Wielka i totalna rozpierducha.

Wiosna zrobiła nas wszystkich w balona. Wprawdzie nie zdążyłam się tak bardzo do niej przyzwyczaić, gdyż śniegi u nas nie stopniały od ostatnich opadów, niemniej jednak ciepłe dni i piękne słońce dały nam nadzieję na rychłe stopienie lodów i zadomowienie się wiosny na stałe. Podczas gdy wszyscy na Facebooku wrzucali piękne przebiśniegi i krokusy, u nas panował taki oto nastrój.

tylko psiaki maja radochę z takiej pogody :-)

Słońce i dłuższe dni spowodowały, że postanowiliśmy jednak rozpocząć sezon remontowy, gdyż terminy nas gonią. Remont sali ekspozycyjnej naszego małego Muzeum odbywa się w ramach PROW (Program Rozwoju Obszarów Wiejskich) i mamy nadzieję na refundację części poniesionych kosztów (70%). Do 1 czerwca 2013 roku musimy złożyć wniosek o rozliczenie projektu. Cała ta papierkowa robota, to prawdziwa orka po ugorze. Zdążyli nas poinformować o tym ludzie, którzy mają rozliczenia już za sobą. Chciałabym zostawić sobie na to miesiąc czasu. Mam zatem ambitny plan wyremontować salę w już nie całe dwa miesiące. Na początku maja zaplanowałam otwarcie ekspozycji w nowo otwartym lokum. Terminem ostatecznym jest 26 maja, ponieważ na ten dzień udostępniliśmy nasz dom na potrzeby regionalnej imprezy Dnia Otwartych Domów Przysłupowych.

Po wyniesieniu muzealiów do składzika wewnątrz domu, przystąpiliśmy do skuwania starych tynków. Nie wszystko dało się wynieść. Piec chlebowy został opakowany folią. Podobnie stało się z wialnią. Jak widać, robota jest ciężka i brudna. Kondycja i zastane po zimie stawy wymagają stopniowania wysiłku.

Pierwsza taczka gruzu. Po rundce podarowalismy sprzątanie za każdym razem :-)

Chłop robi badania stratygraficzne :-)

Chłop przygląda się swojemu dziełu :-)

Chłop zabiera się do roboty.

Działam ostro i ja :-)

 Walę młotkiem, robię rozpierduszkę i przy okazji obserwuję, co pokazuje się pod tynkiem. Ogołocona z tynku ściana ukazuje nam swoją historię. Tu gdzieś były zamurowane dawno drzwi i z jakiegoś powodu obecny otwór wykuto w nowym miejscu. Tynk sypie się nieregularnie. Raz odpada płatami, a czasem trzeba użyć wiele siły, by odsłonić kamień. Szukam miejsca, gdzie będzie można zostawić fragment nieotynkowany, aby pokazać strukturę kamienia. Niestety, na obecną chwilę nie znalazłam takiego miejsca, które nadawałoby się do ekspozycji. Widać, że to pomieszczenie, dawna obora, było łatane mnóstwo razy, nie tylko kamieniem, ale również gruzem ceglanym. Pierwotnie kamienne ściany też nie były jakoś specjalnie pieszczone. Budowano je z polnego, nieobrobionego, nieregularnego kamienia. Po zrzuceniu starych tynków będzie kłopot z położeniem nowych ze względu na duże różnice w wystawaniu kamieni.

W projekcie wykazaliśmy ponad tonę zaprawy tynkowej. Rubryczka ta została oznaczona przez urzędnika znakiem zapytania. Zapewne niedowierzał on liczbom, co świadczy, że nigdy nie miał do czynienia z pracami budowlanymi. Tymczasem obawiam się, że tona może nam nie wystarczyć do wyrównania ścian. Oczywiście, zanim położy się tynk, większe dziury zamuruje się zaprawą murarską. 

