Renowacja mebli w Tuskulum.

Naiwnie myślałam, że po odchowaniu szczeniąt oraz wraz ze zmianą pogody na mniej sprzyjającą harcom i pracom na podwórku, zyskam sporo czasu na moją ulubioną rozrywkę, czyli pisanie głupot na blogu. Jakoś tak się porobiło, że wcale na głupoty nie mam czasu, bo przecież nie usiedzę nawet połowy dnia na tyłku, aby te głupoty zalęgły się w mojej głowie. Dziś zatem, abyście już o mnie do końca nie zapomnieli, będzie post sprawozdawczy.

Najpierw wróciłam z Wrocławia. W mieście, jak to w mieście, nic ciekawego prócz tego, że tak już skomplikowali komunikację, iż osoba spoza miasta ma ogromny kłopot ze skorzystaniem z autobusu i tramwaju. Biletu w kiosku nie kupisz, a jak masz lęk przed maszynami i nie masz czasu na oswajanie się z nimi tudzież na czytanie instrukcji obsługi, to pozostaje ci tylko przebieżka na piechotę.
Pojechałam, wróciłam, połowy rzeczy nie załatwiłam, jak zawsze zresztą.
Nie było mnie tylko dwie noce w Zapuście, ale wieczorami tęsknie spoglądałam z balkonu mego rodzinnego mieszkania na zachód, w kierunku DOMU.

Jak byłam taka zupełnie malutka, widziałam, jak w tym miejscu budowano najsłynniejszy wówczas budynek we Wrocławiu (bo najwyższy i z wypasioną windą) Poltegor. 

Dziś na jego miejscu stanął  SKY TOWER. To też widok z balkonu, tyle, że na południowy zachód.

Mówi się i zapewne słusznie, że w życiu przypadków nie ma. Niemniej jednak pewnego słonecznego dnia, tuż przed moim wyjazdem do Wrocławia, zupełnie przypadkiem, pomyliwszy nie tylko domy, ale i wsie, zawitał do nas pewien renowator zabytków. Jak już przyszedł, to zaprosiliśmy go dalej, bo jest u nas co oglądać. Człowiek ów dysponuje niebywałą w naszej okolicy, a być może i jedyną w swoim rodzaju usługą, bo z taką metodą czyszczenia mebli zetknęliśmy się tylko raz- właśnie u niego. Mianowicie kąpie meble w podgrzanej do 70 stopni sodzie kaustycznej w olbrzymiej, specjalnie zbudowanej na te potrzeby wannie. Od słowa do słowa zgadaliśmy się, że skorzystamy z jego usług, wcześniej składając rewizytę. 

Postanowiliśmy kuć żelazo, póki gorące i już kilka dni po nawiązaniu znajomości, zapukaliśmy do drzwi renowatora. Ludzie, czego tam nie było, co ja tam nie widziałam... Ale nie będę o tym pisać, bo to nie moja sprawa. 

Zobaczyłam na własne oczy ową osławioną wannę z sodą. Pomimo, że basen był zimny i obłożony gąbkami, natychmiast poczułam ostre szczypanie w gardle i musiałam szybko wyjść.

Zdecydowaliśmy się zainwestować w kąpiel naszych szaf. Usługa kosztuje stówkę od szafy. Nie jest to wygórowana cena, jeśli weźmie się pod uwagę, że robiąc to samemu, musielibyśmy być może więcej zainwestować w środki chemiczne, nie mówiąc już o czasie i nerwach, jakie traci się na tego typu robocie. Wspomnę, że jedną szafę w stylu Ludwik Filip, zwaną przeze mnie "Niebieskim Ludwikiem", gdyż niegdyś nie mając pojęcia, jak się pozbyć białej farby do stalowych konstrukcji, którą ją potraktowano, ja pomalowałam ją na niebiesko, skrobiemy już rok. I nadal będziemy ją skrobać, choćby pazurami i zębami, gdyż posiada piękne okleiny orzechowe. Zniszczyłyby się w sodzie. Ludwik Filip z gołego drewna po renowacji to koszt ok 1500 zł. Ludwik z orzechową okleiną, to już kilka tysięcy. 

Postanowiliśmy na początek zawieźć dwie szafy, tylko które? Ot, osiołkowi w żłoby dano. Na pewno jedną z szaf garderobianych, tylko którą: biedermeier, czy drewniany Ludwik Filip? Po krótkiej burzy mózgów wybór padł na bardziej ozdobną, ale pozbawioną płyciny w drzwiach szafę ludwikowską. W końcu kiedyś doskrobiemy "Niebieskiego Ludwika", który również szykowany jest do sypialni. 

Tak wyglądała szafa Ludwik Filip przygotowywana do kąpieli:

Drzwi z dyktą zamiast płyciny

Szuflada z pięknymi, oryginalnymi okuciami.

Jaskier jak zwykle pomagał i asystował. 

Niebieski Ludwik skrobie się i jeszcze się trochę poskrobie...

Te drzwi już prawie, prawie...

