Wreszcie się doczekaliśmy...

Nieubłaganie płynie czas i zbliża się godzina „0” na którą zaplanowane było ponowne po remoncie otwarcie wystawy w naszym muzeum. Miało się to dokonać i dokona się przy okazji Dnia Otwartych Domów Przysłupowych, która to impreza odbędzie się już w następny weekend. Jest tylko jedno „ale”. Oczywiście, nie zdążyliśmy dokończyć remontu. Wszystko przez ten strop ceglany, który uparliśmy się odsłonić i wyeksponować. Nie dosyć, że robota podła, do której nie znaleźliśmy żadnego chętnego (a chcieliśmy dobrze zapłacić, ale cóż, bezrobocie ponoć mamy :) to jeszcze prześladował nas pech. Sprężarka, którą do tego celu zakupiliśmy, złośliwie się zepsuła i to dwa razy, a sąsiad swoją gdzieś przepił i pożyczyć się nie da. Nie ma sensu malować na błysk ścian, skoro Chłopa czeka jeszcze skuwanie i czyszczenie stropu. Postanowiliśmy zatem chwilowo pozostać przy pobielonych ścianach.

Przez te kilka dni, jakie nam zostały, skupimy się jedynie na wykończeniu estetycznym, na ile się da w połowicznie wyremontowanym obiekcie oraz na ustawianiu ekspozycji tak, aby ogrom szczegółów odwrócił uwagę ewentualnych zwiedzających od niedoskonałości wnętrza. Jakoś to będzie.

Doczekaliśmy się wreszcie na piękne bzy, które rozkwitły dwa tygodnie późnej, niż zazwyczaj. Cieszy to nasze serducha. Nie ma nic przyjemniejszego, niż południowa kawka przed domem otoczonym zapachem bzów.

A tymczasem na skalniku...

kupiłam sadzonki lawendy

Od 13 do 15 maja miałam okazję być sam na sam z naszymi tuskulańskimi duchami, co zdarzyło się pierwszy raz od 12 lat. Zniosłam to nad wyraz dzielnie kładąc się do łóżka dopiero, jak byłam już nieprzytomna ze zmęczenia, co gwarantowało natychmiastowy sen. Muszę przyznać, że nasze duszki były dla mnie łaskawe i nie manifestowały się zbyt mocno. Chłop w tym czasie wyjechał załatwiać rodzinne sprawy, których konsekwencje mogą być bardzo spektakularne. Już od jakiegoś czasu przygotowywaliśmy się na taką ewentualność, ale co innego czekać i żywić nadzieję, a co innego mieć i być zmuszonym do podjęcia konkretnych decyzji.

Dwór Feillów Wola Zręczycka

15 maja 2013 roku, po 23 latach walki w sądach, nastąpiło oficjalne przekazanie dworu w Woli Zręczyckiej prawowitym jego właścicielom, czyli, nie bawiąc się w ton oficjalny, Mamuśce. To tyle, jeśli chodzi o teorię, bo w praktyce sprawa spada na Chłopa. Jako, że jestem do Chłopa przypisana ciałem i duchem oraz nawet sakramentami, rzecz jak najbardziej dotyczy i mnie. Po dwóch dniach euforii przyszedł zatem czas na pracę umysłową, co począć mamy z takim obiektem? Gdybym była przeciętnym polskim obywatelem, zapewne byłabym niezadowolona ze swojego dotychczasowego życia i chętnie zostałabym, hem, hem… dworską damą :-) Sęk w tym, że ja mam już swój poukładany świat, życie i dom, który kocham i z którym chyba nie potrafię się rozstać. Z drugiej strony nie lubię stagnacji i braku perspektyw. Czuję, że tutaj niewiele mogę już zdziałać. Dwór daje nieograniczone możliwości prowadzenia działalności turystyczno-gastronomicznej. Położony jest 30 km od Krakowa, w spokojnej malowniczej okolicy. Sam dwór wpisany jest do rejestru zabytków, natomiast okolica chroniona jest poprzez plan zagospodarowania przestrzennego i nie ma możliwości zepsucia jej nowoczesną zabudową. Przynajmniej teoretycznie, bo przez lata, kiedy w wyniku rabunku przez władze komunistyczne, dwór pozostawał w rękach państwa, dokonywała się tam systematyczna dewastacja. Za jakiś czas pojedziemy przeprowadzić szczegółowe oględziny obiektu, to nie omieszkam opisać cudów, jakie tam się działy.

Mamuśka z Chłopem-potomkowie Feillów- dumni właściciele :-)

Jeżeli nie znajdziemy odpowiedniego dzierżawcy na ten obiekt, będziemy musieli w jakiś sposób sami zająć się wykorzystaniem dworu. Rozważamy i przerabiamy TEORETYCZNIE w tej chwili każdą alternatywę, łącznie z przeniesieniem się na Wolę, co wiązałoby się ze sprzedażą Tuskulum. Jakoś nie potrafię sobie tego wyobrazić.