Piekło i raj.

Kapryśna pogoda tej wiosny w Prowansji spowodowała, że każdego ranka budziłam się nasłuchując, czy przypadkiem krople deszczu nie bębnią o dach domku. Tego dnia było to o tyle istotne, że wybieraliśmy się do Wąwozu Verdon. Piękna pogoda byłaby bardzo polecana. Przed wyjazdem do Prowansji zerknęłam w internet, ale zobaczyłam coś tak zdumiewającego pod hasłem Verdon, że uznałam, że to nie może być prawda, a co najwyżej jakiś fotomontaż. Jak zwykle zdjęcia nie oddały rzeczywistości, a przerosła ona moje oczekiwania, ale nie uprzedzajmy faktów.

Po uchyleniu kotary w oknie, okazało się, że niebo jest błękitne, ptaszki śpiewają, zapowiada się wspaniały dzień. Zatem złapałam kije do trekkingu, włożyłam najwygodniejsze buty i byłam gotowa na przeżycie wspaniałej przygody.

Przemierzając piechotą dziesiątki kilometrów zeszłego lata, przy okazji wędrówek po Via Regia, rozsmakowałam się w tej formie poznawania terenu. Dopóki nie dotkniesz stopami ziemi, wszelkie zwiedzanie przypomina cukierka, którego liżesz przez papierek. Objazdówki są dla mnie mało wartościową formą zwiedzania. Owszem, lepsze to niż nic, jednak nic nie zastąpi wędrówki, kiedy możesz nie tylko poczuć kilometry, ale i wchłonąć zmysłami cały klimat miejsca, posłuchać dźwięków otoczenia, poczuć zapach okolicy. Celebrując slow travel czuję się naprawdę szczęśliwa i spełniona. Zapominam o obowiązkach i zmartwieniach, gdyż cała świadomość skupia się jedynie na tu i teraz.

Tego dnia sprzyjała nam pogoda, ale mimo rozbudzonych nadziei, ten dzień nie do końca był dla mnie udany. Najpierw znalazłam się w raju, aby potem trafić do piekła. Cóż, nie można mieć wszystkiego.

Mogę z całą stanowczością stwierdzić, że Moustiers Sainte- Marie to najpiękniejsza miejscowość, jaką w życiu widziałam i dobrze się tam czułam. Muszę się Wam przyznać, że po powrocie zaczęłam wertować strony internetowe w poszukiwaniu noclegów właśnie tam. Miejsce to spełnia wszystkie wymogi, które kojarzą mi się z cudownymi wakacjami: urocze położenie, bliskość szmaragdowego jeziora, szlaki turystyczne, które gwarantują niezapomniane emocje i wrażenia. Można tam spędzać wakacje i co rok wracać. Niestety, najtańsze ceny pokojów, nawet nie w samym ścisłym miasteczku, ale tuż obok, mnie osobiście rzuciły o podłogę. Niezależnie zatem od poglądów na zorganizowane wycieczki i objazdowe zwiedzanie miejsc, jestem wdzięczna za to, że mogę w ogóle uczestniczyć w tych wycieczkach i posmakować klimatu Prowansji.

Zwróćcie uwagę na te jednolite dachy 

dachówka typu: "mnich-mniszka" (półokrągłe)

Moustiers Sainte- Marie promuje się, jako producent lokalnej ceramiki, jednak ja z góry założyłam, że nic i tak nie przebije naszego lokalnego bolesławieckiego stylu i skupiłam się nie na produktach, ale na krajobrazie i historii. Przede wszystkim wcale mnie nie dziwi, że ludzie zamieszkiwali te rejony już w czasach paleolitu. Sprzyjał temu klimat oraz dogodne położenie pośród skał, które pełniły też funkcję obronną. Ludzi od zwierząt wyróżnia poczucie estetyki, zatem moim skromnym zdaniem walory naturalne tego obszaru też mogły mieć wpływ na osadnictwo. Ja w każdym razie poczułam się tam, jak w domu. 

 Historia związana z obecnym kręgiem cywilizacyjnym sięga V wieku, kiedy założono tam klasztor. Były to jednak czasy niespokojne, teren był nękany przez Maurów. Obecna świątynia na skałach, Chapel Notre-Damme de Beauvoir, pochodzi z początków XII wieku.

W centum zdjęcia kryje się świątynia.

 Trudno było ją uchwycić, gdyż wznosi się na stromej skale, a na miejscu roślinność rozbuchana przesłaniała widok. Kupiłam sobie jedyną widokówkę właśnie przedstawiającą tę niesamowitą świątynię.