Tynki pomoże nam założyć pan Zbychu. Miłośników retro klimatów od razu uprzedzam, że pan Zbychu nie potrafi kłaść krzywych tynków, co mnie bardzo ucieszyło. Nie wiem, czemu ludzie upierają się, że stara dziewiętnastowieczna chata powinna mieć nierówno kładzione tynki. Ja lubię proste gładkie ściany i takie chcę mieć w swoim domu przynajmniej tam, gdzie kładziemy je na nowo. Na jednej z tych prostych ścian chciałam zostawić fragment gołego kamiennego muru. Na razie jednak nie widzę takiego miejsca, które by się nadawało do ekspozycji.

Moim marzeniem było, aby zbić tynki na stropie i wyeksponować tam gołą cegłę. Wydaje mi się to ciekawym dekoracyjnym akcentem do prostych tynkowanych ścian. Strop ceglany i surowa betonowa podłoga, która zostanie jedynie naprawiona, podkreśliłaby dawny gospodarczy charakter tego pomieszczenia. Praca nad stropem jest ciężka, a niektóre fragmenty wręcz wydaje się, że odeprą atak młotków i łomu. Ceglany strop, jeszcze nawet przed oczyszczeniem wygląda bardzo ciekawie, dlatego zamierzam uprzeć się i jakoś pokonać te trudne fragmenty. Nie wiem, może pożyczymy jakiś młot pneumatyczny?

Jak widać, toniemy teraz w pyle i mamy sporo do roboty. Żeby rozrywek było więcej, dziś podczas podróży po materiały budowlane, zepsuł się Chłopu samochód na krajowej 30-tce. A tu pada śnieg i znajomi też mają problemy z wyjazdem z domu. Chłop mimo wszystko miał sporo szczęścia. Szybko zdiagnozował awarię (cewka zapłonowa), udało się też ściągnąć kolegę, który podwiózł go do domu. Pośród dziesięciu tysięcy rupieci, które gromadzi w garażu i w stodołach Chłop, udało się odszukać sprawną pasującą cewkę i tym samym materiały potrzebne na jutro przyjechały. Gdyby nie ta zima, wszystko wyglądałoby inaczej. Materiały budowalne przywiózłby nam sklep. W tych okolicznościach przyrody dojeżdża do nas jedynie listonosz i chwała mu za to.

Kilka dni temu listonosz doniósł pismo z Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków, w którym WUOZ informuje nas, że w związku z wydaniem prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w sprawie o wydanie nam kserokopii kart ewidencyjnych zabytków archeologicznych dla terenu Pogórza Izerskiego, uznaje nasze żądanie za zasadne. Materiały zostaną nam przekazane w ciągu 2 miesięcy. Tym samym dokonaliśmy przeczyszczenia WKZ-u. Osoby, które mają lub miały kiedykolwiek do czynienia z WKZ zdają sobie sprawę, jakiej rangi jest to decyzja. Walka o udostepnienie materiałów, które powinny być jawne dla wszystkich obywateli w tym kraju, zajęła nam równo 8 miesięcy- od czerwca 2012 do lutego 2013 roku.

Tymczasem w przerwach od tłuczenia ścian młotkiem studiuję już na drugim semestrze. Nadal jest pięknie, chociaż dosyć ciężko ze względu na natłok zajęć w ciągu zjazdów. Tym razem jednak, kiedy pogoda się poprawi, będziemy częściej wyruszać w teren, by pochylać się nad tym, na co wielu nie zwraca wcale uwagi. Ale nie będę uprzedzać faktów, wszystko opiszę w swoim czasie na blogu.

Idę do szkoły :-)

Kiedy zbierałam się do wyjazdu z Wrocławia do domu dostałam od siostry książkę Paulo Coelho „Być, jak płynąca rzeka”. W tym pośpiechu, który mi teraz towarzyszy, nie spodziewałam się, że treść i specyficzny dla Coelho nastrój w ogóle do mnie dotrą. Ale właśnie wtedy, gdy siedziałam w niemal pustym autobusie, zostawiając za sobą jeden świat, zmierzając ku innemu, dałam się porwać temu nastrojowi. W każdym z tych opowiadań odnajdywałam odbicie swojego życia. Czytałam i zalewałam łzami stronę po stronie. 

