Port Grimaud

To, co działo się w Polsce z pogodą podczas Świąt Wielkanocnych, zaczęło się dla mnie w czwartek, kiedy wędrowaliśmy w deszczu po uliczkach Saint Tropez. W piątek od rana, w dzień naszego odjazdu,  w Prowansji zaświeciło słońce. Front przesunął się na północ. Dogoniliśmy go we Włoszech. Nigdy nie widziałam takiego zjawiska- na początku myśleliśmy, że jesteśmy świadkami wielkiego pożaru. Wokół nas dymiły się chmury. Dopiero, kiedy kilka kilometrów dalej zaczął padać deszcz, zrozumiałam, że to front. 

To dziwne. Na Pogórzu Izerskim, kiedy chmury nisko wiszą i wraz z naszą chatką znajdujemy się w ich wnętrzu, po prostu toniemy we mgle. Powietrze jest lepkie, ale stabilne. Tutaj chmury były dynamiczne i naprawdę wyglądało to jak dym z płonących gór.

Tydzień wcześniej…

Moje pierwsze spotkanie z Alpami było banalne, żeby nie rzec- kiczowate. Z reguły nie śpię w środkach lokomocji, ale ostatni tydzień przed wyjazdem był dla mnie bardzo ciężki psychicznie. Nieprzespane noce i niepokój towarzyszył mi tak długo, że w końcu organizm sam upomniał się o spokój. Troski zostały w kraju, a sen dopadł mnie gdzieś w Austrii. Wierzcie lub nie, ale przez sen usłyszałam jakiś stary hit italo disco.  Domyśliłam się, że to już Włochy. Tak bardzo nie chciało mi się otwierać oczu. Kuksaniec w bok od Krysi spowodował, że otwarłam jedno oko, jednak nie widząc wiele w mroku, poza zarysem czegoś niezidentyfikowanego za szybą, mruknęłam, że jeszcze chwilkę muszę sobie podrzemać.

Oprzytomniałam, kiedy dzień już na dobre zagościł na świecie. Zbudziło mnie słońce- też rzecz banalna, jednak dla nas miało to inny wymiar. Zostawiliśmy za sobą w kraju mrozy i zimę, która została sklasyfikowana, jako ta, gdzie słonecznych dni było najmniej. Nie wiem, czy to brak słońca, czy rychła perspektywa oderwania się od rzeczywistości spowodowały, że podczas ostatnich dni przed wyjazdem czułam, że stracę zmysły, jeśli natychmiast nie zmienię otoczenia i nie łyknę nieco słońca.

Zatem nic dziwnego, że tak oczywista rzecz, jak błękitne niebo gdzieś w okolicach Mediolanu, słońce nad horyzontem, Alpy o które ocieraliśmy się jadąc przez Włochy, spowodowały zachwyt i niemal euforię.

Zrobiłam tylko jedno zdjęcie pierwszego widoku na Alpy

 przez szybę, bo była brudna :-)

W miarę, jak posuwaliśmy się w dół Europy, temperatura rosła. Rozdzwoniły się telefony. Towarzysze podróży napawali się informacjami od swoich rodzin i znajomych w kraju. Największe zachwyty budziły wiadomości, że w Jeleniej Górze czy w Szklarskiej Porębie było w nocy minus 18 stopni. Nasz autobus miał zewnętrzny termometr. Patrzyliśmy, jak w miarę upływu drogi na wyświetlaczu rośnie temperatura… +10… +15… +18 stopni.

Nasza pycha i radość została srodze ukarana. Dwie godziny przed końcem podróży niebo zachmurzyło się. Im bliżej Lazurowego Wybrzeża, tym pogoda psuła się bardziej, a termometr znów wskazał +10 stopni. Wkrótce zaczął padać deszcz, a nam miny zrzedły. Tak bardzo pragnęliśmy słońca.

Port Grimaud- nasze docelowe miejsce, to uroczy mały kurort, który powstał w latach 60-tych XX wieku. Co dziwne i niespotykane- nie został on skażony okropną architekturą modernistyczną, wspólną dla tamtych czasów, niezależnie od ustroju. Założyciel miejscowości- Francois Spoerry, postarał się, aby zabudowa nawiązywała do starych tradycji prowansalskiej architektury. Tymczasem, w miasteczku obok- St.Maxime, jak nawet w samym centrum Monte Carlo tuż przy porcie, można spotkać takie bloczki, jakby żywcem wyjęte z siermiężnej komuny.