Ogromnym walorem tego miejsca jest fakt, że położone jest w bajecznej okolicy Parku Narodowego Verdon. Z map widzę, że nie starczyłoby życia, aby dokładnie spenetrować ten rejon podczas corocznych wakacji.

Dla nas przyzwyczajonych do szarzyzny, a w szczególności przybyłych z zimowych krajobrazów, w oczy uderzają kolory. Woda mieni się odcieniami szmaragdu, nefrytu z uwagi na zawarty w nich fluor oraz algi.

Po zasmakowaniu przedsionka raju, jakim było dla mnie Moustiers Sainte-Marie i szmaragdowe wody, które mogłam ogarnąć zmysłami, myślałam, że może być już tylko lepiej. Czekał na nas wszak Wąwóz Verdon, na myśl którego kije rozkręcały się na pożądaną długość i rwały się do wędrówki. Niestety, zamiast  raju czekało mnie piekło. Z przyczyn organizacyjnych nie było możliwe wędrowanie tego dnia po wawozie. Zdecydowano, że przejedziemy się dookoła niego autokarem... 40 km po skalnej półce! 

Nie to, że ja się do końca boję wysokości. Nie mam żadnych problemów z wędrówkami po górach. Póki czuję grunt pod nogami i panuję nad swoim każdym krokiem, póty wszystko sprawia mi radość. Problem mam wtedy, gdy ktoś zamknie mnie w blaszanym pudełku, oderwie od gruntu i od niego zależy moje życie. Dlatego nie ma mowy, abym kiedykolwiek dała się namówić na lot samolotem. O tym, jak się czuję we wszelkiego rodzaju wyciągach typu wagoniki, wolę nie mówić. Problem mam również w windach i to nie z powodu klaustrofobii, ale oderwania się od gruntu. Nie dziwcie się zatem, że zamiast podziwiać bajeczne widoki za szybą, ja zerkałam pod koła autokaru patrząc, czy widać tam choć skrawek asfaltu, czy koła tracą kontakt z podłożem. W tym wypadku bowiem, spadając pół kilometra w dół, nie ma ani cienia szansy na przeżycie. Dlatego też wszyscy odpieliśmy pasy, ponieważ i tak w razie czego, nie zmieniłoby to naszego położenia. 

Nie byłam w stanie robić sama zdjęć z autokaru, bo zajęta byłam baniem się. Aby zobrazować atmosferę, która panowała w środku i sytuację na zewnątrz, posiłkuję się pożyczonymi (6 poniższych fotek) zdjęciami autorstwa Andrzeja Mateusiaka.

Autokar był bardzo duży, droga stosunkowo jak na niego wąska i pełna zakretów. Nie było żadnych barierek, a jeśli gdzieś stały, to prowizoryczne, głownie drewniane, na wysokości kolan. Jakiś turysta robił nam zdjęcia. Pewnie liczył na to, że zaraz runiemy w dół, a on będzie miał material dla mediów z tego tragicznego wydarzenia. 

W autokarze panowała mieszana atmosfera- od zachwytów u tych, którzy widocznie w procesie ewolucji zatracili już instynkt samozachowawczy, po stan wewnętrznej paniki. W autokarze panowała przyjemna temperatura z uwagi na klimatyzację. W pewnym momencie poczułam, że ręce mam mokre, ale w butach to już pływam. Coż, wypada mi tylko się cieszyć, że w majtkach zachowałam suchość, zatem chyba nie było aż tak źle :-)

Nie zabrakło niestety wspomnień o wypadkach zsunięcia się pojazdów w przepaść oraz czarnego humoru w związku z tym. Nie pomagało mi to, oj nie pomagało... 

Chwilę oddechu łapałam, kiedy wysiadalismy z autokaru podziwiać widoki. A było co podziwiać, choć mało do mnie już trafiało tego dnia.

To już moja kolekcja fotek robionych na krótkich postojach.

Jakie mam z tego dnia wnioski? Nie czuję, żebym zaliczyła Wąwóz Verdon. Nawet nie polizałam tego cukierka przez papierek. Pomachano mi cukierkiem przed nosem i zabrano go :-) Jeśli będę miała kiedykolwiek szansę wrócić w tamto miejsce, chciałabym móc posmakować go poprzez wędrówkę po fragmencie okolicy. Nie upieram się, aby pokonywać go z góry na dół, czy iść 40 km piechotą wokół wąwozu. W każdym razie nigdy więcej nie dam się namówić na przejażdżkę autokarem :-)

Miałam jeszcze napisać, jak następny dzień odwrócił moje poczucie niespełnienia się w wędrówce, ale jak zwykle się rozpisałam :-) Wrażenia z pięknego, spokojnego Eze i ciekawego Monte Carlo zostawię na następny raz.