Przeczytajcie fragmenty (P.Coelho. Być, jak płynąca rzeka. Myśli i impresje 1998-2005, wyd. Świat Książki, Warszawa 2006, str.30-32):

Wskazówki, jak chodzić po górach.

Znajdź górę, na którą chcesz wejść. Nie sugeruj się opiniami tych, którzy mówią, że tamta wygląda piękniej, lub ta jest o wiele łatwiejsza (…) Jesteś jedyną osobą odpowiedzialną za to, co robisz.

Zastanów się, jak do niej dotrzeć. Bardzo często góra podziwiana z oddali wydaje się piękna, interesująca, zapowiada wyzwania (…). Nie prowadzi tam żadna droga, a ciebie od celu dzieli las. To, co proste na mapie, w rzeczywistości okazuje się trudne. Dlatego wypróbuj wszystkie ścieżki, aż kiedyś staniesz przed szczytem, który chciałeś zdobyć.

Ucz się od ludzi, którzy zdobyli szczyt. Niezależnie od tego, jak bardzo jesteś przekonany o swej niepowtarzalności, zawsze znajdzie się ktoś, kto wcześniej miał podobne marzenia (…) To twoja wspinaczka, twoja odpowiedzialność, ale nie zapominaj, że cudze doświadczenie jest pomocne.

(…)

Podziwiaj zmieniający się krajobraz.  (…) Czasem warto się zatrzymać, by podziwiać widoki, z każdym pokonanym metrem możesz spojrzeć trochę dalej. Wykorzystaj to, by odkryć rzeczy, których dotąd nie rozumiałeś.

Szanuj swoje ciało. (…) Idź, nie wymagając od siebie rzeczy niemożliwych (…) Podziwiaj widoki, pij źródlaną wodę, korzystaj z owoców, którymi tak hojnie obdarza cię natura, ale idź naprzód.

Szanuj swoja duszę. Nie powtarzaj sobie ciągle „uda mi się” (…) Obsesja nie ułatwia znalezienia celu i odbiera przyjemność wspinaczki (…)

Przygotuj się na to, że musisz przejść o kilometr więcej. Dojście na szczyt trwa zawsze dłużej, niż myślimy. Nie daj się zwieść. Przyjdzie moment, gdy uznasz, że jesteś już blisko, a jeszcze będziesz miał przed sobą szmat drogi (…)

Ciesz się, gdy wejdziesz na szczyt. (…) Jakie to wspaniałe, że to, co było ledwie snem, odległą wizją, teraz stanowi część twojego życia. Udało się!

Złóż przyrzeczenie. (…) Obiecaj sobie, że odkryjesz inną górę i zacznij nową przygodę.

Opowiedz swoją historię. TAK, OPOWIEDZ SWOJĄ HISTORIĘ. DAJ PRZYKŁAD. POWIEDZ O TYM, JAK NAJWIĘKSZEJ LICZBIE OSÓB, DZIEKI CZEMU ONE TAKŻE ODNAJDĄ W SOBIE ODWAGĘ I STANĄ PRZED WŁASNA GÓRĄ.

Jadąc tym autobusem, myślałam o tym, jak wbrew wszelkim argumentom mojej rodziny znalazłam swoje własne marzenia, które krok po kroku, w bardzo wolnym, ale właściwym tempie realizuję. Myślałam o moich prywatnych bohaterkach, kobietach które są dla mnie wzorem, które po cichu podziwiam i przyglądam się temu, co osiągnęły. Myślałam o tym, że za kilka lat chcę osiągnąć choć część z tego, co one. I wreszcie pomyślałam sobie, że dzięki temu, iż dzielę się z innymi swoją historią, ktoś może kiedyś powie mi, że to ja byłam inspiracją dla jego marzeń.