Żal dupę ściska.

Gmina Olszyna reklamuje się hasłem „Urokliwy i wyjątkowy zakątek Polski”.  Jest to według mnie jakiś ponury żart. Prawda jest taka, że symbole dawnej świetności tej miejscowości powoli, ale systematycznie i planowo znikają z krajobrazu.

Pisałam jakiś czas temu o zagrożonych wyburzeniem resztkach majątku, które bez problemu można byłoby wyremontować. Żal ścisnął mi serce i nie tylko serce, kiedy spojrzałam na archiwalne, zrobione przed dwoma laty fotografie stajni (powyższe zdjęcia). Tego typu obiekty powinny być chronione przez konserwatora. Niestety, zamiast ochrony, skazuje się je na zniszczenie. Po tym obiekcie nie został już kamień na kamieniu. Jakieś dwa tygodnie po naszej wizycie, przyjechał spych i zniwelował teren. Przez półtora roku nic się nie działo, aż tu nagle wyrosła buda będąca częścią przetwórni lokalnego producenta mięsa. Nie mam nic przeciwko temu producentowi, ponieważ bardzo sobie chwalę jego wyroby, niemniej jednak widok budy na miejscu historycznego i pełnego uroku majątku, źle działa na moje poczucie estetyki.

źródło zdjęcia

Po zniszczeniu majątku, włodarze gminy zabrali się za systematyczne wyburzanie wspaniałego zabytku techniki, jakim była słynna na cały świat fabryka mebli Roberta Ruscheweyha. Budynki fabryki były w bardzo dobrym stanie, decyzja o ich dewastacji jest dla mnie kompletnie niezrozumiała. Krążyły wieści, że burmistrz chce sobie w tym miejscu wybudować rynek. Olszyna jest miastem zaledwie od kilku lat. Była to zawsze duża, bogata, przemysłowa wioska i nigdy nie było w niej żadnego rynku. W każdym razie wyburzenia trwają, z każdym miesiącem fabryki ubywa, a był to niegdyś symbol i duma tej wsi. Z reguły w dzisiejszych czasach tego typu zabytki i lokalną historię wykorzystuje się do reklamowania miejscowości. W Olszynie te pamiątki się niszczy. Pozostają po nich tylko fotografie. Zainteresowanych zapraszam na wirtualny spacer po fabryce mebli w Olszynie i zapoznanie się z historią tego kiedyś ciekawego miejsca. Niestety, nie można tego powiedzieć o dzisiejszej Olszynie.

Spacer po dawnej Olszynie

A tak wygląda to dziś:

Zwróćcie uwagę na kuriozum, jakim jest plac zabaw. Jest tam tablica z napisem, że plac zostanie oddany do użytku na wiosnę. Póki co, bytują tam żule.

Jeszcze za moich czasów, a mieszkam tu zaledwie 12 lat, 

fabryka działała, a bydynki były w świetnym stanie.

Pewnego pięknego dnia, podczas poszukiwania jakichś rzeczy w obszernej stodole, Chłop doznał oświecenia. Przybiegł z rozwianymi szatami, błyskiem w oku i rzekł takie oto słowa:

-My mamy w stodole stół z fabryki Ruscheweyha.
-No jak to? Przecież nie kupowaliśmy żadnych mebli w Olszynie? Został po poprzednich właścicielach?
-Przyjechał z nami z Wrocławia.

Osłupiałam. Wydało mi się to dosyć pokrętne. Stół, niewątpliwie w stanie opłakanym, skoro znalazł się w stodole, a nie w domu, powrócił był na ojczyzny łono? Otóż tak. "Zdobyty na Niemcach" we Wrocławiu stół, stał tam sobie do roku 2001 w jadalni i stopniowo podupadał na kondycji. Zabrany w pośpiechu do Zapusty (nowy nabywca dał nam na wyprowadzkę 2 tygodnie!), będąc w stanie mało reprezentacyjnym, został zrzucony bez sentymentu do stodoły, jako stary strupel, którego jeszcze żal wyrzucić, ale w sumie to nie warto się nad nim pochylać. Ot, stół jak stół, jakich wiele na allegro. 

Kiedy Chłop przeglądając stare katalogi fabryki Ruscheweyha odkrył, że to dzieło z tej fabryki, stół przeszedł proces rehabilitacji. Rehabilitacja polegała na tym, że przez kilka lat kiwaliśmy się nad tym meblem przy każdej wizycie w stodole i obiecywaliśmy mu renowację. No, wiecie, rozumiecie jakoś się nie składało.

Aż w końcu przyszedł ten moment, że dokonując wizualizacji przyszłego umeblowania jednego z dworskich saloników, ujrzałam oczyma wyobraźni na środku pokoju ów stół. Rehabilitacja się dokonała, czas na renowację i rewitalizację porzuconego, jak cała fabryka Rucheweyha, stołu. Słowo się rzekło, Chłop został zagoniony do roboty. Początkowo jęczał i popiskiwał, że bez stolarza się tu nie obejdzie, że nie da rady, że zżarty, że brzydki. Jak już sobie pojęczał, to okazało się, że doskonale sami damy sobie radę. Zajęłam się czyszczeniem, retuszowaniem kolorów oraz woskowaniem, a Chłop naprawą, czyli szpachlowaniem, docinaniem brakujących elementów i klejeniem.

Po lewej: kula od nogi po poklejeniu i szpachlowaniu, 

po prawej: kula po retuszu, olejowaniu i woskowaniu. Taki będzie efekt końcowy.

Stół jest wielki i zapomniałam wcześniej dodać, że dębowy. Przy złożonych blatach może zasiąść przy nim swobodnie 6 osób (140 cmx100). Rozłożony mieści już osób 16 (400 cm x 100 cm). Mechanizm rozkładający to prawdziwe cacko. Pieścimy nasz stół już od tygodnia, ale jeszcze sporo roboty przed nami. Ta praca oraz wiosenne porządki są przyczyną mojej małej ostatnio aktywności w sieci.