Środek przeczyszczający.

Niezwykle skutecznym środkiem przeczyszczającym na urzędy, które "lecą sobie w kulki", jest wizja sprawy w Sądzie Administracyjnym. Warto korzystać z tej formy walki o swoje, kiedy czujemy, że mamy rację, a urząd po prostu działa niezgodnie z prawem. Jak niektórzy pamiętają, poczuliśmy się oszukani przez Dolnośląski Urząd Marszałkowski, kiedy odmówiono nam wydania decyzji o przyznaniu dofinansowania na remont Muzeum. Złożyliśmy skargę, która w zasadzie była gotowym pozwem dla Sądu Administracyjnego i chyba tak też została zrozumiana, ponieważ natychmiast zaczęliśmy być traktowani poważnie. Przyjechała do nas kontrola, wszystko zostało potwierdzone i wyjaśnione. Dwa tygodnie temu udaliśmy się do Wrocławia i podpisaliśmy z Urzędem Marszałkowskim umowę. Dofinansowanie remontu zostało nam przyznane.

Zasadnicze prace związane z remontem Muzeum rozpoczną się wiosną, natomiast do zimy musimy wstawić okna i zamki antywłamaniowe, aby spełnić wymagane ustawą o muzeach warunki. Wtedy też możemy się zwrócić do Ministerstwa o zdjęcie z regulaminu parafki „w organizacji”. Niezwykle nam to ułatwi dalszą współpracę z urzędnikami, którzy nie potrafią czytać ze zrozumieniem paragrafów i uporczywie frazę „w organizacji” pojmują w sposób potoczny. Uważają, że Muzeum jeszcze nie ma.

A Muzeum jest i hula na całego, mimo tymczasowego, kiepskiego wystroju obórki, czy jak kto woli, jego braku.

Jednym z regulaminowych założeń naszego muzeum jest prowadzenie działalności naukowo-badawczej. W związku z tym faktem zwróciliśmy się do Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o udostępnienie nam wykazu stanowisk archeologicznych i kart inwentarzowych zabytków wraz z wszelkimi informacjami na ich temat.

publikuję nasz wniosek, jako przykład 

Pogórze Izerskie jest białą plamą jeśli chodzi o informacje o stanie badań na tym terenie. Nasza ogólna wiedza o Dolnym Śląsku, nabyta podczas studiów, sięgała do granic Złotoryi. Dalej, równie dobrze, mogła się rozciągać Kraina Psiogłowców.

Im dłużej zapuszczam korzenie w tym miejscu, tym większą czuję potrzebę zgromadzenia rzetelnej wiedzy, a w przyszłości opracowania i opublikowania tematu związanego z pradziejami tego miejsca. Nie uda mi się to, jeśli nie będę miała dostępu do informacji, które od wieków leżą i kurzą się w WKZ-cie. Według obecnie publikowanych materiałów, historia pobytu ludzi na tym terenie rozpoczyna się od XIII wieku. To nie jest prawda. Co rusz natykamy się na rzeczy, których nie możemy zweryfikować, ponieważ nie udostępnia się informacji. W Gradówku koło Gryfowa Śląskiego jest rasowe, wypasione grodzisko. Potencjalny, wspaniały obiekt turystyczny. Czy ktoś o nim wie? Prawie nikt. Ile jeszcze jest takich stanowisk i artefaktów, o których historia zapomniała? Tego próbowaliśmy się dowiedzieć od Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we Wrocławiu.

Przed zabraniem się za rozmowę z WKZ-tem, zorientowaliśmy się, jakie mamy szanse wyciągnięcia interesującego nas inwentarza w normalny sposób, czyli zwracając się z wnioskiem o przesłanie nam dokumentów. Okazało się, że nie mamy żadnych szans, nawet jako instytucja Muzeum.

Zgodnie z ustawą o informacji publicznej, tego typu dokumentacja, tworzona za publiczne pieniądze, musi być wydana każdemu, kto sobie tego życzy. Z niewiadomych przyczyn (trochę wiadomych, ale o tym może powiem kiedy indziej) urząd Konserwatora uważa, że dokumenty są jego własnością, którą mogą sobie swobodnie dysponować i udostępniać według własnego widzimisię. Ja się w tym miejscu pytam, a niby z jakiej racji Urząd Konserwatora ma nie przestrzegać prawa?

Wiedząc, że będzie to trwało długie miesiące, rozpoczęliśmy kilka tygodni temu działania zmierzające do dokuczenia instytucji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Jak się okazuje, zatwardzenie jakie tam panuje jest potężne, nawet się nie spodziewaliśmy, że aż tak bardzo.

Wysłaliśmy powyższy wniosek, jako instytucja Muzeum, o wydanie interesujących nas dokumentów i wyobraźcie sobie, że pismo to zostało zignorowane. Zgodnie z przepisami o informacji publicznej, urząd miał obowiązek przesłać nam dokumenty lub wydać decyzję odmawiającą ich udostępnienia, wraz z uzasadnieniem odmowy, w ciągu dwóch tygodni. 

