Zwłoki w Ministerstwie

18 listopada minionego roku złożyliśmy w wydziale do spraw muzeów Departamentu Dziedzictwa Kulturowego przy Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego, regulamin wraz z listem przewodnim dla naszego prywatnego Muzeum Techniki i Rzemiosła Wiejskiego w Zapuście. Regulamin został przedłożony do uzgodnienia z wyżej wspomnianą instytucją. Oznacza to w praktyce, że oczekiwaliśmy na jakikolwiek odzew i zajęcie się naszym projektem. Uzbrojeni w wiedzę dotyczącą prawa administracyjnego przeczekaliśmy przewidziany ustawą miesiąc i mimo wszystko zadziwiliśmy się brakiem jakiegokolwiek kontaktu z nami.

"Poczekajmy jeszcze tydzień"- mówiliśmy. Znając pracę urzędników, wysłali oni informację w ostatni możliwy dzień i teraz idzie to na piechotę Pocztą Polską. Kiedy po tygodniu nie doczekaliśmy się na upragnione wiadomości, postanowiliśmy poczekać jeszcze tydzień, ponieważ znamy również niechlubne rekordy w doręczaniu przesyłek przez pocztę. Kiedy również następny tydzień przeszedł do historii, byłam już mocno wkurzona. Nasze perypetie w Ministerstwie Rolnictwa, związane z próbą odzyskania dworu w Wólce Zręczyckiej, spowodowały, że wszelakie ministerstwa uważam za wrogie ludziom, a osoby tam pracujące za zatrudnione tylko po to, aby przysparzać ludziom zmartwień i szykan.

-Żarty się skończyły!- mówię do Chłopa. –Jaki mamy następny krok, aby pobudzić ich do pracy?

-Napisz e-mail z zapytaniem, a jak nie odpiszą, to pomyślimy.

-Tylko e-mail? –mówię zawiedziona. -Ja pragnę krwi, ściętych głów!

Moje elementarne poczucie sprawiedliwości buntuje się przeciwko temu, że my szarzy obywatele nie możemy spóźnić się ani jednego dnia z zeznaniem podatkowym, zapłaceniem rachunku, a urzędy nie trzymają się swoich terminów. Wykracza to poza moje pojmowanie rzeczywistości, kiedy Ministerstwo Rolnictwa, które ma miesiąc czasu na wydanie zasądzonej przez NSA decyzji o zwrocie majątku na Wólce, zwleka z tym już jedenasty miesiąc!

Nie dziwcie się zatem, że wpadłam w furię mając w perspektywie walkę z jeszcze jednym ministerstwem.

-Jeśli urząd nie odpowiada w określonym czasie, mam prawo napisać skargę na bezczynność i wezwać urząd do zaprzestania naruszenia prawa- głośno się zastanawiam. –I teraz trzeba przemyśleć, czy pisać oficjalną skargę, czy postraszyć skargą w e-mailu?

-Na litość boską!- irytuje się mój z natury bardziej opanowany Chłop. –Napisz grzecznego e-maila, w którym uprzejmie zapytujesz, co dzieje się z naszą sprawą?

Przez chwilę buntuję się, bo mały wewnętrzny tajfun nie pozwala mi na żadne grzeczne pisanie.

-No dobrze-poddaję się. –Ale to nie może być grzeczny i uległy e-mail. Będzie to urzędowe, oschłe pismo. Niech tam wiedzą, że znamy swoje prawa i że nie będą nas lekceważyć tylko dlatego, że oni są w Warszawie, a my mieszkamy na wsi.

Po wstępie zawierającym meritum sprawy, przystąpiłam do nokautowania odbiorcy e-maila prawnym żargonem, z którego najbardziej podoba mi się zjadliwa fraza "Pragnę zauważyć...". Wraz ze spójnikiem "iż" brzmi wg mnie, jakbym chciała wbić szpilkę w dupę rozmówcy. I tak też jest w rzeczywistości.

"Pragnę zauważyć, iż minął przewidziany ustawą termin…" -piszę.

-I zapytaj tam jeszcze, co jest przyczyną zwłoki?- podpowiada Chłop.

