do życia blogowego zauważyłam wspaniały piec chlebowy. Życzę udanych wypieków i pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  24. Łał! Czy modelki też w tuskulańskiej ofercie? Jeżeli tak, to przetapiam Ogary na szmalec, zbieram kasiorkę i kupuję dwie (razem z tymi białymi poduchami).
    Cium

    OdpowiedzUsuń
  25. aż zachciało mi się do Polski......najpiękniej i tak prawdziwe swojsko na polskiej wsi........fantastycznie piszesz, cudnie mieszkasz............ ach szczenięta sam miód........i ten piec, ja próbuję upiec czasami taki polski chleb bo hiszpańskie to buły.....ALE BEZ PIECA TO NIE MA TAK SMACZNEGO CHLEBA, POZDRAWIAM CIEPŁO. DIDI

    OdpowiedzUsuń
  26. Go i Rado- Rado, jak sądzę :-) Za chude te Wasze ogarki na smalec, wiele grosza nie utoczysz. No i niestety, ani modelek ani "pluszaków" w Tuskulum już nie ma :-(

    Didi- witaj, dzięki, że do mnie wpadłaś. Masz całkowitą rację. Dopiero piec chlebowy nadaje wypiekom to "coś", a zrobienie go prawie od początku do końca samemu, to dopiero jest satysfakcja i smak :-) Dzięki za miłe słowa.

    OdpowiedzUsuń