A teraz opowiem Wam coś o magii słów. Kiedy zobaczyłam na blogu Mateus szafę chlebową niemal identyczną, jak nasza i przeczytałam z jakim entuzjazmem odnosi się do niej jej właścicielka, postanowiłam przychylniej spojrzeć na wciśniętą w najciemniejszy kąt stodoły naszą "chlebówkę". Zadziałało tu też magiczne słowo "biedermeier". Nasza jest trochę odarta z elementów biedermeierowskich, ale oczywiście wpisuje się w czas i konwencję typową dla tego stylu. Szczerze mówiąc uważałam, że jest brzydka, jak krowia kupa i wcale mnie nie interesuje. Dzięki Mateusowi doznałam wizji, natychmiast znalazłam dla niej miejsce i przeznaczenie (wreszcie po kuchni nie będą porozrzucane graty), pozostało tylko pozbyć się tej świńsko różowej i białej farby.
Szafa chlebowa jest elementem pierwotnego wyposażenia naszego domu. Używało ją kilka pokoleń ludzi, była świadkiem zmiany kulturowej, używali ją Niemcy i Polacy. A ja zrobiłam się ostatnio cholernie sentymentalna i uznałam, że warto przywrócić staruszce należne jej miejsce w domu.

Pakowanie szafy do podróży

Drzwi od szafy chlebowej

Szafy pojechały na przyczepie do kąpieli i wróciły prawie czyste niemal takie, jak spod ręki stolarza. Mimo, że kąpiel trwała krótko, jakieś 5 minut, ciecz i czas zrobiły swoje. Chlebówka się troszkę rozkleiła, w wielu miejscach na obu szafach wstały włókna i trzeba było jeszcze je przeszlifować. Dwa ostatnie słoneczne dni wykorzystaliśmy na suszenie i poprawki, po czym nadszedł ten dzień, kiedy trzeba było szafy wnieść na swoje miejsce.

I tu pojawił się problem. Błędem było to, że pierwszego zaczęliśmy wnosić Ludwika, a jest to szalenie ciężki kloc. Trzeba było zacząć od dużo lżejszej szafy chlebowej. Jak Wam to powiedzieć... okazało się, że Ludwik żadną miarą i siłą nie przejdzie przez drzwi korytarzowe. Głównym wejściem nawet nie dał się wciągnąć (stromo), a wejściem przez garaż udało się go wciągnąć do domu, lecz utknął w jednym z wąskich korytarzy i nijak do kuchni, a przez kuchnię do pokoju nie dał się wsadzić. Trzy razy biegaliśmy z tym klocem od jednego wejścia do drugiego, ja z szaleństwem w oczach i brzydkim wyrazem na ustach, bo wszystko mnie bolało od tego ciężaru.

Coś trzeba było zrobić. Albo rozwalamy szafy i wnosimy je po kawałkach, albo rozbieramy drewnianą ścianę-przepierzenie pomiędzy korytarzem, a wejściem na nasze pokoje. Ze zgrozą pojęłam, że Chłop przymierza się do rozbiórki ściany i trochę włosy stanęły mi dęba. Tego jeszcze w Tuskulum nie było! Dzisiaj rozbieramy ścianę, a jutro, co? No dobrze, może nie jest to jakaś zabytkowa ściana, ale bardzo ją lubię. 

Widok od strony kuchni, tu stoi lodówka.

Widok od strony korytarza po zaczęciu demontażu.

Niżej widoczną dziurą (po usunięciu jeszcze dykty i deski, bez problemu obie szafy znalazły się w mieszkaniu. Jeszcze tego samego dnia ściana została złożona na powrót, jednak prowizorycznie, bo Niebieski Ludwik jest jeszcze większy i cięższy niż obie opisywane bohaterki.

Moja ściana leżąca w gabinecie!

Ze względu na załamanie pogody, ostatnie roboty przy szafie chlebowej odbyły się w naszym salonie. Szafę trzeba było skleić, bo zaczęła "kłapać".

Ostatnie prace polegają na woskowaniu i przygotowywaniu okuć. Ludwik nie ma drewnianej płyciny w drzwiach. Póki nie znajdziemy jakiegoś niedrogiego stolarza, postanowiłam wykorzystać dyktę, która była w zastępstwie płyciny i zrobić na niej decoupage. Jestem w trakcie pracy, za kilka dni, jak "płycina" będzie gotowa uzupełnię zdjęcie. Na razie moja szafa w sypialni wygląda tak.

A szafa chlebowa? Cóż, jest hitem i pomysłem trafionym w dziesiątkę, sami zobaczcie, jak się prezentuje:

Jeszcze kilka razy dopieszczę ją woskiem, dostanie okucia i mosiężne kółka na te dziury (polujemy na allegro). Nasze stare były z cynku i nie są zbyt piękne.

Dla tych, którzy wytrwali do końca, mam bonusik.

Kilka dni wcześniej, pięknego słonecznego dnia, podjechało do nas auto na niemieckiej rejestracji. Wysiadła z niego starsza, nobliwa pani i coś szwargocze. Chłop, który rozumie ten barbarzyński język, nijak nie mógł się z nią dogadać. Mówił mi potem, że nie wierzył własnym uszom i myślał, że źle ją rozumie. Co się okazało? Niemka próbowała nam sprzedać stary telewizor kineskopowy bardzo mocno kładąc nacisk i wykrzykując w swoim języku, iż jest on KOLOROWY! 

Matko boska! Po pierwsze, co oni sobie o nas Polakach myślą? Telewizor kolorowy mam na stanie od 1989 roku, czyli od 22 lat, a po drugie... Przyjeżdżali do nas na handel Ruscy, Cyganie, polskie mamuny różnego sortu, ale żeby Niemcy??? Świat się zmienia. Według Chłopa jest to zapowiedź Dni Ostatecznych :-)