Niewiele się zastanawiając, bo strategię mieliśmy już przygotowaną, Chłop-Dyrektor :-) wysmarował śliczną i soczystą skargę na bezczynność urzędu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Pozew złożyliśmy okrężną drogą, prosto do Sądu we Wrocławiu, ponieważ istniała obawa, że WKZ nie prześle tej skargi wraz ze swoim ustosunkowaniem się do sprawy, dalej. W związku z powyższym, to Sąd przesłał naszą skargę do Urzędu i rozpoczęło się oczekiwanie na odpowiedź WKZ-tu.

Minęły ustawowe dwa tygodnie. Nie jesteśmy złośliwi, ani wredni ;-) Zdajemy sobie sprawę, że ktoś może nie znać ustawy o informacji publicznej chociaż, w przypadku urzędników państwowych, jest to nie do pomyślenia! Wykazując się dobrą wolą, poczekaliśmy zatem 30 dni. Gdzieś koło 40-tego dnia Chłop-Dyrektor zadzwonił do Sądu i okazało się, że nic z WKZ-tu do nich nie wpłynęło.

Doznaliśmy w tym miejscu synchronicznego opadu szczęki. Rozumiem, że można zlekceważyć małe, prywatne Muzeum gdzieś w Krainie Psiogłowców, ale żeby lekceważyć Sąd? Jakież tam musiało być potężne zatwardzenie, że nie przeczyściło go nawet pismo z Sadu?

W międzyczasie WKZ wydało niewielkie pierdnięcie w naszą stronę. Dostaliśmy płytkę z wykazem stanowisk archeologicznych. Widniały tam tylko: powiat, miejscowość i rodzaj obiektu. Tak dowiedzieliśmy się o grodzisku w Gradówku. Oczywiście, nie o takie informacje nam chodziło. Dostaliśmy też list, z którego treści ogólnie wynika, że WKZ nie jest urzędem i nie dotyczy go ustawa o informacji publicznej. O, to bardzo ciekawe... :-)

W przypływie litości przeszło mi przez myśl, aby napisać do nich prywatnie i pouczyć o obowiązkach oraz uprzedzić, że jeśli się nie opamiętają, wyciągniemy te wszystkie materiały poprzez Sąd Administracyjny. Przypuszczamy, że nam się to uda, ponieważ w innych województwach zapadły już wyroki WSA dotyczące nakazu wydania kart inwentarzowych i to ludziom wcale nie związanym z branżą. W tej chwili wszyscy oczekujemy na prawomocny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, który rozwieje wszelkie wątpliwości i będzie stanowił punkt odniesienia dla Wojewódzkich Sądów.

Po namyśle, jednak nie zdecydowaliśmy się na prywatne pertraktacje. Przeciągniemy WKZ przez WSA dla przykładu, utorujemy tym samym drogę dla innych. Oczywiście, przyklejeni do środowiska, mieliśmy dwie propozycje pomocy, czyli załatwienia sprawy po znajomości (ten zna tego, co tam pracuje, a tamten to w ogóle zna wszystkich świętych). 

Nie chcę niczego załatwiać po znajomości! Chcę, aby urzędnicy zaczęli przestrzegać prawa i działali zgodnie z obowiązującymi paragrafami, które i tak są kulawe, ale są. Może to nieżyciowe i w którymś momencie zderzę się ze ścianą, ale działam zgodnie ze swoim kodeksem moralnym.

W tym samym dniu, w którym podpisaliśmy umowę o dofinansowanie remontu Muzeum, korzystając z wizyty we Wrocławiu, podreptaliśmy do Sądu Administracyjnego, by złożyć wniosek o wymierzenie grzywny Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków z tytułu nieprzekazania skargi do Sądu. 

Wklejam wzór, może się komuś przyda:

Obecnie czekamy, kiedy wreszcie zastosowane przez nas środki podziałają na WKZ przeczyszczająco.

Najbardziej w tym wszystkim denerwuje mnie fakt, że grzywna nie jest dla urzędników żadną karą. Ot, po prostu przeleje się paręset złotych z jednej puli z budżetu państwa do drugiej puli. Najwyżej w WKZ-cie będzie mniej funduszy na popijawę pod koniec roku, kiedy przyjdzie do szybkiego upłynniania pozostałych środków z rocznego budżetu. Gdyby urzędnik musiał zapłacić tę grzywnę z własnej kieszeni, urzędy pracowałyby jak szwajcarskie zegarki.

****************************
Zaproszenia:
Na Korzystnych Zakupach zastanawiamy się nad pułapkami, jakie czyhają na nas w mieszkaniach
a na Blogu Turystycznym zabieram Was na wycieczkę na Ostrzycę.