Bloczek w centrum Monte Carlo.

Kurde, jak u nas we Wrocławiu na Grabiszyńskiej! :-)

Port Grimaud to miejsce ekskluzywne, pełne prywatnych zakątków, do których turystom wstęp jest zabroniony. Spędzają tu emerytury bogacze i ludzie biznesu, którzy na pół roku wynoszą się z zimnych krajów. Mają swoje jachty, rezydencje, prywatne fragmenty plaży. W każdym razie oczy cieszą tradycyjne budynki, choć zbudowane całkiem niedawno oraz totalny dla nas szok- kwitnące kwiaty i drzewa, zielona trawa.

opuncje na campingu

nie dotykałam ich, a mimo to wciąż wyciągałam z siebie jakieś kolce :-)

W grupie mamy zapalonych fanów flory, którzy chłoną każdy szczegół, pochylają się nad każdym napotkanym storczykiem. Ja- jako jedna z niewielu- jestem tu pierwszy raz. Nie wiem, czego się spodziewać. Wszystkie krzaki, nawet laurowe, identyfikuję, jako róże, tylko zastanawiam się, czemu nie mają one kolców? Pokazany palcem zostaje mi rozmaryn i kilka innych krzaczków, których nie oczywiście nie zapamiętałam.

Kompleksy z powodu ignorancji florystycznej szybko zrekompensowałam sobie na plaży na campingu. Pierwszym psem, jakiego spotkałam okazał się 2 miesięczny rhodesian ridgeback. Właścicielka- Niemka oczywiście- była w szoku, kiedy właściwie zidentyfikowałam rasę. Widocznie, podobnie jak w Polsce, i w Niemczech te psy stanowią rzadkość.

Camping Prairies De La Mer to naprawdę urocze miejsce. Gdzie mu się równać do naszego pojmowania miejsc zwanych campingami. Oczywiście, te najpiękniejsze, wypasione chatki nad samym brzegiem morza są oblegane przez Niemców. Jest to jednak tylko dekoracja (jaka miła) W środku mają identyczny standard, jak mobil home, w którym mieszkałyśmy. Miałyśmy dwie sypialnie, salon z kuchnią, toaletę i łazienkę. Dla gości, którzy przyjeżdżają z namiotami, na campingu znajdują się niebanalne toalety i łazienki, które swobodnie mają naśladować rzymskie łaźnie. Właśnie z takich szczegółów buduje się klimat miejsca. W łazienkach są kwiaty, drzewa, dekoracje. A to przecież tylko zwykły camping!

myślałam, że to kaplica, a to kibelki :-)

to wciąż camping :-)

Mimo to zgodnie stwierdziliśmy, że nie chcielibyśmy się znaleźć tutaj w sezonie turystycznym. Wyobrażam sobie ten skwar, kiedy domek nagrzewa się niczym kontener, ten totalny ścisk 6 tysięcy osób które wyległy na plażę, korki na prowansalskich ulicach prowadzących z kurortu do kurortu.

nocny widok na Saint Tropez

Tuż przed świętami jest jeszcze pusto. Na plaży panuje spokój, prowadzone są prace porządkowe. Kiedy nie pada deszcz, temperatura jest bardzo przyjemna. Kiedy jednak nie ma chmur, noce są jeszcze bardzo zimne. Domek ma ogrzewanie, ale ja jestem bardzo ciepłolubna. W kółko podkręcam piecyk, wskakuję w ciepłe dresy, zakładam grube mięciutki skarpety, zawijam się w śpiwór, zarzucam na siebie koc. I tak nad ranem budzi mnie ziąb.

Do Polski przyjechałam przeziębiona. Na szczęście dopadło mnie ostatniego dnia, tuż przed samym wyjazdem. Powolutku już z tego wychodzę, czuję się lepiej. Jeszcze nie ogarnęłam się po przyjeździe, a już jutro muszę jechać do Wrocławia na uczelnię.

W następnej relacji, po weekendzie:

-oprowadzę Was po słonecznych miejscach (ale trochę deszczu też będzie)

-poznacie dobrego ducha naszej wycieczki- organizatora i przewodnika Sławka :-)

-dowiecie się, dlaczego nawet w deszczowe dni warto wyjść z domu.

-dowiecie się, jakim wydarzeniem żyła przez cały pobyt nasza wycieczka i jaki ma to związek z egzotyczną Polinezją :-)