Po święcie domów przysłupowych.

W niedzielę była taka brzydka pogoda, że obawialiśmy się, iż nikomu nie będzie chciało się przyjechać, by rzucić okiem na naszą wystawę i całe starania pójdą na marne. Ja w każdym razie, w taki dzień, najchętniej owinęłabym się swoją ulubioną kołderką z wielbłąda i nie wychyliłabym nosa z książki. Na szczęście nie lało, jak to ma miejsce dzisiaj, ale wiał bardzo zimny, przejmujący wiatr, a termometr pokazywał zaledwie 8 st.
Tymczasem, ku mojemu zdumieniu, czekała nas ogromna niespodzianka. Od godziny 12.00 aż do 20.00, mimo że oficjalnie zwiedzanie kończyło się o 17.00, przybywali do nas goście. Tym razem było o niebo lepiej, niż w zeszłym roku, kiedy grupa 20-osób, niezależnie od siebie, trafiła w podobną godzinę, ponieważ w  tym roku wszyscy przyjeżdżali po kolei. Dzięki temu mieliśmy możliwość poświęcić czas każdej rodzinie i dowiedzieć się, co ich skłoniło, że akurat z 25 prezentowanych po polskiej stronie domów wybrali nasz.
Otóż każda rodzina dowiedziała się o święcie z naszego bloga, a niektórzy są nawet stałymi czytelnikami :-) Łączy ich z nami pasja związana z przywracaniem do życia starych domów i/lub zamiłowanie do przedmiotów dawno porzuconych i skazanych na zapomnienie.
Bardzo dziękujemy wszystkim, którzy nas odwiedzili, mimo niesprzyjających okoliczności przyrody. Wszystkim tym, którym w niedzielę było nie po drodze, przypominamy, że jeśli tylko jesteśmy akurat w domu, chętnie pokażemy nasze zbiory niezależnie od dnia tygodnia.

Może nie zawsze będziemy tak ogarnięci, jak tego dnia, bo przecież jeszcze kończymy remont, lecz mimo to, serdecznie zapraszamy.

Po niedzieli i związanej z nią pracy przy ogarnianiu wystawy, czuję, że opuściły mnie zarówno siły fizyczne, jak i wena twórcza. Dylematy, o których pisałam w poprzednim wpisie, mimo moich deklaracji, że damy sobie czas na myślenie o tym, nie dają nam spokoju i spędzają z powiek sen. W moje wnętrze znów wdarł się niepokój i niepewność jutra. Mam odczucie, że niektórzy oczekują od nas podjęcia decyzji, której skutki  mogą nas przerosnąć. Mogą, ale nie muszą... Tak łatwo jest decydować o cudzym losie, jak gdyby to martwy przedmiot, choćby najpiękniejszy dom, a nie my i nasze życie, był podmiotem i celem samym w sobie.

Tak naprawdę to sama nie wiem teraz, czego chcę. A może ten chaos w mojej głowie to wina tej depresyjnej pogody? Zawinę się zatem w moją ulubioną kołderkę z wielbłąda, wezmę do ręki Wojownika Światła i poszukam w sobie odwagi, aby podążyć za Własną Legendą...

fot. Paweł Sosnowski