"Zwłoki"- delektuję się słowem. Tak, to jest właśnie to, co odzwierciedla mój stan psychiczny. Pragnę teraz czyichś zwłok.

-Albo wiesz co? Nie pisz "zwłoki", bo to bardzo głupio brzmi.

-A co ty masz do "zwłoki"?- denerwuję się, bo mam ochotę właśnie na zwłoki.

-No, proszę cię!- załamuje się Chłop, myśląc, że nie wyczułam dwuznaczności tego słowa.

Zamykam oczy i tonem godnym wieszcza mówię: "Przyczyną zwłoki są zwłoki". Szybko wchodzę na stronę Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Sprawdzam, czy obsada jest ta sama, co miesiąc temu. Tak, Minister żyje, dyrektor Departamentu Dziedzictwa Kulturowego również ten sam, adres do korespondencji się nie zmienił.

-To co mam napisać?- denerwuję się zmianą koncepcji.

-Napisz "opóźnienia".

"O nie"- myślę sobie. "Okres ochronny dla Ministerstwa już minął dwa tygodnie temu". I nic nie mówiąc Chłopu napisałam "zwłoki".

Może ta szpila w dupie, a może zwłoki pobudziły panią, która była odpowiedzialna za uzgodnienie naszego regulaminu. Zadzwoniła do mnie jeszcze tego samego dnia, a była tak posrana, że nie ulegało wątpliwości, iż z regulaminem i z naszą sprawą zapoznała się dopiero po otrzymaniu mojego e-maila. Skręcając się od przeprosin za przekroczenie terminu (oj, chyba ma groźnego szefa, gdyby się dowiedział!) przystąpiła do pracy. Tydzień, jaki spędziłam z panią wisząc na telefonie uzmysłowił mi, co naprawdę znaczy „uzgadniać regulamin”. Targowaliśmy się o każdą kropkę i przecinek, o słowa i ich synonimy. 

Z rzeczy istotniejszych okazało się, że nawet jeśli właścicielem jest dwójka osób, muzeum musi mieć jednego dyrektora, przynajmniej takiego na piśmie. Pomyślałam, czy naprawdę zależy mi na funkcji dyrektora i podjęłam decyzję, gdyż już w Świętej Księdze napisano: "…niedoskonały mężczyzna popełnia błędy (…) jednak żona nie powinna pomniejszać tego, co mąż robi, ani zajmować jego miejsce".

A poza tym, jak to brzmi: Chłop Dyrektor!

Ja zadowolę się funkcją kustosza. I tak mam roboty po kokardki. Podczas, gdy Chłop ma cały katalog zabytków w głowie, ja muszę to wszystko spisać, skatalogować w dwóch, a nawet w trzech egzemplarzach (dla wirtualnego muzeum). Niestety, ustawa nie przewidziała archiwizacji zabytków w głowie Chłopa. Jako, że powyższy święty cytat słusznie stwierdza, iż mężczyzna jest niedoskonały, nie ma możliwości podłączenia się kablem USB z jego głową.

Jako, że Chłop uważa, że to co wie jest wiedzą, którą i ja powinnam dysponować, moja praca polegająca na wyciśnięciu z Chłopa szczegółowych informacji o przyniesionych przez niego do domu przedmiotach, porównywalna jest z orką patykiem po ugorze. Po dziesięciu opisanych zabytkach jestem tak wyczerpana psychicznie, że zalegam bezmyślnie w jakimś kąciku i cichutko jęczę.

Regulamin dla naszego muzeum został uzgodniony kilka dni przed świętami. Przesłaliśmy go do ministerstwa. Obecnie oczekujemy na zwrot podpisanych przez Ministra papierów. W międzyczasie, w ramach świątecznego relaksu, stworzyłam grafikę dla potrzeb strony internetowej muzeum. Strona zostanie opublikowana zaraz po otrzymaniu papierów z Ministerstwa, czym na pewno się pochwalę.

Tymczasem zostałam zaproszona do współpracy z Gazetą Kolekcjonera, która została utworzona przy portalu Moje Wirtualne Muzeum. Serdecznie zapraszam do lektury mojego pierwszego artykułu dla tego prasowego tytułu:

Mój dom, moje muzeum- radość ocalania